Blackmore's Night

Autumn Sky

Spinefarm Records (2010)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 17/09/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες πόσο μεγάλο ίνδαλμα είναι ο Blackmore. Όχι δεν αναφέρομαι σε επίπεδο μουσικής. Τα ίδια θα λέμε πάλι; Μιλάω προφανώς για το ότι ο Ritchie έχει παντρευτεί γυναίκα 26 χρόνια μικρότερή του. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο τύπος όχι μόνο της έμαθε να ανέχεται τη μουγκαμάρα του, αλλά της έμαθε να τραγουδάει κιόλας. Και εσύ φίλε αναγνώστη (που θα έλεγε και ο Τσιμπλάκος) ακόμα παλεύεις να της μάθεις τι είναι το offside. Δε σε χάλασε...

Τέλος πάντων, ας επικεντρωθούμε τώρα στα μουσικά. Να ξεκαθαρίσω αρχικά πως ανέκαθεν υποστήριζα την απόφαση του Blackmore να αποκοπεί από την αμιγώς rock μουσική. Προσέφερε σε αυτή όσο λίγοι, δημιούργησε σχολή και αφού έκανε τον κύκλο του και ένιωσε πως έχει κορεστεί, τράβηξε διαφορετικό δρόμο. Δίκαιο και τίμιο - το ίδιο δεν κάνει περίπου και ο Robert Plant άλλωστε; Οι πρώτοι δίσκοι μάλιστα με τους Blackmore's Night έδειξαν πως ο Ritchie μπορεί να προσφέρει συγκινήσεις ακόμα και από αυτό το νέο «πόστο».

Το θέμα είναι πως μετά τo εξαιρετικό "Fires At Midnight", ξεκίνησε μία αργή μεν αλλά σαφώς σταθερή πτώση στην ποιότητα των δίσκων του Ritchie και της Candice. Το "Ghost Of A Rose" ήταν άρτιο, αλλά ένα κλικ κάτω από τον προκάτοχό του, το "Village Lanterne" ήταν γενικά καλό, αλλά χειρότερο με τη σειρά του από το "Ghost Of A Rose", ενώ το "Secret Voyage" ήταν αναμφισβήτητα μέτριο. Όσο για το "Autumn Sky"; Προφανώς η νέα δουλειά κινείται στις γνώριμες πλέον φόρμες. Ακουστικές κιθάρες, έγχορδα, φλάουτο και κρουστά, σε μία μίξη αναγεννησιακής και folk μουσικής.

Σε σχέση με τις προηγηθείσες προσπάθειες, το νέο album δείχνει να έχει περισσότερη ομοιογένεια, οι διακυμάνσεις στους ρυθμούς είναι ελάχιστες, όπως ελάχιστη είναι και η χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας. Παράλληλα, η συμπαθέστατη Candice δείχνει πως έχει βελτιωθεί εκ νέου στα φωνητικά, θυμίζοντας ελάχιστα τον προ 15ετίας «άγουρο» εαυτό της. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ίδιο ακριβώς σημείο με το "Secret Voyage". Μπορεί ο δίσκος να κυλάει σαν σύνολο ομαλά και όμορφα, όμως δεν υπάρχει το κομμάτι που θα ξεχωρίσει και θα μείνει. Ενδιαφέρουσες στιγμές θα βρει κάποιος, όπως για παράδειγμα στο εισαγωγικό "Highland" με τον καλπάζοντα ρυθμό του, στο εντυπωσιακό "Journeyman" και δη στο σόλο του ή στο επιβλητικό και ατμοσφαιρικό "Darkness". Μέχρι εκεί όμως. Στα υπόλοιπα οι Blackmore's Night απλώς επαναλαμβάνονται.

Συμπέρασμα;  Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγαλώνω ή το ότι σιγά σιγά οι Blackmore's Night αρχίζουν να ξεφουσκώνουν παραγωγικά, όμως είναι δεδομένο οι τελευταίοι δίσκοι τους μου προσφέρουν πολύ μικρότερη ευχαρίστηση σε σχέση με τους παλιότερους. Δεν τον φοβάμαι τον Ritchie, θα τη βρει την άκρη. Λες να ήρθε η ώρα να το γυρίσει και λίγο στα  blues;
  • SHARE
  • TWEET