The Black Angels

Μπορεί να κατάγεσαι από το Austin του Texas, να ψυχεδελιάζεις ασύστολα και και να μην έχεις επηρεαστεί από τους 13th Floor Elevators; Μάλλον όχι, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα έχεις και την τιμή να αποτελέσεις, έστω και για λίγο, την υποστηρικτική μπάντα του πρώην ηγέτη τους, Roky Erickson.

Οι Black Angels την είχαν. Αυτό και μόνο αν είχαν επιτύχει, θα ήταν αρκετό να μείνουν έστω και ως υποσημείωση στο μεγάλο μαύρο βιβλίο της ιστορίας της rock. Έλα όμως που έχουν δική τους προσωπικότητα και, βεβαίως, έμπνευση. Κάπως έτσι, σε συνδυασμό με το ευρέως επευφημούμενο προηγούμενο και δεύτερο άλμπουμ τους, "Directions To See A Ghost", έχουν αποτελέσει ένα από τα νεο-ψυχεδελικά συγκροτήματα, τις κυκλοφορίες του οποίου οφείλεις να παρακολουθείς. Και κάπως έτσι με το φετινό "Phosphene Dream" σου παίρνουν το μυαλό.

Αν μείνει κανείς στην αναφορά στους πατέρες όλων, 13th Floor Elevators, είναι πιθανόν να παραπλανηθεί. Ναι, υπάρχει η ευθεία παραπομπή της σκόρπιας χρήσης του electric jug. Όμως συμβαίνουν πολλά περισσότερα σε αυτό το δίσκο. Καταρχήν, οι Black Angels δεν αρνούνται το ρετρό χαρακτήρα του ήχου τους, αλλά τον έχουν ανακαινίσει, αφαιρώντας του την τέταρτη διάσταση (αυτή του χρόνου) και κάνοντάς το διαχρονικό. Σε ευχαριστούμε για αυτό κ. Dave Sardy με την παραγωγή σου που είναι σαφές ότι οφείλει πολλή εμπειρία στις συνεργασίες με συγκροτήματα που χρησιμοποιούν την ίδια χρονομηχανή (Black Mountain, Wolfmother).

Προς τιμήν τους, εξάλλου, από το απέραντο πανέρι της ψυχεδέλειας, ευτυχώς, οι Black Angels δε δίστασαν να ψωνίσουν από όλα τα είδη. Έχουμε απόκοσμο ήχο έρποντος psychobilly με κοσμικούς απόηχους Spacemen 3 στο ταιριαστά τιτλούμενο "Bad Vibrations", έχουμε το groovy λυσεργικό "Haunting At 1300 McKinley", το ταξίδι ανάμεσα στη «Ζώνη Του Λυκόφωτος» και το μυαλό του Syd Barrett που είναι το "Yellow Elevator #2", το φαζαριστό και θορυβωδώς χορευτικό "Sunday Afternoon", που ακολουθείται από το mid-tempo σαγηνευτικό, τίγκα ψυχεδελικό και διεισδυτικό "River Of Blood" και το δίδυμο ξαδερφάκι (sic) του "Entrance Song", το μυστικιστικά ρυθμικό και συνάμα αναπάντεχα μελωδικό ομώνυμο κομμάτι, το "True Believers" όπου συνειδητοποιείς την ομοιότητα της φωνής του Alex Maas ως προς το vibrato της Grace Slick και την αντίστοιχη μουσική βάση που σε παραπέμπει όχι στους Jefferson Airplane, αλλά ακόμα καλύτερα, στους Great Society. Έχουμε, τέλος, το επιπέδου Nuggets ατόφιο garage του "Telephone" και από την άλλη το σκληρό και απροσδιόριστα σκοτεινό "The Sniper".

Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πλήρως. Είναι δικό τους, έχει τη σφραγίδα τους και δε μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς. Μόνο του ελάττωμα η μικρή του διάρκεια, ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής στην οποία παραπέμπει. Από την άλλη, από τη στιγμή που 36 λεπτά αποδεικνύονται αρκετά για να «πετάξεις», ποιος σκοτίζεται πόσο μεγάλος ήταν ο διάδρομος απογείωσης;