Μοιράζεται τις απόψεις του για τη μουσική σταθερά από το 2004 στο Rocking.gr ενώ από το 2011 έχει αναλάβει το ρόλο του αρχισυντάκτη στο νo1 rock site της χώρας. Ακούει κλασικό ροκ και οτιδήποτε...
Η αρχή της νέας δεκαετίας έδειχνε δισκογραφικά στείρα και προβλέψιμη. Αδιάφορα και αδούλευτα άλμπουμ από γίγαντες του παρελθόντος και ατελείωτα σκουπίδια από τον υπόλοιπο κόσμο κατακλύζουν την αγορά και το MySpace. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις με λίγους ταλαντούχους καλλιτέχνες να δουλεύουν πραγματικά για να κερδίσουν το ψωμί τους και να παράγουν τέχνη ξεφεύγοντας από τους παγιωμένους κανόνες που έχουν καταστρέψει τη μουσική παραγωγή: Ατελείωτες πανομοιότυπες περιοδείες / Ελάχιστος χρόνος στο στούντιο / Οι μουσικοί δουλεύουν πλέον ξεχωριστά τα μέρη τους / Ελάχιστη ομαδική δουλειά.
Μέχρι που προσγειώνεται στα χέρια σου το καινούργιο άλμπουμ των Αμερικανών Widespread Panic.
Μια μπάντα που μαζί με μερικούς ακόμη συνοδοιπόρους κρατά ζωντανή τη μουσική κληρονομιά των αρχετυπικών jam συγκροτημάτων όπως οι Allman Brothers Band & οι Grateful Dead συνδυάζοντας πολλά και αγαπημένα μουσικά ιδιώματα Οι Panic με αδιάκοπη δουλειά από τα μέσα του 80 έφτιαξαν (κυρίως με τις live εμφανίσεις τους) ένα πολύ καλό όνομα και κατέκτησαν δικαιότατα το σεβασμό του αμερικάνικου κοινού ενώ είναι αρκετά πετυχημένοι και εμπορικά με αδιάκοπη παρουσία στα chart του Billboard.
Ομολογώ πως από την αρχή το καινούργιο (11ο studio) άλμπουμ τους με προδιάθεσε θετικά. Λίγο ο τίτλος , περισσότερο το πανέμορφο artwork με τον Μικρό Πρίγκιπα στο οπισθόφυλλο να ίπταται πάνω στο φτερό του αεροπλάνου που πιλοτάρει ο δημιουργός του, Antoine de Saint-Exupéry, το "Dirty Side Down" μου κέντρισε εξ' αρχής το ενδιαφέρον.
Επιλέγοντας το ρίσκο να μην ακούσω νότα πριν το αγοράσω θυμήθηκα την ιεροτελεστία παλαιότερων χρόνων, όταν για να ακούσεις τη καινούργια δουλειά από τον εκάστοτε αγαπημένο καλλιτέχνη αγόραζες το άλμπουμ (πού streaming & MySpace στην αρχή των 90s; ).
Η ακρόαση του "DSD" μετέτρεψε εύκολα την θετική προδιάθεση σε άκρατο ενθουσιασμό.
Από το τραγούδι φόρο τιμής στον Exupéry ("Saint Ex"), που ανοίγει το άλμπουμ, μέχρι το southern blues "Cotton Was King", το "DSD" δεν κάνει την τόσο συνηθισμένη πια κοιλιά (μα να μην βρίσκω ούτε ένα filler;) σε κανένα σημείο του, παρουσιάζοντας δώδεκα ρουμπίνια (αμάν με τα διαμάντια δεν βαρεθήκατε ακόμη;) που στέκονται ένα προς ένα ως αυτόνομες οντότητες, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν μια σπάνια, για δουλειά τόσο υψηλής στάθμης, easy-listening εμπειρία.
Δώδεκα όμορφα δομημένες και ολοκληρωμένες συνθέσεις, που συνδυάζουν με τον καλύτερο τρόπο τα 3 βασικά στοιχεία της μουσικής του γκρουπ: Southern rock, blues και jazz φιλτραρισμένα από μια retro διάθεση που αγγίζει περισσότερο την μουσικότητα των 60s και την απλότητα των 80s παρά τον progressive αυτισμό της δεκαετίας του 70.
Οι Widepsread Panic με αυτό το άλμπουμ βάζουν διαχωριστική γραμμή μεταξύ της live φιλοσοφίας που τους έκανε ευρέως γνωστούς (κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού) και της δημιουργίας στο στούντιο. Αφήνουν τα ατέλειωτα jams για τις ζωντανές εμφανίσεις και επικεντρώνονται στην δομή των κομματιών και την τελειοποίηση της σύνθεσης. Συζητήσιμη η επιλογή τους ως προς την φιλοσοφία της αλλά με αυτό το τελικό αποτέλεσμα ο υπογράφων βγάζει το καπέλο και ακολουθεί μεθυσμένος μουσικά και γεμάτος ψυχικά το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πολλά χρόνια.
15 seconds review (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):
"Saint Ex": Philosophy riffs
"North": Fuck California stereotypes
"Dirty Side Down": My Sunny Side is up!
"This Cruel Thing": Blues for Vic
"Visiting Day": Groovy rocker
"Clinic Cynic": Cynic guitar healing
"St Louis": "Grateful" instrumental
"Shut Up And Drive": Night driving blues
"True To My Nature": New Orleans nature
"When You Coming Home": Heart broken blues
"Jaded Tourist": Not so tired rocking
"Cotton Was King": Southern is the king
Μέχρι που προσγειώνεται στα χέρια σου το καινούργιο άλμπουμ των Αμερικανών Widespread Panic.
Μια μπάντα που μαζί με μερικούς ακόμη συνοδοιπόρους κρατά ζωντανή τη μουσική κληρονομιά των αρχετυπικών jam συγκροτημάτων όπως οι Allman Brothers Band & οι Grateful Dead συνδυάζοντας πολλά και αγαπημένα μουσικά ιδιώματα Οι Panic με αδιάκοπη δουλειά από τα μέσα του 80 έφτιαξαν (κυρίως με τις live εμφανίσεις τους) ένα πολύ καλό όνομα και κατέκτησαν δικαιότατα το σεβασμό του αμερικάνικου κοινού ενώ είναι αρκετά πετυχημένοι και εμπορικά με αδιάκοπη παρουσία στα chart του Billboard.
Ομολογώ πως από την αρχή το καινούργιο (11ο studio) άλμπουμ τους με προδιάθεσε θετικά. Λίγο ο τίτλος , περισσότερο το πανέμορφο artwork με τον Μικρό Πρίγκιπα στο οπισθόφυλλο να ίπταται πάνω στο φτερό του αεροπλάνου που πιλοτάρει ο δημιουργός του, Antoine de Saint-Exupéry, το "Dirty Side Down" μου κέντρισε εξ' αρχής το ενδιαφέρον.
Επιλέγοντας το ρίσκο να μην ακούσω νότα πριν το αγοράσω θυμήθηκα την ιεροτελεστία παλαιότερων χρόνων, όταν για να ακούσεις τη καινούργια δουλειά από τον εκάστοτε αγαπημένο καλλιτέχνη αγόραζες το άλμπουμ (πού streaming & MySpace στην αρχή των 90s; ).
Η ακρόαση του "DSD" μετέτρεψε εύκολα την θετική προδιάθεση σε άκρατο ενθουσιασμό.
Από το τραγούδι φόρο τιμής στον Exupéry ("Saint Ex"), που ανοίγει το άλμπουμ, μέχρι το southern blues "Cotton Was King", το "DSD" δεν κάνει την τόσο συνηθισμένη πια κοιλιά (μα να μην βρίσκω ούτε ένα filler;) σε κανένα σημείο του, παρουσιάζοντας δώδεκα ρουμπίνια (αμάν με τα διαμάντια δεν βαρεθήκατε ακόμη;) που στέκονται ένα προς ένα ως αυτόνομες οντότητες, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν μια σπάνια, για δουλειά τόσο υψηλής στάθμης, easy-listening εμπειρία.
Δώδεκα όμορφα δομημένες και ολοκληρωμένες συνθέσεις, που συνδυάζουν με τον καλύτερο τρόπο τα 3 βασικά στοιχεία της μουσικής του γκρουπ: Southern rock, blues και jazz φιλτραρισμένα από μια retro διάθεση που αγγίζει περισσότερο την μουσικότητα των 60s και την απλότητα των 80s παρά τον progressive αυτισμό της δεκαετίας του 70.
Οι Widepsread Panic με αυτό το άλμπουμ βάζουν διαχωριστική γραμμή μεταξύ της live φιλοσοφίας που τους έκανε ευρέως γνωστούς (κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού) και της δημιουργίας στο στούντιο. Αφήνουν τα ατέλειωτα jams για τις ζωντανές εμφανίσεις και επικεντρώνονται στην δομή των κομματιών και την τελειοποίηση της σύνθεσης. Συζητήσιμη η επιλογή τους ως προς την φιλοσοφία της αλλά με αυτό το τελικό αποτέλεσμα ο υπογράφων βγάζει το καπέλο και ακολουθεί μεθυσμένος μουσικά και γεμάτος ψυχικά το καλύτερο άλμπουμ τους εδώ και πολλά χρόνια.
15 seconds review (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):
"Saint Ex": Philosophy riffs
"North": Fuck California stereotypes
"Dirty Side Down": My Sunny Side is up!
"This Cruel Thing": Blues for Vic
"Visiting Day": Groovy rocker
"Clinic Cynic": Cynic guitar healing
"St Louis": "Grateful" instrumental
"Shut Up And Drive": Night driving blues
"True To My Nature": New Orleans nature
"When You Coming Home": Heart broken blues
"Jaded Tourist": Not so tired rocking
"Cotton Was King": Southern is the king