Metallica

Απρίλιος 1986: οι Metallica κυκλοφορούν τον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους και όλοι οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς, που ασχολιόντουσαν τότε λίγο παραπάνω με τη μουσική, σπεύδουν να τον αποκτήσουν με το χαρτζιλίκι του 500σάρικου της εβδομάδας. Το αποτέλεσμα; Μετά δεν είχαν ούτε δραχμή για να βγάλουν την υπόλοιπη εβδομάδα και το κολατσιό του κυλικείου φάνταζε μακρινό όνειρο, καθώς η πείνα τους θέριζε. Χαλάλι όμως! Προσωπικά οι Metallica (μαζί με τους Guns ‘N’ Roses) ήταν μια από τις πρώτες μου αγάπες στην μουσική σκηνή και εξακολουθούν να είναι μέχρι και σήμερα, γιατί ως γνωστόν, «η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή». Τιμή μου, λοιπόν, που μου ανατέθηκε σε αυτό το αφιέρωμα στην υπερ-μπάντα που έφερε τα πάνω-κάτω στην νεότερη μουσική ιστορία, να ασχοληθώ με την πιο πολυσυζητημένη δουλειά τους, τον δίσκο εκείνο που πραγματικά τους απογείωσε, δηλαδή το "Master Οf Puppets".

Ο δίσκος περιέχει οκτώ συνθέσεις που παραμένουν νούμερο ένα στις καρδιές όλων των metalheads και που, ακόμα και σήμερα, 21 και κάτι χρόνια μετά, ακούγονται ακόμη με την ίδια πώρωση στα νυχτερινά rock μαγαζιά και parties και μας συντροφεύουν οποιαδήποτε στιγμή, φέρνοντας στο μυαλό αναμνήσεις μιας άλλης, αγνής εποχής. Για τους νεότερους αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και γνώμονα για την μελλοντική metal μουσική σκηνή. Το "Master Οf Puppets" κατάφερε να αποκολλήσει τους Metallica από τους thrash κύκλους, χωρίς να σε ξενίζει κάτι στον ήχο του και ταυτόχρονα να κάνει τον οποιοδήποτε metal οπαδό να τους αγκαλιάσει και να ακούσει με λαχτάρα τους αριστουργηματικούς στίχους του Hetfield (James for President) και τα καταπληκτικά solos των Hammett και Burton.

Δεν θα μακρηγορήσω με σχόλια για το περιεχόμενο του master των masters, ούτε θα μπω σε περαιτέρω ανάλυση των κομματιών- ύμνων, γιατί σίγουρα και τα οκτώ άγγιξαν την κορυφή, με το ένα να συναγωνίζεται το άλλο σε μαεστρία, δεξιότητα, ερμηνεία και επαγγελματισμό, από την πρώτη ως την τελευταία του νότα. Τοποθετημένα στην θέση που τους αρμόζει μέσα στο άλμπουμ, εξυπηρετούν στο μέγιστο τον σκοπό τους και περνούν αναμφίβολα όλα εκείνα τα πολιτικό/κοινωνικά μηνύματα που οι νεαροί τότε Metallica ήθελαν να περάσουν και να κοινωνήσουν. Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο: το "Master Οf Puppets" αποτέλεσε το κύκνειο άσμα για τον αδικοχαμένο μπασίστα του σχήματος Cliff Burton (RIP- 27/09/86) που έδωσε πνοή και ταυτότητα στο γκρουπ και που ίσως αν ζούσε μέχρι σήμερα, τα πράγματα για την ιστορία τους να είχαν πάρει εντελώς διαφορετική τροπή. Δεν μπορώ να πω «καλή ή κακή», απλά «διαφορετική».

Τρεις λόγοι που θεωρώ το "Master Οf Puppets" σημαντικό για την ιστορία των Metallica:

1. Χωρίς καμία αμφιβολία είναι εκείνο το άλμπουμ που τους έβαλε για τα καλά στην ενεργό δράση και δικαίωσε μια και καλή τον ντόρο που είχαν δημιουργήσει ως πρωτοεμφανιζόμενοι γύρω από το όνομά τους. Δεν είναι λίγες οι μπάντες που βγάζουν μια-δυο καλές δουλειές και μετά τις ψάχνουμε στα αζήτητα.

2. Με συνθέσεις όπως τα "The Thing That Should Not Be" (βασισμένο σε ιστορία του μάστορα του τρόμου και του φανταστικού H.P. Lovecraft), "Disposable Heroes" (με έναν ανατριχιαστικό James να κραυγάζει: "I was born for dying!"), "Leper Messiah" (κομμάτι-ταυτότητα) και "Orion" (Cliff ‘em all ρε!) , όπως και να το κάνουμε, δεν γίνεται να μην είναι σημαντικό.

3. Καταφέρνει και συνδυάζει επιθετικότητα (χωρίς να είναι thrash εξ’ ολοκλήρου) και στιχουργική ωριμότητα (χάρη στα θέματα που έχουν επιλέξει). Μάλιστα εδώ έχουν αναδείξει όσο πουθενά αλλού την ικανότητά τους στο να συνδέουν τη νεανική τους παρορμητικότητα (μουσικά) με την συνοχή σκέψης και της αληθινής στιχομυθίας (στιχουργικά). Το "Master.." είναι σίγουρα το απόλυτο metallicό άλμπουμ.