Walter Trout

Το να κυκλοφορήσεις έναν πραγματικά καλό blues δίσκο είναι ίσως το πιο δύσκολο εγχείρημα στη μουσική. Τι μπορείς πια να προσφέρεις στα τετριμμένα; Πόσο μπορείς να παραλλάξεις το δωδεκάμετρο και τι ήχο μπορείς να εφεύρεις που να μην έχει επαναληφθεί από τους κλασικούς του είδους; Το να καταφέρεις, πόσο μάλλον, να βγάλεις έναν αριστουργηματικό blues δίσκο είναι ακόμα πιο απαιτητικό, για αυτό και είναι λίγοι και ονομαστοί αυτοί που το μπορούν.

Το "Outsider" του 2008 ήταν ακριβώς αυτό, ένα αριστούργημα, και ο Walter Trout αυτός που αξίζει τα εύσημα. Πώς ακολουθείς λοιπόν αυτόν τον δίσκο; Με το "Common Ground", επιχειρεί ο ίδιος, και εμείς οφείλουμε να καταθέσουμε την άποψή μας.

Περί της μαεστρίας του Walter Trout στην ταστιέρα δεν τίθεται θέμα από την εποχή ακόμα που κάλυπτε τη δύσκολη θέση του κιθαρίστα των Bluesbreakers του Mayall. H γρέζα και ελαφρώς νότια φωνή του επίσης είναι αρκούντως εκφραστική για το ιδίωμα που υπηρετεί. Το μόνο που μένει λοιπόν σε κάθε κυκλοφορία είναι η έμπνευση που του χαρίζει ο Μεγαλοδύναμος - τον οποίο εμπλέκω στην κουβέντα μας γιατί ο ίδιος ο Trout επικαλείται. Βαθύτατα θρησκευόμενος, συχνά τα τραγούδια του έχουν έντονο το στοιχείο της προσευχής. Χαρακτηριστικό το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, μία blues μπαλάντα που αποδίδεται με πολύ συναίσθημα και με το hammond να παίρνει κατά διαστήματα τα σκήπτρα από την κιθάρα, δίνοντας την, ανάλογη με το ύφος, gospel χρειά.

Οι περισσότεροι στίχοι του αποπνέουν έναν προβληματισμό για την κοινωνία που δείχνει να σχολιάζει σαν παρατηρητής με απλά, αλλά όμορφα νοήματα. Κακά τα ψέματα βέβαια, η μουσική είναι αυτή που θα κρίνει το αποτέλεσμα - και τα πράγματα εδώ είναι ακόμα καλύτερα. Ξέρει πολύ καλά πώς να τοποθετήσει τις hard rocking blues συνθέσεις του στο δίσκο, χωρίς να κουράσει. Δε λείπουν, δηλαδή, οι στιγμές που η κιθάρα του παίρνει μπρος και δε σταματάει πριν ολοκληρώσει με ένα άψογο κρεσέντο (και αυτές είναι οι καλύτερες του δίσκου, με προεξέχουσες τις "Her Other Man", "May Be A Fool" και την απαραίτητη Hendrix/Vaughan έμπνευση "No Regrets"), ενώ διανθίζει το album και με άλλου ύφος, άλλα ίδιας ποιότητας, κομμάτια, όπως το "Hudson Had Help" που ακούγεται σαν από κάποιο ξεχασμένο saloon ή το λυρικό και φετιχιστικά ερωτικό "Song For My Guitar".

Υπάρχουν και μερικές στιγμές που, ενώ κατά τα φαινόμενα όλα γίνονται ως όφειλαν να γίνουν, κάτι στη συνταγή χαλάει, με συνέπεια το αποτέλεσμα να ακούγεται, αλίμονο, όχι κακό, αλλά τυπικό. Αυτές είναι που στερούν και ένα μέρος από τον ενθουσιασμό που θα μπορούσε αυτός ο δίσκος να προκαλέσει.

Το "Common Ground" είναι ένας δίσκος με συνθέσεις που αναδύουν όλη τη μαγεία των blues, απλά οι συγκρίσεις με την προηγούμενη κυκλοφορία είναι σε όλους τους τομείς σε βάρος του. Και πάλι, όμως, η ακρόασή του συνιστά μία απόλαυση που θα πρέπει να σκεφτείτε καλά αν θέλετε να στερήσετε από τον εαυτό σας.