Mikael Delta

Life Is Now

Inner Ear (2015)
Από την Τόνια Πετροπούλου, 27/10/2015
Η μελωδία άλλαξε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η ζωή σου είναι μία ταινία. Μια ταινία με προσωπική αισθητική, στην οποία πασχίζεις να αποκτήσεις έλεγχο των δικαιωμάτων του σεναρίου. Μπορεί να τη βλέπεις καθαρά ως πρωταγωνιστής ή να αποστασιοποιείσαι πού και πού, ρίχνοντας μια σκηνοθετική ματιά. Σίγουρα, όμως, εκνευρίζεσαι με το ότι η μουσική υπόκρουση προστίθεται αφού τελειώσει το γύρισμά της. Αναρωτιέσαι συχνά πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή σου αν, κάθε φορά που άλλαζες διάθεση, κατάσταση, σκηνή, άλλαζε και το score μαζί. Τότε θα καταλάβαινες το ύφος του γεγονότος που επρόκειτο να διαδραματιστεί και θα ήξερες, άμεσα, τα πραγματικά συναισθήματά σου γι' αυτό, αποφεύγοντας τις ατελείωτες εσωτερικές αναλύσεις τους. Χμμ, ακούγεται τόσο εύκολο και απλό, συνάμα όχι τόσο δελεαστικό.

Η ταινία "Life Is Now" λαμβάνει χώρα στο χιονισμένο τοπίο του Βερολίνου. Η πρώτη σκηνή εισβάλλει με ένα πιάνο στο detune effect και τις αχτίδες της ανατολής να «χύνονται» στο δωμάτιο. Ο πρωταγωνιστής ανοίγει τα μάτια του σκεπτόμενος την ημέρα που ξεκινάει. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, «βουτηγμένη» στην «ψυχρή» συνήθεια. Τα βήματά του προσαρμόζονται στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Η μελωδία αλλάζει. Η κάμερα κάνει κοντινό στο πρόσωπό του. Δεν είναι ευτυχισμένος. Πονάει που έχει απομακρυνθεί απ' τον στόχο του. Το τσέλο «χτυπάει» κατευθείαν τη συνείδησή του. Η μελωδία αλλάζει. Οι σκέψεις του, σαν μαζεμένα μουρμουρητά, κατακλύζουν το μυαλό του. Πρέπει να έρθει σ' επαφή με τα συναισθήματά του. Να βρει την ενέργεια που κάποτε τον ωθούσε να κυνηγήσει τα όνειρά του. Η κιθάρα παύει να ακούγεται. Επέστρεψε το πιάνο και ξέρει τι σημαίνει αυτό. Στέκεται ακίνητος σ' ένα ασπρόμαυρο πλάνο. Όλα γύρω του συνεχίζουν να κινούνται. Οι άνθρωποι μιλάνε. Όχι μεταξύ τους, αλλά στα κινητά, μπαίνοντας στο μετρό. Εκείνος παρατηρεί. Τα πόδια του δεν είναι κολλημένα. Μπορεί να τα κουνήσει, αλλά δεν το κάνει. Απλώς, παρατηρεί. Πάντα τον προβλημάτιζε το πόσο απόμακροι δείχνουν οι άνθρωποι, προκειμένου να μην πληγωθούν. Και η προστασία σχηματίζεται στα πρόσωπά τους, κι αν δεν το γνωρίζουν.

«Δεν είμαστε ελεύθεροι, χωρίς να απελευθερωθούμε», ψιθυρίζει σαν να ήταν μυστικό. Η μελωδία αλλάζει. Ακούγονται οι χτύποι του ρολογιού. Θυμήθηκε τον σκοπό του. Η ψυχική του ισορροπία προκλήθηκε απ' «όλο του το είναι». Το πρόσωπό του φωτίζεται από «το δυνατότερο φως» που έχει αντικρύσει στη ζωή του, κοιτάζοντας τον ουρανό. Η κάμερα κάνει κοντινό στην χιονονιφάδα που προσγειώθηκε στο μάγουλό του. Βρήκε τη δύναμη να «ξεκολλήσει». Η μελωδία αλλάζει και βλέπουμε πάλι την πρώτη σκηνή. Ο πρωταγωνιστής ανοίγει τα μάτια. Συνειδητοποιούμε πως ό,τι είδαμε ήταν στο όνειρό του. Τώρα πια, ξέρει. Ξέρει τι έχει. Μπορεί να είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα, αλλά ξέρει ότι το ήθελε καιρό. Η ταινία τελειώνει, απότομα, δείχνοντάς τον να σηκώνεται απ' το κρεβάτι. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι σηκώθηκε για να κυνηγήσει αυτό που ήθελε. Ό,τι κι αν ήταν αυτό...

Ο πρωτεργάτης της ηλεκτρονικής, Μιχάλης Δέλτα, βρήκε τις κοινές «ραφές» της καριέρας του και τις επέκτεινε, χωρίς να τις σκίσει, στην πιο ολοκληρωμένη δουλειά που μας έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής. Συνέθεσε ένα μινιμαλιστικά ορχηστρικό ambient score για μία ταινία πού φαίνεται απρόσιτη, αλλά είναι οικεία. Τόσο συναισθηματικά οικεία, που δεν σε νοιάζει καν το να μάθεις το όνομα του πρωταγωνιστή.
  • SHARE
  • TWEET