Tau Cross

Δεύτερη δουλειά μέσα σε τρία χρόνια για την μούλτι κούλτι χέβι μουσική κολλεκτίβα των Tau Cross. Μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους το καλοκαίρι του 2014 έρχεται αυτό το καλοκαίρι το "Pillar Of Fire" για να καταφέρει να ξεπεράσει μία σχετική μετριότητα του προκατόχου του. Το στοίχημα είναι αν τα κατάφερε.

Κατά την εξαιρετικά φτωχή μου γνώση θα πω πως ναι. Αλλά όταν κάτι είναι μέτριο και το ξεπερνάς δεν σημαίνει πως αυτό που παράγεις είναι καλό. Απλά καλύτερο από μία μετριότητα. Το ντεμπούτο των Tau Cross είχε τραβήξει αρκετό κόσμο κοντά του. Κυρίως γιατί άκουγες ξανά μέσα σε λίγα χρόνια την χαρακτηριστική φωνή του Rob 'The Baron' Miller μετά την επιστροφή των θεόθεων Amebix με το Sonic Mass το 2011. Κίνηση μη αναμενόμενη και για αυτό γέμισε ενθουσιασμό τους απανταχού οπαδούς τους. Πρέπει να παραδεχτούμε ωστόσο πως το τελευταίο Amebix με το πρώτο "Tau Cross" αλλά και το "Pillar Of Fire" έχουν μία συνέχεια και μία ηχητική συνάφεια. Περιέργως.

Ο νέος δίσκος είναι αρκετά πιο κοντά ωστόσο στην βιομηχανική-διαστημική-μεταφυσική παράνοια των Voivod (o ντράμερ της μπάντας άλλωστε είναι ο μεγάλος Michel 'Away' Langevin) αλλά και των Killing Joke. Σκοτεινά riff με post punk τύμπανα που θα θυμήσουν έντονα τους Joy Division αν έπαιζαν κάποτε μέταλ ή crust και κάπνιζαν πάρα πολύ. Και γενικά ήταν πιο ρέμπελοι από ότι πραγματικά ήταν.

Το έργο του Barron, που έκανε και την παραγωγή, ήταν αρκετά φιλόδοξο. Όλα ακούγονται πεντακάθαρα και αρκετά δυνατά. Οι φιλοσοφικές ανησυχίες με τα σουρεαλιστικά κοινωνικοπολιτικά μοτίβα που κοσμούν τους στίχους δίνουν έναν κάτι παραπάνω για ψάξιμο.

Ο δίσκος μετά από ένα σχετικά φλατ ξεκίνημα με τα δύο πρώτα τραγούδια "raising golem", "bread and circuses" κάνει ένα απότομο ξεπέταγμα με τα τέσσερα επόμενα "On the water", "deep state", "Pillar Of Fire" και "killing the king" τα οποία αφήνουν μία εξαιρετική γεύση. Ειδικά το ομώνυμο που είναι ίσως και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Για να συνεχίσει μετά πάλι με ένα ρόλερ κόστερ αδιαφορίας και καλών σκόρπιων στοιχείων.