Xylouris White, Panos Fotakos & Jim Tsarnos @ Temple Athens, 06/12/23

Παρά το ότι ο νέος δίσκος ηχογραφήθηκε ξεχωριστά σε Κρήτη και Αυστραλία, αυτή η avant-folk-post-cretan με jazz κρουστά και αρκετά ψυχεδελικό λαούτο μουσική πανδαισία αποδόθηκε των Xylouris White ακόμα καλύτερα ζωντανά απ’ ότι περιμέναμε.

Την βραδιά, ακριβώς στην ώρα τους άνοιξαν μια κιθάρα, πολλά πετάλια και πεντέξι τύμπανα! Οι αρχικές αρρυθμίες και τα παράταιρα μετρήματα εξαφανιζόταν στην πορεία και το ζέσταμα. Ο Πάνος Φωτάκος (κιθάρα) και ο Δημήτρης Τσάρνος (τύμπανα) εναλλάσσονταν και η ένταση τους έπεφτε κυρίως όταν οι θόρυβοι του έγχορδου συνδυάζονταν με χαιδεματα στα πιατίνια.

Ο νέος τους δίσκος θα λέγεται "Sparagmata" και τα πρώτα κομμάτια που ακούσαμε ζωντανά ήταν τα "Ρωγμή" και "Ψηλορείτικο". Το πρώτο με μια περισσότερο drone αλλά τελικά post-rock αισθητική. Το δεύτερο με ξεκάθαρα folk προσανατολισμό, αλλά σίγουρα πιο ανεβαστική και εκρηκτική διάθεση. Το τρίτο "Ψήγματα" ήταν για μένα το πιο ατμοσφαιρικό και άγγιζε πολλά διαφορετικά μουσικά είδη. Είχε χαρακτήρα και έβγαζε μια γοητεία. Στο τελευταίο κομμάτι, αφού ευχαρίστησαν κοινό, διοργάνωση και τους επόμενους μπήκαν με δυνατό πειραματικό τρόπο και κατέληξαν με κρεσέντο ζηλευτό!

Επίσης στην ώρα τους, ανέβηκαν στην σκηνή οι Xylouris White. Για την ακρίβεια ήρθε πρώτος ο κύριος Jim White, εμφανώς αδυνατισμένος σε σχέση με το παρελθόν και στην συνέχεια ο Γιώργης Ξυλούρης με το λαούτο του. Χωρίς να φανεί στο παίξιμο του, ο Αυστραλός έδειχνε κάπως μαγκωμένος, λίγο κουρασμένος ή ενδεχομένως προβληματισμένος. Βέβαια, κατέβηκε τελικά μετά από μία ώρα και σαράντα λεπτά!

Από τον νέο δίσκο ξεχώρισα τα "Night Club" και "Tails Of Time" τα οποία αποδόθηκαν εκπληκτικά, πιο βροντερά και πιο έντονα από τον δίσκο. Από τα πρώτα, χρειάστηκε αλλαγή χορδής μιας και ο Ξυλούρης την έσπασε με συνοπτικές διαδικασίες με την μανία που τις βάραγε.

O ήχος ήταν αρκετά δυνατά. Οι ευαίσθητοι στα αυτιά, τα χρειάστηκαν. Η απόδοση πρακτικά ήταν σαν μιας ολοκληρωμένης rock (σκληρής) μπάντας παρά κάτι λιγότερο. Λεπτό το λεπτό το πρώτο μισάωρο η συνολική τους παρουσία όλο έδινε και ανέβαινε από κάθε άποψη. Ήταν όλα ωμά, τραχιά και σκληρά! Στο τραγούδι "Δάφνη" η ένταση έπεσε, τ' αυτιά μας ξεκουράστηκαν (κάπως) και τα πιο ήρεμα περάσματα φάνηκαν πραγματικά σαν όμορφα διαλείμματα. 

Ολοι έδειχναν ευχαριστημένοι, βαρετά θα έλεγα σημεία δεν υπήρχαν και το εκπληκτικό πέρασμα με το "Μαύρη Θάλασσα" ήταν μαγικό. Ένα ριζίτικο με πολύ στόμφο και μουσική η οποία πραγματικά χτύπαγε μέσα σου. Δυναμικό ανέβασμα. Σκαλοπάτι το σκαλοπάτι. Με χτίσιμο θορύβου. Πειραματική αλλά πολεμική ιαχή. Φωνές από ένα κρύο βουνό που χιόνισαν τη μοίρα μας και άνοιξαν την καρδιά μας. Στο τρομακτικό κρεσέντο του "Forging" που νομίζαμε ότι θα είναι το τελευταίο τους κομμάτι για την βραδιά, όλοι κοπανιόμασταν. . Τα λόγια «γροικώ της γης και τρέμει» ένιωσα ότι κυριολεκτούσαν!

Ακολούθησε το "Hey, Musicians". Αυτό θεωρητικά ήταν το τελευταίο, ή το encore. Μπήκε αργά και σκιαχτικά… Ο Jim ήθελε και δεν ήθελε να συνεχίσει. Ζήτησε σε αυτό να μην παίζουν άλλο τα φώτα γιατί είχε ενοχληθεί. Οχι ότι δεν ήταν έντονα και αρκετά σπαστικά, ειδικά στα ξεσπάσματα του προηγούμενου. Δεκτό και αποδεκτό και σεβαστό. 
Δεν ήταν διεκπεραιωτικός, μιας και έπαιζε φανταστικά, χάιδευε και άλλαζε τις μπαγκέτες μαεστρικά. Αλλά, αυτό το αλλά στην φάτσα του, που νόμιζες ότι ήθελε να φύγει. Δεν πειράζει. Εφόσον δεν επηρέασε το παίξιμο του και κανέναν από κάτω, όλα καλά.

Τελικά σηκώθηκαν, χαιρέτησαν, αποθεώθηκαν και το ξανασκέφτηκαν. Πολύ μικρή σύσκεψη και η απόφαση : "Μαύρη Κορφή"!

Αυτή η κομματάρα του Ψαρογιώργη ήρθε για κλείσιμο. Και τι κλείσιμο, του έδωσαν και κατάλαβε πραγματικά, όπως και ο ίδιος προανήγγειλε. Εκπληκτικό. Ασύλληπτο. Δυνατό. Τρανταχτό! Είναι που εδώ, εγώ, αυτός που περιγράφει δηλαδή, στερεύει και γιατί χάθηκε πραγματικά μαζί με το κομμάτι και γιατί δεν βρίσκει λόγια να περιγράψει τον υπέροχο χαμό που έγινε. Ένα παραδοσιακό πραγματικά κομμάτι που μας έκανε να νιώσουμε ότι φύγαμε από rock/metal συναυλία. Θα κλείσω με τους ίδιους στίχους. Όχι γιατί λένε κάτι σημαντικό, αλλά για να θυμίσω σε όσους βρέθηκαν στην παράσταση τις στιγμές αυτές!

Μαύρη Κορφή όντε σε δω 
τα νέφαλα ζωσμένη 
θαρρώ πως είσαι κοπελιά 
τη σάρτσα στολισμένη

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής