Axel Rudi Pell

Είναι μεγάλο θέμα η συνέπεια στη δισκογραφική παραγωγή, ειδικά όταν αυτή μεταφράζεται σταθερά σε μουσικά αποτελέσματα ενός αξιόλογου επιπέδου. Ίσως είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε σαν ακροατές, μα η σύνθεση και δημιουργία ενός ολοκληρωμένου μουσικού άλμπουμ δεν είναι εύκολη υπόθεση, με τις απαιτήσεις που υπάρχουν από κοινό και κριτικούς να δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την όλη διαδικασία. Έτσι, όσο κοινότυπες κι αν φαίνονται περιπτώσεις σαν του Γερμανού κιθαρίστα Axel Rudi Pell, ο οποίος κυκλοφορεί φέτος τον δέκατο έβδομο δίσκο της σχεδόν τριακονταετούς προσωπικής του πορείας στο χώρο, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε το γεγονός πως το όνομα του είναι πλέον συνώνυμο της σταθερότητας.

Αποκτώντας, από τις αρχές κιόλας της καριέρας του, ένα αναγνωρίσιμο προσωπικό ύφος σε ό,τι αφορά τη σύνθεση άλλα και τα κιθαριστικά του χαρίσματα, ο Pell διατήρησε σε κάθε δίσκο του τα ίδια ιδιαίτερα γνωρίσματα, με τους πιο κακεντρεχείς να θεωρούν πως κυκλοφορεί συνεχώς παρόμοιους μεταξύ τους δίσκους, με ελάχιστες έως μηδαμινές διαφοροποιήσεις. Η αλήθεια, βέβαια, απέχει κάπως από αυτήν την άποψη, μα είναι γεγονός πως ο Γερμανός κιθαρίστας έχει επιλέξει να μην απομακρύνεται συνθετικά από τη ζώνη άνεσης του, κάτι που προφανώς έχει τα θετικά και τα αρνητικά του.

Σίγουρα, ειδικά στα τελευταία πολλά άλμπουμ με τον Johnny Gioeli πίσω από το μικρόφωνο, οι διαφορές είναι σχεδόν ανύπαρκτες, αλλά συγχρόνως το επίπεδο δεν παρεκκλίνει στο ελάχιστο από τα standards που έχει εδραιώσει το σχήμα. Άλλωστε, ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία μπάντα στον ευρύτερο σκληρό ήχο είναι που ακολουθεί τη συγκεκριμένη προσέγγιση, με τους AC/DC και τη συνολική τους δισκογραφία να είναι το πλέον γνωστό παράδειγμα σχετικά. Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικότερο είναι το προσφερόμενο αποτέλεσμα να ικανοποιεί για όσο διαρκεί η ακρόαση του και σε αυτόν τον τομέα ο Axel Rudi Pell δεν λαθεύει ούτε στο "Knights Call".

Έχοντας μια πολύ αξιόλογη ομάδα μουσικών για να υποστηρίξει τις μουσικές του ιδέες, καθώς, εκτός του εξαιρετικού Gioeli που προαναφέρθηκε, στο τωρινό line-up συναντάμε ακόμη τον πολύπειρο Bobby Rondinelli (ex-Rainbow, ex-Black Sabbath, ex-Riot για να αναφέρουμε μερικές από τις σημαντικές και πολυπληθείς συνεργασίες του), τον πληκτρά Ferdy Doernberg (ex-Therion, ex-Freedom Call μεταξύ άλλων), αλλά και τον (μοναδικό σταθερό συνοδοιπόρο του Pell από το 1989) Volker Krawczak, το εκτελεστικό υπόβαθρο του υλικού είναι αρτιότατο, ενισχυμένο μάλιστα από την απόλυτα ταιριαστή παραγωγή και μίξη του.

Κατά τα λοιπά, όποιος έχει έρθει σε επαφή ξανά με τη μουσική του σχήματος ξέρει ακριβώς τι να περιμένει, με τους Rainbow, τους Dio και την post-Ozzy περίοδο των Black Sabbath να καθορίζουν το ύφος του δίσκου, ο οποίος προφανώς και κατατάσσεται στο γνωστό τευτονικό hard & heavy είδος των Sinner, Axxis και λοιπών ανάλογων συγκροτημάτων. Από τις συνθέσεις, προσωπικά ξεχώρισα το αρκετά πιασάρικο "Wildest Dreams", το up-tempo "Follow The Sun" και το "The Crusaders Of Doom" (που μοιάζει να ξεπήδησε από την περίοδο του Tony Martin στους Black Sabbath), δίχως οι υπόλοιπες να υπολείπονται πάντως ποιοτικά.

Ο μόνος μου προβληματισμός βρίσκεται στα όσα προανέφερα, στο γεγονός δηλαδή πως βιώνεις ένα déjà-vu κατά την ακρόαση του άλμπουμ, νιώθοντας πως κάπου έχεις ξανακούσει αυτή τη γέφυρα, αυτό το κουπλέ ή εκείνο το ρεφρέν, λίγο παραλλαγμένα, σε κάποιον από τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας. Σίγουρα, όχι κάτι που ενοχλεί στο να περάσει κάποιος καλά ακούγοντας το, αλλά δεδομένα προβληματικό στο να καταφέρει να επιβληθεί ο δίσκος στις συνειδήσεις έναντι των προκατόχων του, μα και να διεκδικήσει αρκετές ακροάσεις και μελλοντικά.