It's been (almost) 14 years of silence: Guns N' Roses live in Greece, 24/05/1993, Ολυμπιακό Στάδιο, Αθήνα

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 02/07/2006 @ 07:33
Έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια (και όχι 14 για να ταιριάξει με τους στίχους) για να παρακολουθήσουμε ένα δεύτερο show των Guns N' Roses στην Ελλάδα μετά την ιστορική και πολυσυζητημένη συναυλία του 1993. Μια συναυλία που γι' αυτούς που την παρακολούθησαν θεωρήθηκε από θεϊκή έως φιάσκο και από εμπειρία ζωής έως μαύρη νύχτα.

Για αυτούς που δεν κατάφεραν να είναι εκεί, το τι συνέβη παραμένει ένα μυστήριο αφού οι διφορούμενες απόψεις που έχουν καταγραφεί κατά καιρούς τους έχουν το λιγότερο μπερδέψει. Εγώ από τη μεριά μου θα προσπαθήσω να σταθώ περισσότερο στο μουσικό μέρος της βραδιάς και στο κλίμα που εισέπραξα ο ίδιος τις ημέρες πριν και μετά την εμφάνιση των GN'R.



Ξεκινώντας από τις μέρες πριν τη συναυλία, θυμάμαι ότι ο ερχομός των GN'R ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων, ενώ στις σχολικές παρέες όποιον συναντούσες η πρώτη ερώτηση ήταν "θα πας Guns N' Roses"; Στην τηλεόραση έπαιζε το απαράδεκτο σποτ του Milko που ενώ υποτίθεται ότι διαφήμιζε τη συναυλία, μας έδειχνε σε όλη του τη διάρκεια σε πρώτο πλάνο το κουτί με το γάλα και κάπου στο πίσω μέρος μπορούσες με δυσκολία να διακρίνεις σκηνές από videoclips της μπάντας. Στις αίθουσες των σχολείων είχαν πολλαπλασιαστεί τα t-shirts με πιστόλια και τριαντάφυλλα και γενικά το κλίμα ήταν πολύ "συναυλιακό". Δυστυχώς για πολλούς η τιμή ήταν απαγορευτική (7.000 δραχμές το έτος 1993 ήταν σοβαρό ποσό) ενώ και η αντιεμπορική ημέρα που έγινε η συναυλία (καθημερινή και σε περίοδο εξετάσεων για πολλά παιδιά) απέτρεψε πολλούς από το να αγοράσουν εισιτήριο. Όπως αποδείχτηκε πάντως αργότερα, πολλοί που δεν ήθελαν να αγοράσουν εισιτήριο κατέβηκαν τελικά στο Ολυμπιακό Στάδιο και κατάφεραν να μπουν μέσα.

Η 24η του Μαΐου κάποια στιγμή έφτασε και από το μεσημέρι ο κόσμος είχε αρχίσει να κατεβαίνει προς το ΟΑΚΑ. Η ημέρα ήταν πολύ ζεστή και η αναμονή μπροστά από τις πύλες του σταδίου δεν ήταν και πολύ ευχάριστη. Η ώρα περνούσε και όσο μεγάλωνε το πλήθος τόσο λιγόστευε και η υπομονή του. Μετά από λίγες ώρες άρχισαν να ακούγονται και τα πρώτα συνθήματα κατά της διοργανώτριας εταιρίας, η οποία είχε την ατυχία το όνομα της να κάνει ρίμα με τη λέξη "σπέρμα"! Μετά από τα "εμπνευσμένα" στιχάκια που ακούστηκαν άρχισε να αυξάνεται και η πίεση του κόσμου να μπει μέσα, κάτι που κατάφερε λίγο αργότερα σπάζοντας τον κλοιό των (λίγων είναι η αλήθεια) ανθρώπων της εταιρίας. Αφού μπήκαμε μέσα (στην αρένα), οι άνθρωποι της ασφάλειας μας έβαλαν να καθήσουμε στο έδαφος και σιγά σιγά ο χώρος άρχισε να γεμίζει. Γύρω στις 19:00 εμφανίστηκε ο μεγάλος Brian May με τη μπάντα του στην οποία εκείνη την εποχή φιγούραρε το δίδυμο Cozy Powell (drums) / Neil Murray (bass). H απόδοση τους ήταν πολύ καλή, ενώ ο αντρικός πληθυσμός δεν ξεκόλλησε τα μάτια του από τις κυρίες Cathy Porther και Shelley Preston στα δεύτερα φωνητικά. Γύρω στις 20:20 o May μας αποχαιρέτησε με το "We Will Rock You" ζητώντας συγγνώμη για το ότι δε μας επισκέφτηκε ποτέ με τους Queen. Δε θυμάμαι ακριβώς το set list αλλά τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν περίπου αυτά: The Dark / Back To The Light / Driven By You / Tie Your Mother Down / Love Token / Headlong / Love Of My Life / Too Much Love Will Kill You / Since You've Been Gone / Now I'm Here / Resurrection / Bohemian Rhapsody / We Will Rock You.



Μετά από τον Brian May ακολούθησε 2ωρη (!) αναμονή μέχρι να εμφανιστούν οι GN'R. Αυτή η καθυστέρηση μας "σκότωσε" πραγματικά. Ο συνδυασμός ζέστης, ορθοστασίας και έλλειψης νερού μας έκοψε τα πόδια. Όσον αφορά την προσέλευση, γύρω στις 21:00 η αρένα είχε γεμίσει όπως και όλο το κάτω διάζωμα στις κερκίδες (τo πάνω διάζωμα παρέμεινε κλειστό). Οπότε βγάλτε τα συμπεράσματα σας για το πόσο κόσμο είχε (επίσημη χωρητικότητα σε καθίσματα: 71.030). Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν ("ο Axl γ*&@ει στο ξενοδοχείο και εμείς περιμένουμε" και άλλα σχετικά), ενώ πόλεμος ξεκίνησε με τα άδεια μπουκάλια από νερό τα οποία πετούσαν από τη μια πλευρά της αρένας στην άλλη (σχετική φωτογραφία υπάρχει παραπάνω με τον υπογράφοντα στο κέντρο να εκσφενδονίζει ένα "Ζαγόρι"). Από τα μικρόφωνα ακούστηκαν συστάσεις για τα αντικείμενα που έπεφταν πάνω στη σκηνή, κάτι που οδήγησε στον αυτόματο πολλαπλασιασμό τους.

Λίγο μετά τις 22:00 τα φώτα έκλεισαν και, ενώ είχα φτάσει στα πρόθυρα λιποθυμίας από την αφυδάτωση, ακούστηκε το μαγικό πιατίνι του Matt Sorrum και ο ήχος της κιθάρας από την εισαγωγή του "Nightrain" τα οποία πραγματικά με ανέστησαν, ενώ το απογοητευμένο - κουρασμένο κοινό μεταμορφώθηκε σε μια ζωντανή λαοθάλασσα. Ούτε που θυμάμαι που βρισκόμουν και που κατέληξα αφού η πίεση και το σπρώξιμο στην αρένα έφτανε σε αβάσταχτα επίπεδα καθώς όλοι χοροπηδούσαν και προσπαθούσαν να προχωρήσουν προς τα εμπρός. Η γκρίνια, η κατήφεια και η κούραση πήγαν περίπατο και στη θέση τους ήρθαν συναισθήματα έξαλλης χαράς και ενθουσιασμού. Η συνέχεια με "Mr. Brownstone" και "It's So Easy" ήταν το ίδιο συγκινητική: Όλο το πλήθος τραγουδούσε τους στίχους μαζί με τον Axl Rose. Κατάφερα να πάρω μια μικρή ανάσα στο πρώτο και αργό μέρος του "Live And Let Die" και κοιτώντας τη σκηνή κατάλαβα ότι o Izzy ήταν πάνω σε αυτή μαζί με τους υπόλοιπους Gunners (Duff, Axl, Slash, Matt και Dizzy). Μετά το "Attitude" με τον Duff στο μικρόφωνο είχε φτάσει η στιγμή να "μάθουμε που βρισκόμαστε"! "Welcome To The Jungle" λοιπόν και μόνο η λέξη ζούγκλα μπορεί να περιγράψει το τι συνέβη. O Axl παρουσίασε τον Izzy, το κοινό φώναξε για αρκετή ώρα το όνομα του ρυθμικά και συνέχισαν με τη σύνθεση των δυο τους "Double Talkin' Jive" στο οποίο ο Slash έπαιξε ένα υπέροχο σόλο στο τελείωμα του, γονατισμένος στο δεξί μέρος της σκηνής.



Ακολούθησε (προς έκπληξη πολλών) το ακουστικό αλά Led Zeppelin μέρος του show με τους roadies να στήνουν καρέκλες και έναν καναπέ στη σκηνή. Τα "You Ain't The First", "You're Crazy", "Used To Love Her", "Patience" παίχτηκαν υπέροχα και οδήγησαν στο δεύτερο ηλεκτρικό μέρος με το "Only Women Bleed" του Alice Cooper ως εισαγωγή του "Knockin' On Heaven's Door". Aπό εκεί και πέρα όλα τα κομμάτια τραγουδήθηκαν στίχο στίχο από όλο τον κόσμο, με αποκορύφωμα τους ύμνους "Sweet Child O' Mine" και "Paradise City" που έκλεισαν και τη συναυλία.

Η εμφάνιση των GN'R ήταν πολύ καλή (αν δε γινόντουσαν και κάποια μικρο-λαθάκια θα νομίζαμε σε κάποιες περιπτώσεις ότι ακούγαμε τις studio εκτελέσεις) ενώ ο ήχος χωρίς να είναι εκκωφαντικός άγγιξε το τέλειο. Oι Αxl και Slash ήταν υπερκινητικοί όπως πάντα και συγκέντρωσαν τα περισσότερα βλέματα, ενώ ξεχωριστή μεταχείριση από το κοινό είχε ο Izzy.



Το set list ήταν: Nightrain, Mr. Brownstone, It's So Easy, Live And Let Die, Attitude, Welcome To The Jungle, Double Talkin' Jive, You Ain't The First, You're Crazy (GN'R Lies version), Used To Love Her, Patience (incl. Imagine), Only Women Bleed (Intro) / Knockin' On Heaven's Door, Piano solo, November Rain, Dead Horse, Drum solo, You Could Be Mine, Guitar solo, Godfather theme, Since I Don't Have You (Intro) / Sweet Child O' Mine, Mother (Intro) / Paradise City

Τις μέρες που ακολούθησαν μετά τη συναυλία ο μουσικός τύπος "σταύρωσε" τους Guns N' Roses (τσογλάνια, rock n' roll πόρνες ήταν μερικοί από τους ωραίους χαρακτηρισμούς που γράφτηκαν), ενώ τα πολιτικά έντυπα και media κράτησαν πιο αντικειμενική στάση. Μυστήριο παραμένει πάντα το τι συνέβη μεταξύ 21:00 (η λογική ώρα εμφάνισης του γκρουπ) και 22:00 και οδήγησε στην περαιτέρω ταλαιπωρία του κοινού (το τι έχει ακουστεί πάνω σε αυτό το θέμα δε λέγεται, όριο μόνο η φαντασία του καθενός). Προσωπικά η 24η Μαΐου του 1993 μου έμεινε αξέχαστη μουσικά, αξέχαστη όμως ήταν και η ταλαιπωρία (μετά από 10 ώρες ορθοστασίας δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα γύρω από το ΟΑΚΑ) και η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα. Από τις 19:00 ως τις 20:00 και από τις 22:00 ως τις 24:00 όλα κύλησαν υπέροχα. Τις υπόλοιπες ώρες κυριάρχησε η κούραση, η ανοργανωσιά και η ταλαιπωρία σε μια συναυλία που θα μπορούσε να μείνει στη συνείδηση του κόσμου σαν τις αντίστοιχες των Pink Floyd το 1989, των Rolling Stones το 1998 και των Black Sabbath το 2005. Ότι γράφει όμως δεν ξεγράφει και όσοι δεν πήγαν, πήγαν και δεν το ευχαριστήθηκαν ή ήταν πολύ μικροί σε ηλικία για να είναι εκεί, θα έχουν την ευκαιρία στις 10 Ιουλίου του 2006 να πάρουν μια καλή γεύση από το "πιο επικίνδυνο συγκρότημα στο κόσμο" και να περάσουν, ελπίζω, πάρα πολύ καλά!



"This fire is burning and is out of control / It's not a problem you can solve, It's Rock N' Roll!"

  • SHARE
  • TWEET