Vower

Συστάσεις έγιναν πέρσι. Τους πιστέψαμε, τους αγαπήσαμε, τους αποθώσαμε. Λίγους μήνες μετά δεν αλλάζουμε ούτε κόμμα απ' την κατάθεση λατρείας που είχαμε αφήσει τότε για την πάρτη τους. Και αυτοί μας αντάμειψαν, με φρέσκο υλικό στα καπάκια. Το "A Storm Lined With Silver" είναι το δεύτερο EP, αν και εδώ που τα λέμε με τριάντα λεπτά διάρκεια είναι πιο κοντά σε πλήρες ντεμπούτο πάρα σε δεύτερη κυκλοφορία μικρού μήκους.

Αρχή με το "Dawn In Me". Πολύ ωραία εισαγωγή από την κιθάρα και πρώτη μελωδία που θέτει με τη μία κλίμα. Η φωνή του Josh McKeown νομίζω ότι είναι πλέον ανάμεσα στις αγαπημένες μου στο χώρο. Ποιο χώρο; Ε αυτό το σύγχρονο alt progressive με post και λίγο sludge και core και τα λοιπά. Εκεί δηλαδή που βρίσκονται οι Dvne, οι The Ocean κι οι Psychonaut. Η στροφή στο "Deadweight" έχει post-hardcore πρόσημο, κλείνοντας το μάτι στο άπλωμα της σκηνής την προηγούμενη δεκαετία. Υπάρχει αυτό, γενικά στο EP. Σχεδόν περιμένεις ότι κάπου θα χρειαστείς τη λέξη breakdown.

Ταυτόχρονα είναι πολύ σημαντικό το σπαρακτικό, σκληρό πρόσωπο που βγάζουν τα τραγούδια, αλλά το έχουν μπολιάσει με πολύ δυναμικές ερμηνείες και πανίσχυρο groove. Το μείγμα δεν έχει αλλάξει σημαντικά από την προηγούμενη κυκλοφορία, αλλά σιγά σιγά γίνονται πιο έντονα αναγνωρίσιμοι. Η φωνητική παλέτα έχει ανοίξει ακόμα περισσότερο καταλήγοντας όλο και πιο εντυπωσιακή! Στο "Stuck" για παράδειγμα είναι εξωπραγματικός ο τραγουδιστής. Τα ατμοσφαιρικά, μελαγχολικά μέρη παραμένουν πολύ σημαντικά, με κομματάρες όπως το "Moth Becomes The Flame" δε φοβάσαι, θα σε κάνουν σκατά no matter what. Συνολικά η όποια, μικρή, μετατόπιση των Vower φέτος θα έλεγα ότι τοποθετείται σε μια παραπάνω ροπή προς το core από τη μία και κυρίως το progressive από την άλλη. Ελαφρά μετατόπιση μεν, αλλά υπάρχει, και είναι σκορπισμένη. Φαίνεται ότι η σύντομη συμβίωση με Karnivool άφησε κάτι.

Η παραγωγή κρατάει ακριβώς τα ίδια στάνταρ με την προηγούμενη. Δηλαδή ανάμεσα στις καλύτερες που μπορείς να ακούσεις φέτος. Δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι. Εδώ που τα λέμε η συμμετοχή του Rabea Massaad δεν άφηνε σοβαρές αμφιβολίες πάνω σε αυτό. Όπως και για τα παιξίματα. Είναι όλοι τους φοβεροί, ok, αλλά ενώ μπορούν (και το ξέρουμε) να τραβήξουν ο καθένας τα φώτα πάνω τους, κρατάνε όλη την ώρα στο κέντρο τη μουσική. Μέσα από αυτή αναδεικνύονται οι ρόλοι και οι ιδέες τους καθώς και η προσωπικότητα του καθενός. Αυτό δίνει ακόμα περισσότερη δύναμη στη δουλειά τους.

Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που δε γράψανε άλλο ένα με δύο κομμάτια για να γίνει κανονικό full length album το "A Storm Lined With Silver". Δεν έχει κανένα μειονέκτημα και δεν του λείπει τίποτα για να χαρακτηριστεί υπέροχο. Αντίθετα δίνει πιασίματα για επιστροφές και λεπτομέρειες να ανακαλύψεις με κάθε καινούργιο play. Πραγματικά το μόνο που το κρατάει από το να μπει στις σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς είναι ένα, με δύο, ακόμα τραγούδια!