Spanish Love Songs: «Σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ τόσο πολύ που όταν πεθάνεις θα είναι απαίσια»

Εάν δεν έχεις έχεις ασχοληθεί καθόλου με τη μουσική τους, δεν υπάρχει καλύτερη ώρα να το κάνεις. Ο καθημερινότητα μοιάζει χειρότερη από ποτέ. Φυσικές και μη καταστροφές, ακρίβεια, πόλεμοι, πανδημίες - δε θες και συ το κατάλληλο soundtrack να ντύσεις άλλη μια ζοφερή μέρα; Ορίστε, οι Spanish Love Songs είναι εδώ για σένα.

Dylan, θα χαρείς πολύ να ξέρεις πως δε θα κλέψω πολύ από το χρόνο σου σήμερα...

Μη το συζητάς. Χαίρομαι που είμαι εδώ και μιλάμε

Η αλήθεια είναι πως είναι μία πολύ ευχάριστη μέρα στη Γλασκώβη σήμερα, δεν συμβαίνει συχνά (ΣτΜ, καθόμαστε έξω από το venue σε ένα ηλιόλουστο παγκάκι)

Δεν σου κρύβω ότι με απογοήτευσε λίγο, την προτιμώ μουντή. Παραείναι ωραία! (γέλια)

Περίμενε ένα μισάωρο, θα περάσει. Στο ζουμί! Εάν δεν κάνω λάθος, την τελευταία φορά που σας είδα πρέπει ήταν Φλεβάρης του 2020, όπου παίζατε με τους Menzingers. Το θυμάμαι ξεκάθαρα γιατί ήταν το τελευταίο live που πήγα πριν έρθει η συντέλεια του κόσμου. Φοβούμενος ότι έχεις απαντήσει αυτή την ερώτηση πολλάκις… Ποιο θα έλεγες ότι ήταν το πολυτιμότερο μάθημα της πανδημίας;

Βασικά, κανείς δεν μου έχει κάνει αυτή την ερώτηση. Πιστεύω πως το βασικότερο μάθημα ήταν ότι πρέπει να μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχεις γιατί μπορεί να εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού, ιδίως από το την οπτική της μπάντας. Βάζοντας όλα τα προσωπικά στην άκρη, η μπάντα μπορεί να διαλυθεί από τη μια στιγμή στην άλλη.

Μάθε να εκτιμάς και να μην παίρνεις τίποτα σα δεδομένο. Είναι κλισέ και βρωμάει τυρίλα - "εκμεταλλεύσου αυτά που έχεις τώρα γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει", αλλά είναι αλήθεια. Είναι κάτι που όλοι πρέπει να μάθουμε κάποια στιγμή, το μεγαλύτερο ερώτημα είναι σε ποια φάση της ζωής σου θα το πάρεις χαμπάρι.

Υποθέτω πως ο κόσμος πουλάει μαξιλάρια με τέτοιες φράσεις για κάποιο λόγο…

Ακριβώς! "Άδραξε τη μέρα!". Στο τέλος της ημέρας, όλες αυτές οι κοινοτυπίες βγάζουν νόημα, όσο κουλ θέλουμε να νομίζουμε πως είμαστε. Καταλαβαίνω απολύτως αυτούς που θέλουν να live, laugh, love, ακούγεται φανταστικό. Διάολε, αν δεν τα έχεις αυτά, τι έχεις; Η ζωή είναι δύσκολη και πολύπλοκη.

Φαντάζομαι θα ήταν κάπως τρομακτικό - από τη μεριά της μπάντας - όταν δε μπορούσατε να περιοδεύσετε για το "Brave Faces", καθώς τα πάντα έκλεισαν ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Πραγματικά στεναχωρήθηκα για σας και για άλλες μπάντες παρόμοιου βεληνεκούς που ήταν στα πρόθυρα breakout και ουσιαστικά δεν μπορούσαν να προωθήσουν το δίσκο τους.

Ναι, συνέβη όμως σε πολλές μπάντες, οπότε δεν έχει σημασία. Αυτό που θέλω να πω είναι πως δε μπορούμε να γκρινιάζουμε για αυτό. Ποιοι άλλοι ήταν; Εμείς, οι Origami Angel κυκλοφόρησαν μια ομορφιά, το ίδιο και οι Dogleg. Όλοι όμως βρήκαμε το δρόμο μας.

Εμείς φοβηθήκαμε γιατί είμαστε ένα τσικ πιο πάνω σε ηλικια και σε εκείνη τη φάση είχαμε όλοι αφήσει τις δουλειές μας καθώς θα περιοδεύαμε για κοντά ένα χρόνο. Όποτε σαν έκλεισαν τα πάντα την είχαμε πατήσει και έπρεπε να μείνουμε με τους γονείς μας. Οι μισοί από μας δεν είχαν καν διαμέρισμα, αφού το άδεισαν λόγω της περιοδείας.

Οπότε ναι, μετακομίσαμε πίσω με τους δικούς μας, επίδομα ανεργίας και άγιος ο θεός. Σε εκείνη τη φάση ήταν που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το Patreon μας, μπας και καταφέρναμε να σώσουμε την κατάσταση και να έχουμε κάποιο εισόδημα σαν μπάντα, μέχρι να σταθούμε πάλι στα πόδια μας. Εκείνη η φάση ήταν η πιο τρομακτική, καθώς υπήρχαν τόσα αναπάντητα ερωτήματα. "Θα συνεχίσουμε τη μπάντα;", "Θα είναι ασφαλές να περιοδεύσουμε;", "Μπορούμε καν να περιοδεύσουμε;". Και για να είμαι ειλικρινής - τρεισήμισι χρόνια μετά - ακόμα δεν έχω απάντηση σε σχέση με τις περιοδείες. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν είναι ασφαλές.

Ναι οκ, δεν είναι σαν το 2020, αλλά πέρυσι ακυρώσαμε όλοι την UK περιοδεία μας επειδή κόλλησα εγώ. Νιώθω πως ο κόσμος γενικά νοιάζεται όλο και λιγότερο για το αν έχεις ή δεν έχεις κόβιντ, αλλά μου έχουν πει να πάψω να μιλάει για την όλη φάση γιατί είμαι αρνητικός και γείωση, οπότε το ράβω (γέλια).

Ο κόσμος θέλει να περνάει καλά, και να μην έχει περιορισμούς. Υποθέτω είναι μέρος του προσωπικού ρίσκου που θα πάρει ο καθένας με την απόφαση να πάει σε μία συναυλία. Εγώ για παράδειγμα φοράω τη μάσκα μου όταν είμαι σε αεροπλάνο, γιατί νιώθω ότι κάνω κάτι σωστό σε σχέση με τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι, αλλά όταν πάω σε μία συναυλία, θέλω να είμαι μέρος του συνόλου και του περιβάλλοντος, χωρίς να πρέπει να ανησυχώ για κάτι, απλά να περάσω καλά. Όλοι χρειαζόμαστε να περνάμε λίγο καλά.

Αυτό που είναι σίγουρο πάντως - σε σχέση με το 2020 - είναι πως έχει γίνει πολύ πιο ακριβό να περιοδεύσει κανείς. Ο πληθωρισμός έχει ανεβάσει τα πάντα στα ύψη. Το θέμα όμως είναι πως οι προσφορές που παίρνουμε για να παίξουμε έχουν μείνει στις τιμές του ‘20. Το κόστος μας λοιπόν δεν έχει ανέβει αλλά όλα τα όλα είναι στο θεό. Κάτι που νομίζω συνοψίζει και την γενικότερη θλιβερή πραγματικότητα παγκοσμίως.

Σίγουρα πάντως δεν είμαστε μόνοι σε αυτό, συμβαίνει για όλες τις μπάντες. Προσπαθούμε απλά να βρούμε το καλύτερο δρόμο μέσα από αυτό, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε και αγαπάμε αυτό που προσφέρουμε στον κόσμο. Το βλέπουμε σαν πραγματική δουλεία - δουλειά για την οποία θέλουμε να ιδρώσουμε - αλλά η κατάσταση είναι απελπιστική.

Είναι αρκετά στενάχωρο το να βλέπουμε όλο και περισσότερα εμπόδια να μπαίνουν στη μέση όταν προσπαθούμε να στήσουμε μία τουρνέ. Δεν είναι ότι θέλουμε η δουλειά μας να είναι εύκολη, απλά δε θέλουμε να μας γαμιέται το είναι για να βγει μια περιοδεία.

Ανέφερες προηγουμένως το Patreon της μπάντας. Αναρωτιέμαι αν παρατήρησες κάποια διαφορά έχοντας πλέον αυτή τη διαφορετική επαφή με το κοινό σου;

Σίγουρα εντόπισα διαφορά σαν μέλος-μιας-μπάντας. Τι εννοώ, ήταν κάτι όμορφο επειδή με έφερε πολύ πιο κοντά με κάποιους ανθρώπους, αλλά την ίδια στιγμή το μισούσα. Ελέω του μοντέλου του Patreon, όπου στην ουσία είναι ένα συνδρομητικό κόστος - κάποιοι Patrons το εξέλαβαν ως δικαίωμα να μας βλέπουν σαν αρκούδες που χορεύουν, και είχε μία σάπια αίσθηση ιδιοκτησίας. Ένιωθα ότι έπρεπε να πατήσω πόδι και να πω "πληρώνεται συνδρομή για μία υπηρεσία που σας παρέχουμε, δεν έχετε κανένα έλεγχο πάνω στις αποφάσεις μου. Εκτιμώ και σέβομαι ότι στηρίζετε αυτό που κάνουμε, αλλά είμαι άνθρωπος".

Όποτε σαν αποτέλεσμα όλου αυτού, έχω αφήσει λίγο πίσω μου τα social media. Μου λείπει λίγο το μυστήριο στη μουσική, οπότε απέχω σκόπιμα πλέον. Όχι μόνο από το Patreon αλλά και από μέρη σαν το Twitter - ή όπως σκατά λέγεται τώρα - όπου κατά την πανδημία ο κόσμος φαίνεται να έχασε τα λογικά του. Οι χρήστες μπορούν να πούνε πραγματικά απαίσια πράματα και να ξεχάσουν πως στην απέναντι γραμμή βρίσκεται ένας άνθρωπος με αισθήματα. Τα έχω παρατήσει όλα αυτά πλέον και τα κρατάω μονάχα για λόγους marketing, όσο απαίσιο και να ακούγεται αυτό.

Για να μην παρεξηγούμαι, έχω γνωρίσει φοβερά άτομα στο Twitter - νομίζω μάλιστα πως και η πρώτη μου επαφή με τους Hot Mulligan (ΣτΜ, περιοδεύανε μαζί όταν έγινε αυτή η συνέντευξη) έγινε μέσω Twitter. Αυτή του η μεριά είναι πανέμορφη, αλλά είναι καρκίνος. Ξέρω πως ακούγομαι σαν γεροπαράξενος όταν τα λέω αυτά, αλλά δε μου προσφέρει καμία χαρά πλέον, οπότε δεν ασχολούμαι.

Και υποθέτω είναι επίσης άλλος ένας χώρος στον οποίο πρέπει να δώσεις μια "παράσταση"...

Ε ναι, εκατό τοις εκατό. Είναι εξουθενωτικό αλλά το έχω αποδεχτεί. "Χέη παίδες! Παίζουμε εδώ απόψε και η ζωή είναι τέλεια. Κοιτάχτε κάτι όμορφες φωτογραφίες, ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΣΚΟ ΜΑΣ!". Αυτό κάνουμε μονάχα. Σε τέτοιες πλατφόρμες κάποιος προσπαθεί να σου πουλήσει κάτι κάθε στιγμή, είτε το παίρνεις χαμπάρι, είτε όχι.

Δουλεύω παράλληλα σε μία συμβουλευτική για marketing και μου έχει ανοίξει τα μάτια. Δεν είναι ότι κάνουμε κάτι τρελό ή ύπουλο, αλλά κάθε τι που γίνεται σε τέτοιες πλατφόρμες έχει σκοπό να πουλήσει κάτι. Μπορεί να το καταλαβαίνεις και να μη σε νοιάζει ή να μπορείς να το προσπεράσεις, αλλά αυτό γίνεται. Δηλαδή η κατάντια με τη φάση influencers είναι το κάτι άλλο. Τις περισσότερες φορές ούτε το χρησιμοποιούν, ούτε τους αρέσει αυτό που πλασάρουν.

Και οκ - γιατί γίνομαι πολύ κυνικός - δεν είναι όλα σατανική εμπορευματοποίηση. Δηλαδή μικρό το κακό κάποιος καλλιτεχνικός επιμελητής να λάβει ένα δωρεάν βινύλιο για να μιλησει για το δίσκο σου. Κράτα με να σε κρατώ. Είναι πάντως όλα λίγο βρώμικα και είναι όλα πασαρέλα. Πασαρέλα και πολιτική.

Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, είναι αυτό που είναι και είναι απλά άνθρωποι που κάνουν ανθρώπινα πράγματα. Σίγουρα δε με ευχαριστεί να παίζω αυτό το παιχνίδι, αλλά είναι μέρος των υποχρεώσεων μας σα μπάντα, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα παραπάνω.

Στα μάτια μου εμένα επίσης κρύβει και ένα τοξικό υπόβαθρο οπού αν δεν ακολουθήσεις το σύστημα, το ίδιο το σύστημα θα σε στείλει στον πάτο

Απολύτως. "Κάνε ο,τι μπορείς για να βρεθείς στην κουλ αυτή πλέηλιστ!". Σίγουρα υπάρχει η νοοτροπία το να κυνηγήσεις αυτούς που θα σε πουν γαμάτο, επειδή οι ίδιοι θεωρούνται γαμάτοι, οπότε θα είσαι πλέον γαμάτος, επειδή ο γαμάτος σε είπε γαμάτο!

Αλλά αυτή είναι η φύση των tastemakers, είτε μας αρέσει είτε όχι. Τώρα που σα μπάντα βρισκόμαστε σε αυτή τη στρατόσφαιρα - και ήδη από το "Brave Faces" - είναι σίγουρα κάτι που γίνεται και το βιώνουμε. Προσπαθώ να το αγνοώ όσο μπορώ και άμα θεωρούμαστε γαμάτοι ή όχι είναι κάτι που δε θα έπρεπε να απασχολεί ούτε εμάς αλλά ούτε και τους οπαδούς μας.

Ντάξει - τεράστιο ψέμα αυτό - σίγουρα θα είχε σημασία για μένα. Αν από τη μια στιγμή στην άλλη είμασταν η πιο κουλ μπάντα στην Αμερική, σίγουρα θα βγάζαμε περισσότερα λεφτά και θα ήταν τέλεια. Δε λειτουργεί όμως ακριβώς έτσι και στο τέλος της μέρα, τι ακριβώς συζητάμε τώρα; Για μουσική μιλάμε.

Ας μιλήσουμε τότε περισσότερο για μουσική και ειδικότερα για τους στίχους σου. Η φύση των κομματιών σου τείνουν να κόβουν μέχρι το κόκκαλο. Υπάρχουν σκοτεινά σημεία, νιχιλιστικά σημεία… Δυσκολεύεσαι να βρεθείς στο κατάλληλο headspace για να γράψεις αυτά που γράφεις; Και σαν βρεθείς εκεί σου γαμιέται η υπόλοιπη μέρα;

Όχι ιδιαίτερα, προσπαθώ συνειδητά να μη το αφήνω να με επηρεάσει πλέον έτσι. Το βλέπω σαν άσκηση. Είναι η δουλειά μου, είναι απλές ιστορίες. Προφανώς μια στο τόσο όλο και κάτι θα με χτυπήσει πιο έντονα, αλλά ας πούμε δεν περιμένεις από κάποιον horror σεναριογράφο να νιώθει μονίμως χάλια επειδή σκοτώνει κόσμο στα σενάριά του. Διηγείσαι μία ιστορία και μία αλήθεια, και είναι απλά το μέσο με το οποίο διαδίδεις την αλήθεια εκείνη.

Πιστεύω ακράδαντα πως θα είχα πολύ περισσότερα προβλήματα με την κατάθλιψη αν δεν έγραφα κάτω αυτά που ενίοτε περνάνε από το κεφάλι μου. Μπορεί να έχω μία σκέψη στο μυαλό μου που να μη με στεναχωρεί απαραίτητα αλλά να την αντιλαμβάνομαι ως απαίσια πραγματικότητα ή σπαραχτική. Γράφοντας για αυτή μου δίνεται η δυνατότητα να μην την κουβαλάω μέσα μου για τον επόμενο χρόνο και να ξαλαφρώνω.

Παλιότερα πάντως με επηρρέαζε πολύ πιο πολύ. Όταν ηχογραφούσαμε θα έπρεπε να υιοθετήσω μια πιο μίζερη περσόνα και να (ΣτΜ: με κοροϊδευτικά μίζερη φωνή) "get in to character". Πλέον δεν λειτουργώ καθόλου έτσι. Επεξεργάζομαι το συναίσθημα και το μεταφράζω σε τραγούδι. Στην τελική μιλάμε για αρκετά εύπεπτο τραγούδια, απλά πραγματεύονται τις μίζερες ιστορίες που θέλω να πω.

Σαν έχουμε κάνει τις βασικές συνθέσεις και το γράψιμο, τότε είναι εύκολο να προσπεράσω το περιεχόμενο και μένει απλά ένα τραγούδι σαν όλα τα άλλα, σχεδόν σα διασκευή. Βοηθάει κιόλας που είμαι γενικά κυνικός και αποστασιοποιημένος από τη φύση μου. Μπορώ δηλαδή να απομονώσω αυτά που αισθάνομαι εκείνη την ώρα και να αναγνωρίσω ότι "πράγματι, νιώθω σκατά αυτή τη στιγμή". Δεν ξέρω κατά πόσο είναι υγιής συμπεριφορά αυτή, αλλά με βολεύει.

Υποθέτω πως αν μπορείς να κάνεις ένα βήμα πίσω και να αναγνωρίσεις αυτό που συμβαίνει…

Πράγματι. Η Meredith (ΣτΜ, keyboards στη μπάντα αλλά και γυναίκα του Dylan) και γω έχουμε ένα σύστημα όπου λέμε ευθέως "κοίταξε, έχω σκατένια διάθεση αυτή τη στιγμή", που τώρα που το σκέφτομαι είναι αρκετά περίεργο. Δηλαδή, αν μπορώ να αντιληφθώ συνειδητά τη στιγμή που νιώθω σκατά, γιατί δε μπορώ να πω απλά "οκ, σταμάτα. Είσαι παπάρι αυτή τη στιγμή. Σταμάτα". Οπότε ξεκάθαρα δεν έχω φτάσει αυτό το επίπεδο αυτοεπίγνωσης, αλλά προσπαθώ να επικοινωνώ όσο πιο καθαρά μπορώ ότι "ξέρω ότι δεν είμαι σε καλή διάθεση, ξέρω ότι φέρομαι σα μαλάκας αυτή τη στιγμή - και συγγνώμη - αλλααά, θα συνεχίσω να είμαι έτσι για καμιά ώρα ακόμη" (γέλια).

Νιώθω ότι έχει υπάρξει τελοσπάντων μία σταδιακή βελτίωση όσο μεγαλώνω. Αναγνωρίζοντας την τοξική συμπεριφορά είναι ένα βήμα μπροστά.

Το να είσαι σε σχέση με κάποιον με τον οποίο επίσης πρέπει να παράξεις κάτι δημιουργικό έχει φαντάζομαι κάποιες ιδιαίτερες προκλήσεις…

Ναι, ανά φάσεις. Για να λέμε την αλήθεια, παίρνει συνήθως την μορφή του "γιατί δε μπορείς να παίξεις τη μελωδία που έχω στο κεφάλι μου, για την οποία δε σου έχω πει το παραμικρό; Γιατί δεν είσαι μέσα στο κεφάλι μου;", σαν γνωστό παπάρι που είμαι. Αυτές είναι οι μέρες που όλη η μπάντα με κοιτά σα να είμαι κάποιο τέρας. Προσπαθώ να μην το κάνω αυτό τόσο συχνά, αλλά έτσι είμαι με όλους στη μπάντα. Ευτυχώς δεν το κάνουν εκείνοι σε μένα, αλλά μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχουν ήχους στο κεφάλι τους! Αλλά αυτό δεν είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι συνθέτης; Να προσπαθήσεις να βγάλεις τη μελωδία από το κεφάλι σου στο τραγούδι;

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλες μέρες, όπου θα έχω τις αμφιβολίες μου και θα πάω στη Meredith για επιβεβαίωση. "Αυτό το κομμάτι λέει τίποτα ή είναι μάπα;" Αν μου πει ότι λέει, τότε αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο, και θα το πάρω και θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω σ’αυτό.

Αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι πως η περιοδεύουσα ζωή είναι δύσκολη, και όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσκολη γίνεται. Οπότε το να είμαι σε περιοδεία με τον άνθρωπο με τον οποίο είμαι παντρεμένος είναι προνόμιο. Το πιστεύω πραγματικά και κάνει τη ζωή μου πολύ πιο εύκολη. Προφανώς υπάρχουν οι μέρες που θα ξεσπάσω λέγοντας "παίξε πιάνο σωστά, γαμώτη!" και εννοείται θα μου πει να πάω να γαμηθώ - όπως και πρέπει. Αλλά αυτά γίνονται όταν είσαι σε μια μπάντα. Για παράδειγμα, το ίδιο θα συμβεί με τον Reuben: ντραμς): "Παίξε μωρέ τουπα-τα-πα-πα", όπου επίσης θα μου πει να γαμηθώ, αφού "δεν είσαι ντραμμερ, τι ξέρεις; Θα παίξω αυτό που νομίζω".

Αλλά όλα αυτά είναι στο πλαίσιο του να εξελίσσεσαι σαν μπάντα. Αυτό και να το πάψεις να θέλει να είσαι ο εξυπνότερος στο προβάδικο. Όσες φορές πας να το κάνεις με το ζόρι, δεν βγαίνει - και τότε είναι που έχεις δράματα. Η συνεργασία είναι πολύ πιο ευχάριστη από τη δικτατορία, αλλά υπάρχουν μέρες που πρέπει να βγει λίγο προς τα έξω ο δικτάτορας, σαν δεις πως το πράγμα δε βγαίνει. Αλλιώς, θα έχεις πέντε άτομα που πάνε προς πέντε διαφορετικές κατευθύνσεις. Κάποιος πρέπει να βρεθεί να πει "Όχι. Πιάσε θέση στο βαγόνι μου, γιατί το τρένο πάει προς τα εκεί και τελείωσε".

Θα ήθελα να μιλήσω λιγάκι για το "No Joy" και το γενικότερο συναίσθημά του. Μουσικά, φαντάζει πολύ πιο vibey (αμετάφραστο) από τις προηγούμενές σας κυκλοφορίες, αλλά το θλιβερό και το γκρίζο είναι εκεί βεβαίως. Αυτό προέκυψε σαν απάντηση στο "Brave Faces"?

Καλό το vibey. Ναι, ήταν σίγουρα εσκεμμένο. Πρωτοπαρουσίασα το δίσκο στην μπάντα με το "θα γράψω ένα σκασμό τραγούδια αγάπης", και πιστεύω ότι το κατάφερα. Νιώθω πως είναι πράγματι τραγούδια αγάπης, όχι βέβαια με την παραδοσιακή έννοια, γιατί εκείνα είναι συνήθως άνευρα και απαίσια. Οπότε ναι, προσπάθησα να απαντήσω στην ερώτηση, "πώς μπορώ να γράψω τραγούδια αγάπης που να καθρεφτίζουν αυτά που αντιπροσωπεύει η μπάντα;". Για μένα, αυτό πήρε κάπως τη μορφή "Σ’αγαπω. Σ’αγαπώ τόσο πολύ που όταν πεθάνεις θα είναι απαίσια".

Έχει πολλά τέτοια ο δίσκος. Πραγματεύεται το χαμό της γιαγιάς μου, το γάμο μου, βλέποντας από απόσταση αρκετούς γνωστούς μου να πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, άλλους φίλους μου να αυτοκτονούν, και διάφορες άλλες θεματολογίες που πονάνε. Με βάραιναν πολύ όλα αυτά και προσπάθησα επεξεργαστώ και να κατανοήσω όλο αυτό το χείμαρρο θανάτου που συνέβαινε γύρω μου, μέσα όμως από τραγούδια ευγνωμοσύνης.

Δεν πιστεύω πάντως πως βγάζει τόσο γκρίζο. Σίγουρα αγγίζει σκοτεινές θεματολογίες, αλλά νιώθω πως βγαίνει θετικός στην απέναντι πλευρά. Ήθελα ο δίσκος να εστιάζει σε αυτό που θεωρώ μία πολύ όμορφη ιδέα, ότι δηλαδή πόσο μοναχική θα ήταν η ζωή αν δεν είχες κάποιον που φοβόσουν να χάσεις ή αν δεν υπάρχει κάποιος στη ζωή σου που φοβάται μη σε χάσει.

Πρόκειται όμως για άμεση απάντηση στο "Brave Faces" πάντως, που δεν κουράστηκε ούτε λεπτό να σου θυμίζει πόσο απαίσιος είναι ο κόσμος. Τα είπα όμως όλα αυτά και δεν είχα σκοπό να τα ξαναπώ, γιατί έτσι τα λόγια χάνουν τη δύναμή τους. Κάθε κυκλοφορία μας μέχρι στιγμής είχε κάτι διαφορετικό να πει. Το "Giant Sings the Blues" ήταν ένας δίσκος για το πόσο χάλια είμαι στις σχέσεις, το "Schmaltz" ήταν ένας δίσκος για το πόσο χάλια είμαι σαν άνθρωπος, ενώ το "Brace Faces" ήταν για το πόσο χάλια είναι ο κόσμος. Στο "No Joy" πιάνουμε την οπτική του "πόσο χάλια θα’ναι όταν σε χάσω". Το ότι κάτι είναι χάλια το παίρνουμε σα δεδομένο, απλά το κοιτάμε υπό άλλο πρίσμα.

Έχεις δει τη σειρά "The Bear";

Έχω δει την πρώτη σεζόν και τα πρώτα επεισόδια από τη δεύτερη.

Οκ. Η σειρά αυτή με κάνει και σκέφτομαι τη μουσική σας (γέλια). Η πρώτη σεζόν είναι το "Brace Faces", όπου σε αρχίζει στις γροθιές στο στομάχι…

Η δεύτερη σεζόν φαντάζει πιο vibey!

A γεια σου, μ' έπιασες

Νομίζω είμαι στο επεισόδιο που ο pastry chef πηγαίνει στην Κοπεγχάγη.

Εξαιρετικά vibey επεισόδιο.

Μου αρέσει ο συνειρμός που έκανες. Δε μπορούσα να δω τη σειρά για αρκετό καιρό. Η Meredith και γω είδαμε τον πιλότο, και εκείνη την περίοδο δούλευε σε ένα ξενοδοχείο εκείνη και γω μεγάλωσα δουλεύοντας σε εστιατόρια, οπότε ήταν αδύνατον να το δούμε χωρίς να παθαίνουμε κρίση πανικού καθώς ήταν τόσο αληθοφανές.

Αποφασίσαμε όμως να του δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία και είναι πράγματι πάρα πολύ καλό. Μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει αυτό, όταν μπορείς να δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία σε κάτι. Κάπως έτσι έχω προσεγγίσει και πολλές από τις πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες. Συχνά, την πρώτη φορά που θα ακούσω κάτι δεν θα πιάσω ακριβώς τι συμβαίνει και θα τσαντιστώ με τον εαυτό μου που δεν καταλαβαίνει τι ακούει με την πρώτη. Και για να είμαι ειλικρινής αυτό περιμένω από τον κόσμο με το "No Joy". Να τον ακούσουν και να αναρωτηθούν "τι σκατά κάνανε ‘δω πέρα;" αλλά στο τέλος να τον αποδεχτούν ως κάτι διαφορετικό.

Είμαι ο τύπος που ο αγαπημένος μου δίσκος μιας μπάντας είναι ο τελευταίος τους, γιατί εκείνος είναι ο δίσκος με τον οποίο ενδιαφέρθηκαν να ασχοληθούν και να επενδύσουν το χρόνο τους. Για μένα αυτό έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το να έχω εμμονή με ένα δίσκο 10-15 ετών. Θέλω δηλαδή να ελπίζω πως έχει υπάρξει μία ωρίμανση στο διάστημα αυτό. Αλί σε μας αν σκεφτόμαστε τώρα όπως σκεφτόμασταν στα 22. Προφανώς καταλαβαίνω την επιθυμία να είναι κανείς 22 για πάντα - αλλά δε θα είσαι - οπότε το να κολλάς σε αυτή τη νοσταλγία μάλλον δεν είναι υγιές.

Δυσκολεύουν βέβαια τα πράγματα αν σα μπάντα έχεις κυκλοφορήσει μόνο έναν επιτυχημένο δίσκο και αυτός ήταν πριν 20 χρόνια.

Ναι, προφανώς. Αυτοί προσπαθούν να κεφαλαιοποιήσουν τη νοσταλγία σου για να βελτιώσουν τη δικιά τους ζωή, τώρα. Πριν 20 χρόνια η ζωή τους ήταν καλύτερη και γιατί να μην προσπαθήσουν να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη τώρα; Βέβαια τότε ξαφνικά έχεις ένα φεστιβάλ γεμάτο ονόματα που δεν έχουν υπάρξει σχετικοί εδώ και δύο δεκαετίες, αλλά σιγά το πρόβλημα. Είμαι σίγουρος πως και γω σε 20 χρόνια θα αναπολώ την περίοδο που στον κόσμο άρεσε η μπάντα μου.

Και αν το σκεφτείς, όλα είναι ένα κύμα. Ο παραγωγός μας - ημι-αστειευόμενος - λέει πως όλοι ελπίζουμε να έχουμε πέντε καλά χρόνια. Όλα να πάνε καλά για πέντε χρόνια και ύστερα μπορείς απλά να επενδύσεις πάνω σε εκείνη την επιτυχία. Το κατανοώ και το νιώθω αυτό βαθιά. Μου αρέσει όταν μπάντες πετυχαίνουν τα πέντε εκείνα χρόνια και μετά περνάνε το υπόλοιπο της καριέρας τους κάνοντας κάτι ενδιαφέρον και όχι απλά να κάνουν το ίδιο και το ίδιο μέχρι να δύσει ο ήλιος, εκμεταλλευόμενοι εκείνη τη νοσταλγία.

Ορίστε, μόλις άκουσα το νέο single των Taking Back Sunday και αμέσως σκέφτηκα πόσο κουλ και διαφορετικό είναι. Ξαφνικά έχω ενδιαφέρον για τους Taking Back Sunday μετά από χρόνια. Το σέβομαι πραγματικά αυτό, γιατί για μία περίοδο ήταν η emo μπάντα και θα ήταν πολύ εύκολο να το τραβήξουν από τα μαλλιά και να παίζουν το ίδιο βιολί. Προφανώς έχουν κάνει επετειακές περιοδείες και λοιπά - αφού παίζουν πολλά λεφτά εκεί - αλλά συνάμα ποτέ δεν σταμάτησαν να γράφουν καινούργια μουσικά και να δοκιμάζουν νέα ιδέες. Βρήκαν οι ίδιοι τρόπο να μην βαριούνται αυτό που κάνουν, και το σέβομαι άπειρα.

Ή πάρε για παράδειγμα τους Thrice. Οκ - εκείνοι έκαναν ένα διάλειμμα για λίγο - αλλά και πάλι ποτέ τους δεν έμειναν στάσιμοι επειδή έκαναν τρελή επιτυχία πριν 20 χρόνια, και αυτό νομίζω είναι η σωστή προσέγγιση σε μία μουσική καριέρα. Το ίδιο με τους Hawthorne Heights, κυκλοφορούσαν συνεχώς καινούργια και ενδιαφέροντα πράγματα.

Και τι κάνω τώρα; Απλά απαριθμώ emo μπάντες, αλλά πριν 20 χρόνια είχαμε 2003 και όλα αυτά ήταν στα ντουζένια τους. Είμαι πάντως πολύ χαρούμενος να βλέπω μπάντες που αγαπώ να δοκιμάζουν νέα πράγματα και να είναι καλοί σε αυτά. Δεν έχω καλύτερο από το να επανακαλύπτω κάποια μπάντα που έχω αφήσει πίσω μου για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Είναι φοβερό συναίσθημα.

Και προφανώς καμία από αυτές τις μπάντες δεν φταίει που υπήρξε ένα κύμα που τους κουβάλησε.

Εννοείται! Αστειεύεσαι; Θα σκότωνα για ένα τέτοιο κύμα. Ποιος δε θέλει να είναι διάσημος;

Ψέμματα - δεν είναι η σωστή λέξη αυτή - πολύς κόσμος δε θέλει να είναι διάσημος. Αλλά, ποιος δε θέλει η μπάντα του να είναι διάσημη;

Για μένα - ο σκοπός της δουλειάς αυτής - είναι να καταφέρεις να είσαι όσο μεγαλύτερη μπάντα μπορείς, να μαζέψεις όσους περισσότερους οπαδούς μπορείς, χωρίς όμως να πάψεις να είσαι αληθινός ως προς το ποιον και την ταυτότητα της μπάντας. Για κάποιες μπάντες, το ταβάνι θα είναι ψηλότερο - κυρίως επειδή αυτό έχει να κάνει με το είδος της μουσικής που παίζουν - αλλά δεν με ενδιαφέρει να είμαι μία χαμηλοβλεπούσα μπάντα που παίζει σε 30 άτομα τη βραδιά. Δεν είναι μία ζωή που με ενδιαφέρει, καθώς το να γράφεις καλή μουσική δεν είναι εύκολο. Άμα κυνηγούσα το αντίθετο μάλλον θα ήμουν προγραμματιστής ή κάτι τέτοιο, απολαμβάνοντας την ανωνυμία μου.

Δεν έχω χρόνο ή διάθεση να είμαι μέλος μιας μπάντας που δεν έχει ως στόχο να γίνεται μεγαλύτερη και καλύτερη. Όταν χάσεις αυτή την κινητήρια δύναμη, τότε ο κατήφορος είναι μακρύς και απότομος. Έτσι όπως το βλέπω εγώ λοιπόν - έχεις δύο επιλογές: είτε συνεχώς να είσαι καλύτερος (ξέρω, πανεύκολο), είτε να συνεχίσεις να κυκλοφορείς ενδιαφέρουσες ιδέες, σπρώχνοντας τα όριά σου. Μπορεί έτσι να μην μεγαλώνεις το fanbase σου, αλλά σίγουρα μεγαλώνεις και εξελίσσεσαι σαν μπάντα.

Δε θέλω να είμαι σε μια μπάντα που - και είναι πάρα πολύ συχνό φαινόμενο στη σκηνή αυτή που είμαστε - λέει "εεε, μία μικρή μπαντίτσα είμαστε και είμαστε ψιλομέτριοι και ξερωγώ". Έχε λίγη αυτοπεποίθηση γαμώ το κέρατο. Σταμάτα να αυτομειώνεσαι τόσο πολύ. Αποδέξου το γεγονός ότι ίσως είσαι καλός σε κάτι!

Την κάναμε πρόσφατα αυτή τη κουβέντα σα μπάντα. Τέταρτός μας δίσκος είναι αυτός, προφανώς κάνουμε κάτι οκέη, οπότε ας σταματήσουμε να είμαστε αρνητικοί και από δω και πέρα, μόνο θετικά πράματα για το ποιον μας! "Spanish Love Songs, είμαστε οκέη!"

Οκέη, είναι κατά πολύ παραπάνω από αυτό που καταφέρνουν οι περισσότερες μπάντες εξάλλου!

Μα προφανώς!

Μία τελευταία ερώτηση πριν σε αφήσω ήσυχο. "Staying alive out of spite" είναι εύκολα ο αγαπημένος μου στίχος στο νέο δίσκο. Είναι κάτι που έκανε ή συνεχίζεις και κάνεις από κακία και πείσμα;

Κοίτα, αυτό ξεκίνησε σαν ένα άστειο μήνυμα που έστειλα σε μία φίλη μου. Ήταν εν μέσω της πανδημίας που όλοι αναρωτιόμασταν τι σκατά συνέβαινε. Ήταν ένα αστείο που έκρυβε κάμποση αλήθεια.

Γενικώς είμαι πολύ χαρούμενος με το γεγονός ότι είμαι ακόμα εδώ, αλλά έχω χάσει πολλούς φίλους και έχω περάσει και δικές μου σκοτεινές στιγμές, αλλά πεθαίνω για τη σκέψη ότι είμαι ακόμα ζωντανός μόνο και μόνο για να τσαντιστούν άλλοι. Προφανώς υπάρχουν άπειροι καλύτεροι λόγοι να μη πεθάνει κάποιος, αλλά αν είσαι σαν και μένα και ψάχνεις τον λιγότερο καλύτερο λόγο, το να μένεις ζωντανός ώστε να μην νικήσει κάποιος άλλος, τι καλύτερο;