Dury Dava

To krautrock στοιχείο υπήρχε πάντα στους Dury Dava, αναμεμιγμένο με άλλα, πιο ψυχεδελικά, πιο τζαμαριστά. κάπως «χίπικα» (χρησιμοποιείται με θετικό πρόσημο ο όρος) αλλά και post punk και ίσως tribal και ethnic στοιχεία. Ήταν πιο ανθρώπινη, πιο γήινη, πιο συναισθηματική η μουσική τους. Και ενώ όλα αυτά είναι πολύ όμορφα και ωραία, αποδεικνύεται ότι η μηχανική ψυχή τους είναι πιο ενδιαφέρουσα. Ποιος θα το περίμενε!

Στο "ΔΕΠΥ" το αθηναϊκό σχήμα συγκεντρώνεται περισσότερο στα στοιχεία που το κάνουν πιο ρυθμικό και αυστηρά δομημένο, με λίγα πράγματα να συμβαίνουν ανά μονάδα χρόνου αλλά πολλά κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα, συγκρίνοντας την αφετηρία με τον τερματισμό. Εν ολίγοις, krautrock στο στυλ των Can, Kraftwerk και πάνω από όλα Neu!. H πρώτη ένδειξη έρχεται με το πανέμορφο «Σκατζοχοιράδα» που ανήκει στο μεγάλο και διαρκώς αναπτυσσόμενο οικογενειακό δέντρο του "Hallogallo". Μέχρι που λίγο πιο κάτω έρχεται το τραγούδι "Άλλο Γι’ Άλλο" που κάνει πλέον την αναφορά παραπάνω από εμφανή, τόσο μουσικά όσο και, φυσικά, με τον τίτλο του. Αμφότερα τα τραγούδια αυτά ανήκουν όχι μόνο στα καλύτερα του δίσκου αλλά και στα καλύτερα της δισκογραφίας τους μέχρι τώρα. Δεν είναι όμως ξεκομμένα δείγματα των επιρροών τους, είναι στην πραγματικότητα χαρακτηριστικά δείγματα του τι είναι και τι θέλει να επιτύχει το "ΔΕΠΥ" και για το λόγο αυτό ακόμα πιο σημαντικά.

Στην ίδια λογική, στην ίδια οικογένεια ανήκουν και τραγούδια όπως το "Λέσι" που ακόμα κι αν έχει το κλαρινέτο έντονα στην ενορχήστρωση, κι αυτό υπηρετεί τον ίδιο μουσικό στόχο, παραμένοντας ρυθμικό και θορυβώδες, αντί για μελωδικό και παραδοσιακό. Μεγάλο ρόλο έχει παίξει και η σοφά επιλεγμένη, στεγνή παραγωγή που ειδικά στα τύμπανα δίνει έναν ξερό ήχο πολύ ταιριαστό με την κατεύθυνση που επέλεξαν οι Dury Dava. To "Μπανάνα" ξεφεύγει λίγο από τον αυστηρό χαρακτήρα των συνθέσεων για κάτι πολύ πιο αφηρημένο και avant garde και πάλι όμως ταιριαστό με τον πνεύμα του δίσκου. Συνεχίζοντας τις αναφορές αλλά και τη συγκεκριμένη μουσική επιλογή, το "Ζούπα Κι Άλλο" είναι σαφής αναφορά στο παλιότερο δικό τους "Ζούπα" το οποίο εδώ λαμβάνει μία ολική αναμόρφωση. Και η σύγκριση των δύο τραγουδιών μπορεί να σου πει πολύ περισσότερα από ό,τι ολόκληρο αυτό το κείμενο για την εξέλιξη του συγκροτήματος.

Είναι φυσικά θέμα γούστου, αλλά το "ΔΕΠΥ" έχει πολύ αντικειμενικούς λόγους να διεκδικήσει τον τίτλο της καλύτερης μέχρι τώρα δουλειάς τους. Είναι πολύ πιο συγκεντρωμένο σε ένα συγκεκριμένο μουσικό στοιχείο το οποίο το συγκρότημα κατέχει σε μεγάλο βαθμό, έχει γίνει συνειδητή επιλογή ώστε τα πάντα, από παραγωγή μέχρι σύνθεση και ενορχήστρωση, να στηρίζουν αυτήν την απόφαση και φυσικά υπάρχουν οι συνθέσεις, που ξέρουν να μεταδώσουν στον ακροατή ακριβώς την μηχανική, ρυθμική, οργανωμένα χαοτική εντύπωση που αυτή η μουσική μπορεί να δημιουργήσει. Τι παραπάνω μπορεί να ζητήσουν από αυτό το δίσκο οι Dury Dava ή οι ακροατές τους;