Stratovarius, Sonata Arctica, Induction @ Fuzz Club, 03/11/23

Με μεγάλη προσμονή αναμέναμε το χθεσινοβραδινό συναπάντημα των Stratovarius και Sonata Arctica στη χώρα μας, καθώς οι μεν είχαν να μας επισκεφθούν πάνω από μια δεκαετία, οι δε δεν είχαν έρθει για όσα - 24 - χρόνια είναι ενεργοί.  Μαζί τους, οι Induction του υιού του Kai Hansen ολοκλήρωναν ένα δυνατό συναυλιακό πακέτο, που είχε απόλυτη ζήτηση στο εγχώριο κοινό, δεδομένου του sold out που ανακοινώθηκε - και ίσχυε στο απόλυτο - μερικές ημέρες πριν την εμφάνιση τους.

Προτού, ωστόσο, αναφερθούμε στους πραγματικούς πρωταγωνιστές μιας βραδιάς που σε μουσικό επίπεδο παίρνει σχεδόν άριστα, οφείλουμε να καταδείξουμε ορισμένα γεγονότα που προσπάθησαν να επισκιάσουν τα όσα σπουδαία τελικά απολαύσαμε. Δεν γίνεται, λοιπόν, να μιλήσουμε για τα χθεσινοβραδινά γεγονότα χωρίς μια αναφορά στην πολύωρη καθυστέρηση που έθεσε η αναπροσαρμογή του προγράμματος στο άνοιγμα των θυρών του μαγαζιού, με αποτέλεσμα ουρές εκατοντάδων μέτρων περιμετρικά αυτού - αλλά και σε ό,τι αφορά την σχετικά διευρυμένη αντίληψη πότε ένας χώρος θεωρείται sold out.

Κατανοητό, η ζήτηση υπήρξε μεγάλη - ίσως, δε, μεγαλύτερη του αναμενόμενου - αλλά όσο εντυπωσιακό και χαρμόσυνο είναι το θέαμα ενός ασφυκτικά γεμάτου μαγαζιού για ένα ιδίωμα που φαίνεται να διανύει μια ανανεωμένη περίοδο αποδοχής στη χώρα, άλλο τόσο προβληματικό φαντάζει τόσο ως προς το επίπεδο αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων, αλλά και του ίδιου σου του κοινού. Δεν έχω καμία διάθεση να σχολιάζω αρνητικά και να κριτικάρω διοργανώσεις και συμβάντα που δεν αφορούν το καθαρά καλλιτεχνικό σκέλος κάποιου event, αλλά γεγονός παραμένει ότι αν σέβεσαι και αντιμετωπίζεις ανθρώπινα τον “πελάτη” σου, τότε θα σε σεβαστεί και θα σε προτιμήσει ξανά. Διαφορετικά, με πρακτικές που επαναλαμβάνονται από καιρό σε καιρό και παρουσιάζουν ακριβώς την ίδια αδιαφορία προς τον εκάστοτε ακροατή/θεατή, τελικά η ζημία θα είναι πολλαπλώς μεγαλύτερη, συγκριτικά με τα όποια “διαφυγόντα κέρδη” ενός όχι ασφυκτικά γεμάτου sold out.

Κλείνοντας τη μικρή παρένθεση κάπου εδώ, δυστυχώς η εμφάνιση των Induction δεν κατέστη δυνατόν να παρακολουθηθεί από τον γράφοντα στο μεγαλύτερο μέρος της, καθώς η όλη κατάσταση με το άνοιγμα των θυρών και την καθυστερημένη είσοδο του Τύπου στον χώρο υπήρξε τέτοια που επέτρεψε να πάρουμε απλώς μια γεύση των επί σκηνής δυνατοτήτων της μπάντας του Tim Hansen. Οι νεαροί metallers φάνηκαν ελπιδοφόροι και σε ζωντανές συνθήκες, έχουν δυνατότητες για κάτι καλύτερο και κέρδισαν μερικούς πόντους από το κοινό που συμμετείχε ενεργά στο set τους, αλλά οφείλουν να δουλέψουν αρκετά στη σκηνική τους παρουσία - μα και στον τομέα των συνθέσεων τους καθεαυτών. Νεποτισμός και στο power metal, λοιπόν; Μέχρι την επόμενη φορά, εδώ θα είμαστε για να μας κερδίσουν ή να το διαπιστώσουμε. [Σ.Κ.]

Το ότι χρειάστηκαν εικοσιτέσσερα γεμάτα χρόνια για να επισκεφθούν τα μέρη μας οι Sonata Arctica είναι κάτι που ποτέ δεν θα αιτιολογηθεί ικανοποιητικά. Όσοι αστερίσκοι κι αν πέσουν στο τραπέζι. Όσο κι αν κάποιες περίοδοι σημειωθούν ως γκρίζες, καθώς είτε το σχήμα δεν έβγαινε από τα σκανδιναβικά σύνορα ή απείχε από περιοδείες. Όσο κι αν σε αυτά προστέθηκαν μερικά επιπλέον λόγω κορώνας. Σε κάθε περίπτωση το γεγονός παραμένει, και γίνεται χειρότερο τη στιγμή που θα μπουν στην εξίσωση η δισκογραφία και η σταθερότητα των Φινλανδών, μαζί με την αγάπη του εγχώριου κοινού για power-ίζοντες ήχους.

Παρά αυτή την ειδική συνθήκη, απολύτως αναμενόμενα, η περιοδεία είναι περιοδεία και τα περιθώρια για διαφοροποιήσεις ελάχιστα. Τα δέκα έξτρα λεπτά που κάποιοι από εμάς θέλαμε να μισό-ελπίσουμε εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγα μέτρα. Πριν προλάβουν να ξεκινήσουν τα σχόλια, το εμβληματικό "Black Sheep" έβαλε σε τάξη και τις τελευταίες γραμμές. Είναι ακόμα εκείνη η μπάντα. Ο χαβαλές του Tony Kakko. Το keytar του Henrik Klingenberg. Τα γεμίσματα του Tommy Portimo. Τι κι αν μεγάλωσαν. Τι κι αν σταδιακά άλλαξαν το ύφος τους. Η προσωπικότητα στις γραμμές και τις ερμηνείες τους στέκεται περήφανα. Τα χαμόγελα δεν σβήνουν ποτέ.

Μετά την υπόσχεση ότι ο επερχόμενος δίσκος θα επαναφέρει το power metal, και τις σοφά τοποθετημένες δίκασες του "Broken", το πέρασμα από την παραγνωρισμένη περίοδο 2007-2012 με "I Have A Right" και "Paid In Full" ανέβασε το sing along αισθητά ένα επίπεδο πάνω. (Η συνειδητοποίηση ότι το πιο πρόσφατο παρελθόν έμεινε σπίτι, ήρθε σχεδόν φυσικά λίγο αργότερα.) Η συνέχεια του άτυπου σερί με "Replica" πρόσθεσε μία διαφορετική αίσθηση. Ο υπέροχος πανικός των "8th Commandment" και "FullMoon" ακολούθησε σαν τέλεια επιβεβαίωση. Το σβήσιμο των "The Cage" και "Don't Say A Word" άφησε κάμποσα σταυρωμένα δάχτυλα. [Α.Μ.]

Η μπάντα που κάποτε λατρευόταν από το εγχώριο κοινό, σε σημείο η ίδια να ηχογραφήσει μεγάλο μέρος του "Visions Of Europe" live άλμπουμ της εδώ, το σχήμα που πρέπει να θεωρείται ως ένα από τα επιδραστικότερα στο χώρο του ευρωπαϊκού μελωδικού metal για τα ‘90s, οι πολυαγαπημένοι Stratovarius, φαντάζει απίστευτο πως έκαναν τόσα χρόνια να επιστρέψουν στη χώρα μας.

Καλώς ή κακώς, οι καιροί αλλάζουν. Κι αν στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν υπήρξε μια κάμψη στις εγχώριες προτιμήσεις σχετικά με το power metal, αυτό φαίνεται πως έχει αλλάξει εμφατικά, αν κρίνουμε από τα όσα συμβαίνουν τη φετινή χρονιά – και τις θριαμβευτικές επιστροφές των Helloween, Blind Guardian, αλλά και των ίδιων, μεταξύ άλλων. Έτσι, το μισογεμάτο Gagarin του μακρινού 2013 έδωσε τη θέση του σε ένα απόλυτα γεμάτο venue το 2023, με τους Φινλανδούς να μας ανταμείβουν με μια συντριπτική εμφάνιση, μια διδαχή πως πρέπει να παίζεται το power metal και ζωντανά.

Αναμενόμενα, η εκπροσώπηση του τελευταίου τους, εξαιρετικού άλμπουμ υπήρξε σημαντική, με τέσσερα κομμάτια να εκπροσωπούν το περσινό "Survive" στο set τους και αυτό να μην μας χαλάει ιδιαίτερα. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, όταν τα νέα κομμάτια τους εμφανίζουν στην καλύτερη φόρμα που βρέθηκαν τα τελευταία πολλά χρόνια και μπλέκονταν άψογα με παλιότερα λατρεμένα, σε ένα ιδανικά φτιαγμένο set για να κρύβει τις όποιες αδυναμίες τους. Μιλώντας για αυτές, προφανώς οι όποιες σχετικές ανησυχίες δεν αφορούσαν τις εκτελεστικές δυνατότητες τους, αλλά για το επίπεδο και τη συνέπεια των ζωντανών ερμηνειών του Timo Kotipelto, αφού πάμπολλα από τα τραγούδια του back catalogue τους απαιτούν υψίσυχνες φωνητικές ακροβασίες.

Ευτυχώς και - σχεδόν - απρόσμενα, ο Φινλανδός ερμηνευτής πήρε σχεδόν άριστα, βγάζοντας ακόμη και τα πιο απαιτητικά μέρη με την εμπειρία και τη σωστή διαχείριση της φωνής του, σβήνοντας και τον ύστατο παράγοντα που θα μπορούσε να βάλει αστερίσκους στα όσα εντυπωσιακά μας προσέφεραν. Εντυπωσιακά και μη συγκρίσιμα με τα όσα προηγήθηκαν, αφού οι Stratovarius του χθες και του σήμερα βαδίζουν σε ένα άλλο επίπεδο, συνθετικά, εκτελεστικά και από άποψη σκηνικής παρουσίας, στεκόμενοι δίπλα στους πραγματικά μεγάλους του χώρου.

Δεδομένων, δε, και των αντιδράσεων του κοινού κάθε φορά που κάποιο από τα παλιότερα κομμάτια τους εμφανιζόταν στο set, οι οποίες υπήρξαν από θερμές (στο "Eagleheart") μέχρι αποθεωτικές (στα "Black Diamond" και "Hunting High & Low"), δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία. Οι Stratovarius στέκουν συνώνυμο του ευρωπαϊκού power metal και μπορούν, ακόμη και στην τρίτη τους μουσική ενσάρκωση κι εδώ και αμέτρητα χρόνια δίχως τον άνθρωπο (βλ. Timo Tolkki) που, εν πολλοίς, τους έκανε αυτό που είναι, να παραμένουν επίκαιροι, ποιοτικοί και εξίσου, αν όχι περισσότερο σε επιμέρους θέματα, αποδοτικοί κι επί σκηνής με τις χρυσές εποχές τους.

Με τους Jens Johansson και Timo Kotipelto τις παλιοσειρές ενός line-up που διακρίνεται για τη μουσικότητα και την εκτελεστική του επάρκεια, τον Lauri Porra να επιστρέφει εγκαίρως στην μπάντα προλαβαίνοντας και τις εδώ εμφανίσεις τους και τον Matias Kupiainen να έχει αποδώσει τόσο άρτια στον δυσκολότατο ρόλο που έχει επωμιστεί από το 2008 - αυτόν της αναπλήρωσης / αντικατάστασης του Timo Tolkki - που πλέον έχει κάνει τη θέση να φαντάζει ολοδική του, οι Stratovarius δεν χρειάστηκαν παρά τον σύμμαχο ήχο για να μας ενθουσιάσουν. Μια εμφάνιση με μονάχα highs και ανύπαρκτα lows, που ελπίζουμε να οδηγήσει σε πιο σύντομη επιστροφή τους αυτή τη φορά, παρά ξανά σε μια δεκαετία. [Σ.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος