Slaughter Messiah

Πόσο Rok εξώφυλλο; Βλέπεις το κρανίο, την κεντρική φιγούρα, τα δόντια στη τρίαινα και ευφραίνεται η καρδία σου! Πάντως οι Slaughter Messiah δεν έρχονται από τη γη των Sadistik Exekution αλλά απ’ το Βέλγιο. Και το "Cursed To The Pyre" είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, έχοντας πίσω τρία EP σαν παρακαταθήκη. Δημιουργήθηκαν το 2008 και μια κεντρική φιγούρα είναι ο κιθαρίστας τους, Rod "Iron Bitch Desecrator". Αυτός μαζί με τον drummer Elliot "Sodomaniak" Spencer ήταν ο πυρήνας του group αλλά ο τελευταίος αποφάσισε να φύγει κάπου μέσα στο 2015. Όμως πέραν όλων αυτών έχουμε κι ένα παλιόφιλο στα φωνητικά/μπάσο. Πρόκειται για τον Lord Sabathan, οι περισσότεροι θα τον θυμάστε στους Enthroned. Μεγάλη μούρη του Βελγικού underground, κάποιοι δίσκοι όπως τα "Prophecies Of Pagan Fire" ή "The Apocalypse Manifesto" είχαν ακουστεί πολύ τότε. Το 2006 την έκανε και έκτοτε οι Enthroned βουτάνε ακόμα πιο πολύ στα λουκουμένια λιβάδια της μελωδίας αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Το τι προσδοκά το "Cursed To The Pyre" να δώσει στον ακροατή φαίνεται εκ πρώτης από το εξώφυλλο αλλά και αργότερα απ’ το Grotesque – ικό intro riff του "From The Tomb Into The Void". Έχουμε λοιπόν μια Σουηδική death-ίλα, η οποία γίνεται εντονότερη σε κάποια σάπια μέρη σχεδόν ορισμό του στυλ. Εξίσου βασικά για τον ήχο τους είναι τα ‘διαβολικά’ θέματα a la Nifelheim. Τα συγκεκριμένα βγάζουν μια σατανική αύρα και ίσως σε σημεία να σας θυμίσουν τους Watain.

Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η σαφής προσπάθεια των Slaughter Messiah να ακουστούν όσο γίνεται κοντύτερα σε Γερμανικό thrash, εν προκειμένω σε Kreator και Destruction. Αν και από την ακραία πλευρά, η φωνή του Lord Sabathan δεν κρυφοκοιτάζει απλώς προς Petrozza και Schmier αλλά τους έχει και σαν υπόδειγμα. Έτσι ο δίσκος απευθύνεται σε μια γκάμα που πιάνει 80ies spandex bangers έως και σημερινό black ακροατήριο, αρκετά εθισμένο στην κιθαριστική επικότητα των Destroyer 666(τελικά βάλαμε και κάτι από Αυστραλία). Πάντως σε όλη τη διάρκεια του δίσκου ο κοινός παρανομαστής είναι η έντονη μεταλλικότητα, είτε στο παίξιμο είτε στον ήχο.

Συνθετικά αν και χειρίζονται πράγματα απ’ τα οποία πλέον έχει γίνει κατάχρηση δεν τα πάνε άσχημα. Πειράζουνε τις δομές των τραγουδιών τους για να μην βαριέσαι ενώ σε κάποια, όπως τα "Mutilated By Depths" και "Hideous Affliction" έχουν ρίξει μπόλικο ιδρώτα. Το φινάλε στο τελευταίο, βασικά για να είμαστε ακριβείς τα τελευταία τέσσερα λεπτά του, είναι οργασμός. Δεν γκαζώνουν πολύ αλλά βγάζουν πολύ πώρωση.

Η εντύπωση που σου δίνει ο δίσκος στο τέλος του είναι σίγουρα θετική. Ακούς κάποια ωραία θέματα τα οποία γουστάρεις να τα ξαναβάλεις, να τα δεις προσεκτικότερα. Εφόσον δεν το πολυψάξεις με το τι σου θυμίζει το ένα ή το άλλο, στο κλείσιμο θα έχεις φχαριστηθεί καλό metal ικανό για μπόλικο κοπάνημα. Προτείνεται επίσης και το EP "Morbid Re – Incarnations" του 2016. Οι τσιρίδες του "Crypt Of The Undead" δεν έχουν ξεχαστεί, ευτυχώς όμως και ο δίσκος ικανοποιεί αναλόγως.