Shattered Skies

Έχει ενδιαφέρον η δύναμη του διαδικτύου στις μέρες μας, και πως αυτή επιδρά και στη μουσική σκηνή. Στο χώρο του djent ειδικά, ενός υπο-είδους που οφείλει την ύπαρξή του σε μεγάλο βαθμό στην τεχνολογία και το internet, έχει πλάκα να βλέπεις πως μια μπάντα μπορεί να δημιουργήσει αξιοσέβαστο hype πριν καν κυκλοφορήσει δίσκο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τους Shattered Skies, μιας μπάντας προερχόμενης εξ Ιρλανδίας, η οποία μετρά αισίως τέσσερα χρόνια ζωής. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα EP το 2011 και μετά από αλλαγές στο lineup και διάφορα προβλήματα τεχνικής φύσεως, επιτέλους κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους.

Παρότι στον δίσκο θα βρει κανείς σχεδόν όλα τα αναμενόμενα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το djent κίνημα, δηλαδή οκτάχορδες κιθάρες, syncopated riffs και polyrhythms, ωστόσο τα στοιχεία αυτά χρησιμοποιούνται συμπληρωματικά και όχι ως μέσο επίδειξης, κάτι που κάνει τη μπάντα να ξεχωρίζει. Αντιθέτως, η μπάντα εστιάζει στις μελωδίες, τόσο στα πλήκτρα, αλλά κυρίως στα φωνητικά και τα refrain που πολλές φορές αγγίζουν μια pop αισθητική ντυμένη με τη βαρύτητα της κιθάρας και των τυμπάνων. Αυτό είναι και το βασικό πλεονέκτημα των Shattered Skies, που σε κομμάτια σαν το "End And The Rebirth" παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον μείγμα μοντέρνου ήχου και κλασσικής progressive metal υψίφωνης μελωδικότητας.

Βέβαια, παρά την γενικότερη θετική εντύπωση που αφήνει ο δίσκος, δεν λείπουν οι αδύναμες στιγμές, που χαρακτηρίζονται περισσότερο από μια αβεβαιότητα ως προς την κατεύθυνσή τους, παρά από την έλλειψη έμπνευσης στο δημιουργικό κομμάτι. Για παράδειγμα το "Elegance And Grace" χωρίς να είναι κακό κομμάτι, αφήνει μια αδιάφορη αίσθηση χωρίς να προκαλεί κάποια εντύπωση ή να ξεχωρίζει από πλήθος παρόμοιων power ballad-τύπου κομματιών. Αφού πιάσαμε τα αρνητικά, αξίζει να αναφερθεί πως οι ογκωδέστατες οκτάχορδες κιθάρες ενώ δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα και αποτελούν το αντίπαλο δέος των απαλών-μελωδικών φωνητικών, υπάρχουν στιγμές που κουράζουν με το μηχανικό τους riffing, ενώ και η μίξη σε σημεία τις φέρνει αρκετά μπροστά ώστε να καταλαμβάνουν μεγάλο μέλος του ηχητικού πεδίου.

Υπάρχουν όμως και οι συνθέσεις εκείνες που δείχνουν την ιδιαιτερότητα και τον χαρακτήρα της μπάντας. Ένα τέτοιο κομμάτι είναι το "As The Sea Divides", το οποίο ξεκινά με μια γρήγορη μελωδία στο πιάνο και εξελίσσεται σε ένα εμβληματικό prog-pop ογκόλιθο, που θεωρώ πως φανερώνει το ταλέντο όλων των μελών της μπάντας, τόσο σε εκτελεστικό όσο και σε συνθετικό επίπεδο. Αξιοσημείωτα είναι επίσης τα "Saviours" και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το πρώτο λόγω του ιδιαίτερου groove και της εξαιρετικής κιθαριστικής δουλειάς που διαθέτει, ενώ το δεύτερο ξεχωρίζει ως το «epic», με διάρκεια 11 λεπτών και μια διάχυτη συναισθηματική φόρτιση που κλείνει ιδανικά τον δίσκο.

Μπορεί λοιπόν το δισκογραφικό ντεμπούτο των Shattered Skies να άργησε, αλλά επιβεβαιώνει τις προβλέψεις και εκπλήσσει (στο μεγαλύτερο μέρος του) θετικά. Μια φρέσκια προσέγγιση στο djent, με προσήλωση στο songwriting και τη μελωδία, που σίγουρα ξεχωρίζει και δίνει έναν ανανεωτικό τόνο σε ένα είδος που λόγω συνωστισμού και όγκου κυκλοφοριών ενώ είναι ακόμη στην αρχή έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια κούρασης.