Strikelight

Beyond The Afterglow

Eat Metal (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 12/05/2017
Τρίτη και φαρμακερή για τους Strikelight, που μας προσφέρουν τον πιο εστιασμένο, επικό και τελικά καλύτερο δίσκο της καριέρας τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μια από τις μπάντες που προηγήθηκαν χρονικά του κύματος αναβίωσης του traditional metal των '00s, οι «δικοί μας» Strikelight, επιστρέφουν με τον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους. Πιστοί στα μεγάλα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις δισκογραφικές τους προσπάθειες, οι NWOBHM συνεχιστές από την Καλλιθέα κυκλοφορούν τη νέα τους προσπάθεια, έξι χρόνια έπειτα από το "Taste My Attack" του 2011.

Στη νέα τους δουλειά, οι Strikelight εμφανίζονται πιο εστιασμένοι και ώριμοι από ποτέ, δημιουργώντας πιθανότατα τον κορυφαίο τους δίσκο μέχρι στιγμής. Κι αν το ντεμπούτο τους στέκεται ακόμη αγέρωχο και το "Taste My Attack" έχει ευνοηθεί από τον χρόνο (παρά τα προβλήματά του), το "Beyond The Afterglow", σαν σύνολο, δεν αφήνει υπόνοιες αμφισβήτησης.

Με ένα επικό συναίσθημα να πλανάται σε σχεδόν ολόκληρη τη διάρκεια του δίσκου (με ουσιαστική εξαίρεση το αλανιάρικο "Overdose"), τις Maiden-ικές δισολίες των κιθάρων του Νίκου Παπακώστα να στάζουν μεταλλική πόρωση και τις ατμόσφαιρες να εντείνονται όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, τα πάντα μοιάζουν φτιαγμένα από τις εκλεκτότερες των εμπνεύσεων.

Ακόμη και οι ερμηνείες του Γιώργου Σταυρόπουλου, οι οποίες, παρότι πάντοτε παθιασμένες, θεωρούνταν από πολλούς η αχίλλειος πτέρνα της μπάντας, εδώ παρουσιάζονται σαφώς βελτιωμένες και ορθολογικές. Δίχως να χάνουν στιγμή το street feeling τους, μπορούν και εξυπηρετούν άψογα τις ανάγκες των συνθέσεων, ενώ παραμένουν απολαυστικά «άτεχνες» μα εντελώς χαρακτηριστικές.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο καλπάζον "Hourglass Of Your Time", με τον Γιάννη Παπανικολάου (Diviner, ex-InnerWish) να απογειώνει μια έτσι κι αλλιώς κορυφαία σύνθεση, στην επικολυρική πενταλογία που ξεκινά από το "Beyond..." και εκτείνεται μέχρι και το κλείσιμο του δίσκου και το "... The Afterglow" instrumental και, φυσικά, στο "Ghostly Figures (Of The Unknown)". Το τελευταίο, μάλιστα, διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της αγαπημένης μου στιγμής μέσα από το "Beyond The Afterglow", με το κιθαριστικό του solo να μου φέρνει τη θύμηση του απλησίαστου "Throw Down The Sword" των Wishbone Ash.

Τέλος, θεωρώ ιδανική την επιλογή του εξωφύλλου του δίσκου, προτιμώντας το αρκετά περισσότερο από τα cult αντίστοιχα των προηγούμενων κυκλοφοριών τους, ενώ η παραγωγή στέκεται απολύτως ταιριαστή με το υλικό, ζεστή και οργανική, δίχως περιττούς εκσυγχρονισμούς και αχρείαστο όγκο.

Ένας δίσκος από μια άλλη εποχή, από μια μπάντα ξεροκέφαλα ταγμένη στον ήχο που λατρεύει, το "Beyond The Afterglow" δεν απευθύνεται σε όλους με την ίδια θέρμη. Εκείνοι που γουστάρουν το metal τους αφτιασίδωτο, με όλες του τις ιδιαιτερότητες εμφανείς σε πρώτο πλάνο, αλλά με αμείωτο το πάθος και το συναίσθημα, εδώ θα βρουν έναν από τους δίσκους της χρονιάς για την εγχώρια σκηνή. Οι υπόλοιποι, που πιθανόν να το απαξιώσουν, αποθαρρυμένοι από τις δύσπεπτες φωνητικές ερμηνείες που περιέχει, θα χάσουν κάποιες μουσικές στιγμές που, αντικειμενικά, θα έβρισκαν τουλάχιστον ενδιαφέρουσες, αν όχι ξεχωριστές.

Listen

  • SHARE
  • TWEET