Nightrage

Είναι ακόμα αρκετά πρόσφατες οι κυκλοφορίες δύο εκ των βασικότερων εκπροσώπων της μεγάλης του Gothenburg σχολής. Οι Dark Tranquillity και οι In Flames δύσκολα θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει περισσότερο διαφορετικούς δίσκους από το "Atoma" και το "Battles". Ένα από τα ελάχιστα κοινά στοιχεία που μπορούσε κανείς να διακρίνει σε αυτά ήταν ότι, πρακτικά, και τα δύο είχαν αξιοπρόσεκτη απόσταση από τον τυπικό melodic death ήχο, που οι ίδιοι οι δημιουργοί τους καθιέρωσαν μερικές δεκαετίες νωρίτερα.

Όχι ότι υπάρχει κάτι παράξενο ή κατακριτέο στους πειραματισμούς και τις ηχητικές αναζητήσεις. Δικαίωμα του κάθε ανθρώπου/μουσικού είναι να αφήσει στην άκρη τις υψηλές ταχύτητες και να επικεντρωθεί περισσότερο στις ατμόσφαιρες. Το ίδιο αν μειώσει ή σταματήσει τελείως τα σκληρά φωνητικά. Σχεδόν το ίδιο αν ξεκόψει απ' όλα όσα χαρακτήριζαν τη μουσική του και να ψάξει σε νέους δρόμους. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο αριθμός των συγκροτημάτων που κινούνται στον χώρο του παλαιάς κοπής σκανδιναβικού death χωρίς να μπλέκουν με «ξένα» στοιχεία δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Αν προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ονόματα που ήταν στον χώρο από την παλιότερη περίοδό του, θα καταλήξουμε σε λίγους κι εκλεκτούς.

Ανάμεσα σε αυτούς, ένας από τους πιο σταθερούς αναμφισβήτητα είναι ο Μάριος Ηλιόπουλος. Παρά τις δυσκολίες, τα μπερδέματα με τις δισκογραφικές και τις αλλαγές συνοδοιπόρων, οι Nightrage από το 2003 ως σήμερα έχουν να επιδείξουν έξι δίσκους που μπορεί να περιλάμβαναν λιγότερες ή περισσότερες πειραματικές λεπτομέρειες, όμως πάντα παρέμεναν πιστοί στο κιθαριστικό, επιθετικό ύφος με το οποίο καθιερώθηκαν. Το "Sweet Vengeance" χωρίς καμία υπερβολή δικαιούται μια θέση ανάμεσα στις ψηλότερες κορυφές του χώρου, το "Descent Into Chaos" βρίσκεται κάπου κοντά, οι περισσότερο εναλλακτικές κυκλοφορίες που ακολούθησαν στάθηκαν σε εξαιρετικά επίπεδα, ενώ το "Insidious" είχε το cast και την ποιότητα μιας all-star δουλειάς.

Το προ διετίας "The Puritan", που συνοδεύτηκε από την έλευση του Ronnie Nyman πίσω από το μικρόφωνο, ομολογώ πως παρά τις δυνατές του στιγμές δεν κατάφερε να μου κάνει μεγάλη εντύπωση ως σύνολο. Δεν μπορώ, ωστόσο, να πω κάτι αντίστοιχο και για το φετινό άλμπουμ. Πλέον ο Σουηδός φαίνεται να έχει ταιριάξει πλήρως και σε αυτό συμβάλλουν τα μέγιστα οι συνθέσεις, στις οποίες οι γραμμές του δένουν ιδανικά. Για του λόγου το αληθές, ακούστε το εξαιρετικό ομότιτλο, το σχεδόν-πιασάρικο "Affliction" ή το σερί "The Blood"/"From Ashes Into Stone"/"Trail Of Ghosts" και θα καταλάβετε. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται, τα blast beat περιμένουν κρυμμένα στις γωνίες και οι αναλογίες στα φωνητικά κλίνουν συντριπτικά προς τα σκληρά. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο, βέβαια, τον έχουν αναμενόμενα τα riff, οι lead μελωδίες και τα solo του Ηλιόπουλου, τα σήματα-κατατεθέν της μπάντας.

Η αλήθεια είναι πως στο "The Venomous" δεν υπάρχουν καινοτομίες ή εκπλήξεις. Πέρα από αυτό, όμως, δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε κάποιος να του προσάψει. Οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες, η παραγωγή προσεγμένη αλλά όχι σε βαθμό που το γυάλισμά της να κλέβει, ενώ τα περίπου πενήντα λεπτά του κυλούν χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δεν είναι ο δίσκος που θα επανεφεύρει τον τροχό, με την ίδια λογική που οι Nightrage δεν θα επανακαθορίσουν τον χάρτη του metal. Αυτό που κάνουν, όμως, το κάνουν τίμια και το κάνουν καλύτερα από τη συντριπτική πλειοψηφία του χώρου στον οποίο κινούνται.