Leprous

Οι Leprous είναι οι οδηγοί του μοντέρνου progressive metal. Είναι αυτοί που μπήκαν μπροστά, άλλαξαν τους όρους και τοποθέτησαν νέες βάσεις σε έναν χώρο που τις χρειαζόταν. Το 2011 με το "Bilateral" δείχνουν για πρώτη φορά ότι έχουν έρθει για να αφήσουν σημάδι πάνω στο metal της δεκαετίας. Και το κάνουν γρήγορα. Από το επόμενο κιόλας, "Coal", κάνουν πάταγο κυκλοφορώντας ένα φανταστικό progressive άλμπουμ που μας έκανε όλους τότε να παραμιλάμε. Μειώνουν την ανάπτυξη των κομματιών και δίνουν έμφαση στις μελωδίες βάζοντας ακόμα πιο μπροστά τις ερμηνείες και τις υπέροχες φωνητικές γραμμές του Einar. Το αποτέλεσμα ήρθε να ταρακουνήσει για τα καλά τον κόσμο και τις φόρμες του progressive.

Κάπου εκεί, ή προσθήκη του Baard Kolstad στα τύμπανα ήρθε να προσθέσει ένα εμφατικό σημείο αναφοράς στη δομή, τον ήχο και τις εμφανίσεις της μπάντας. Το 2015, το επιβεβαίωσαν μπροστά στα μάτια μας στο μικρό, οικογενειακό, An Club. Τα "The Congregation" και "Malina" ήρθαν να αληθεύσουν τις προφητείες, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο το όνομα Leprous. Το πρώτο πιο σκοτεινό, βασικά ακόμα πιο σκοτεινό, βαρύ και ενδοσκοπικό κινήθηκε προς τα μέσα αφήνοντας ύμνους που δε θα χορτάσουμε ποτέ. "Rewind", "The Price", "Third Law", "The Flood" και αυτό το φανταστικό "Valley". Στο δεύτερο έδειξαν για άλλη μια φορά το δρόμο της απόλυτης εξελικτικής πορείας των Νορβηγών. Λιγότερο σκοτεινό, πιο ήσυχο, πιο προοδευτικό αλλά μέσα από μια… pop προσέγγιση. Ρομαντική και jazz, η Μαλίνα έβαλε τους δυναμίτες στα θεμέλια της προοδευτικής μουσικής και περίμενε…

Δύο χρόνια μετά πυροδότησε και τα έριξε. Αλλά έτσι δεν είναι το σωστό progressive; Αυτό που φέρνει progression με τρόπους αναπάντεχους και ολοκληρωμένους; Έτσι είναι. Το κάνανε θρύλοι του progressive metal πρώτα στα 80s, μετά ακόμα πιο εμφατικά στα 90s, και ακριβώς στο τέλος των 10s το επανέλαβαν και τούτοι. Το τεράστιο "Pitfalls" είναι ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας και ως τέτοιο προκάλεσε σεισμό που ακόμα δεν έχει ηρεμήσει. Ο τρόπος που επενδύουν πάνω στα ηλεκτρονικά εργαλεία για να αναπτύξουν τις μελωδίες, οι κλιμακώσεις που παρουσιάζουν τα κομμάτια, τα ξεσπάσματα, οι εντάσεις που ανεβοκατεβαίνουν, τα έγχορδα που άλλοτε ενσωματώνουν τις κιθάρες κι άλλες φορές τις σπρώχνουν σε διάφορες θέσεις στο χώρο. Ο μοναδικός Baard παρουσιάζει το μέγεθος της ιδιοφυΐας και του ταλέντου του, μπαίνοντας για μένα στους κορυφαίους πια ντράμερ της γενιάς του, και φυσικά ο Einar που με τη φωνή του προκαλεί συναισθηματικά κύματα στα όρια του διαχειρίσιμου.

Στο "Aphelion" εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σχετικά στάσιμοι. Τουλάχιστον κοιτώντας τη δική τους πορεία. Ένα πολύ καλό άλμπουμ σίγουρα, που όμως δεν κατάφερε να ξανά κολλήσει στον τοίχο την κοινότητα που έχει στηθεί γύρω από τον ήχο τους. Και κάπως έτσι φτάνει η ιστορία στο 2024. Ανάμεσα τους είδαμε ξανά και ξανά, μείναμε κάθε φορά με ανοιχτό το στόμα και παρακολουθήσαμε βήμα βήμα να γίνονται η κορυφαία live μπάντα του σημερινού prog. Με το "Melodies Of Atonement" κυκλοφόρησαν, στα μπλοκάκια μου, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που μας πέρασε και στο Tilburg το Φλεβάρη αποφάσισαν να καταγράψουν στις κάμερές τους το "An Evening Of Atonement".

Ένα παραπάνω από χορταστικό σετ δυόμισι ωρών περίπου, όπου παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου τους δίσκου και επιλογές από όλους τους υπόλοιπους της πορείας τους. Όταν λέμε όλους, το εννοούμε όμως. Ακόμα και από το πρώτο, "Tall Poppy Syndrome". Η εικόνα της εμφάνισης λέει τελειότητα. Όλα σε απόλυτο συγχρονισμό. Μια ροή που κυλάει με μαγικό, απίστευτα φυσικο τρόπο. Το υλικό ακούγεται τρομερά συμπαγές με κάποιον τρόπο. Συμβάλλει εδώ ότι έχουν προσαρμόσει τα κομμάτια τους στο σημερινό ήχο που πρεσβεύουν και όχι ανάποδα. Δεν αλλάζει έτσι η αίσθηση που αφήνει το κάθε κομμάτι, είτε αυτό είναι το πολυσύνθετο "Forced Entry", το ξεσηκωτικό "The Price", το ανατριχιαστικό "Alleviate" ή το αυτοαναφορικό "Silently Walking Alone".

Τα εντυπωσιακά φώτα, το στήσιμο και η κίνηση της μπάντας στο χώρο, η επαφή, όλα φέρνουν στο μυαλό το απίστευτο live τους στο Gagarin, πριν δυο χρόνια. Με την προσθήκη καλομελετημένων pyros βέβαια, που το κάνανε ακόμα πιο grand. Το κοινό συμμετέχει, όσο δεν κοιτά αποσβολωμένο, στα κομμάτια αλλά η μπάντα είναι τέτοια που δεν είναι ποτέ έντονος ο χαρακτήρας του πάρε δώσε με τον κόσμο. Πάρα τις φιλότιμες προσπάθειες για χιούμορ του Einar – μα όντως έχει ψηφιστεί ως ο τρίτος καλύτερος πληκτράς στο metal; – αλλά και το πόσο απλός βγάζει σαν άνθρωπος όταν μιλά.

Η απόδοση της μπάντας δεν έχει νόημα να σχολιαστεί βασικά. Να πεις τί; Ότι είναι αψεγάδιαστοι; Προφανώς και είναι. Ότι ο Einar είναι μοναδικός; Ναι, σώπα. Ότι οι άνθρωποι είναι εξωφρενικά καλοκαταρτισμένοι και ολοκληρωμένοι μουσικοί; Ότι αλλάζουν ρόλους όποτε χρειάζεται ακουμπώντας ο καθένας σε ένα κάρο πόστα; Τα ξέρεις όλα αυτά. Όπως κι ότι ο Baard είναι απολαυστικός στη σκηνή όσο λίγοι.

Το live χωρίστηκε σε δύο μέρη, με ένα διάλειμμα ανάμεσα. Δεν είχε τη μορφή που περιμέναμε, δηλαδή το πρώτο μέρος να παρουσιάσει το "Melodies Of Atonement" και το δεύτερο επιλεγμένα τραγούδια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, αλλά μια πιο τυπική συναυλιακή φόρμα. Το βάρος φυσικά έχει πέσει στα τρία τελευταία άλμπουμ. Λέω φυσικά γιατί αυτό ήταν φανερό και από τις τελευταίες περιοδείες τους, αλλά κάθε φορά που βουτούσαν από το "Malina" και πίσω φαίνονταν να το διασκεδάζουν πάρα πολύ. Σε κανένα σημείο δεν έδειχναν να βγάζουν αγγαρεία.

Κορυφώσεις το καθένα μπορεί να επιλέξει τις δικές του, σε ένα live που δεν κάθησε ποτέ και δεν έκανε κοιλιά σε κανένα σημείο του. Προσωπικά θα επιλέξω το συγκλονιστικό "Distant Bells", το "From The Flame", το "Castaway Angels" και τη φανταστική εκτέλεση του "Faceless", για το οποίο μάλιστα έχω να καταθέσω ότι αδυνατώ να καταλάβω με ποιον λογικό τρόπο βγαίνει ένας τέτοιος ήχος μπάσου από ένα τόσο μικρό όργανο…Το κλείσιμο με το outro του "The Sky Is Red" μπορεί να είναι λειψό αλλά ακόμα κι έτσι είναι ισοπεδωτικό με τόσο ολοκληρωτικό τρόπο που καθηλώνει.

Η εμπειρία του An Evening With είναι γενικά κάτι που ζηλεύω στους εξωτερικούς. Το συγκεκριμένο ακόμα περισσότερο και θα ήθελα πολύ να το ζήσω. Ευτυχώς όμως τους βλέπουμε συχνά, αρκετά συχνά για να μη μας λείπουν. Το χειμώνα που μας έρχεται θα τους ξανά δούμε και θα απολαύσουμε και πάλι την εμπειρία, και μάλιστα extended!