Muerte

Έχω πάθει την πλάκα μου με αυτόν τον δίσκο, ειλικρινά. Εάν ο όρος «κάτσα-πανκ», μία έννοια ίσως όλοτελα ελληνική και φυσικά πολύ ξακουστή στην εγχώρια underground σκηνή, μπορούσε να αποκτήσει κάπως global διαστάσεις, τότε πραγματικά ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στον εν λόγω ήχο εδώ και πολλά χρόνια.

Οι άνθρωποι εδώ έχουν κατορθώσει να μεταφέρουν στην μουσική τους όλη την δρομίσια και «πλατειακή» αλητεία που κουβαλούν στις πλάτες και τα ταλαιπωρημένα μάλλον συκώτια τους, αλλά με έναν τρόπο μοναδικό που δείχνει ότι οι τύποι γενικότερα σκαμπάζουν και από αισθητική και από ιδέες και από ευφυΐα. Το punk τους δηλαδή είναι θορυβώδες, βρώμικο και σκοτεινό, αλλά καταφέρνει να είναι κάπως «φιλικό» στο αυτί με μία παραγωγή που δίνει τον κατάλληλο χώρο και επιτρέπει στα κομμάτια να αναδείξουν την πρωτότυπη δουλειά που συντελείται από όλα τα μέλη της μπάντας.

Τα φωνητικά, παρ' όλο που κυριολεκτικά ξερνούν τον θάνατο και φτύνουν την παρακμή μες τα μούτρα σου, φιλτράρονται εξαιρετικά με το ιδανικό βάθος και προσδίδουν ένα απόκοσμο feeling στο σύνολο. Τα τύμπανα, που κατά βάση καταπιάνονται με «τούπα τούπα» ρυθμούς, και κάνουν εκπληκτικά γυρίσματα σε διάφορα σημεία, και το γυρίζουν που και που σε ένα πολύ πωρωτικό mid tempo, καταλήγοντας τελικά να αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον συστατικό της μουσικής των Muerte. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι αυτό που γίνεται στα έγχορδα. Ο χαρακτήρας του άλμπουμ είναι ξεκάθαρα «μπασοκρατούμενος», με τις ρυθμικές κιθάρες συνειδητά να θάβονται προς τα πίσω, άλλα όταν πρόκειται να παιχτεί ένα lead σημείο, εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά για μια μελωδία που θα σε σκλαβώσει, για ένα απλό σόλο που θα σε αποτελειώσει. Σε κάτι σημεία ειδικά ο δίσκος σου προσφέρει και ένα post-punk / death-rock vibe, που κάνει την διαφορά και καθιστά το συγκρότημα πολύ ξεχωριστό σε αυτό που κάνει.

Δεν έχω να προσθέσω πολλά ακόμη. Δεν καταλαβαίνω γρι από όσα τραγουδιούνται σε αυτό το άλμπουμ αλλά εδώ πέρα μιλάει η μουσική, και μάλιστα με ήχους που για τον περισσότερο κόσμο δεν έχουν μάλλον κάτι να πουν. Κι όμως, αν προσπαθήσετε να παραμερίσετε λίγο την όποια προκατάληψη και τον οποιονδήποτε φραγμό, τότε θα ανακαλύψετε πως πράγματι κομμάτια σαν το "Condenados", το ομώνυμο και το "Egoismo" κρύβουν μια ασυνήθιστη άγρια ομορφιά. Τέτοιο σοκ είχα να πάθω από τους Crimen που έρχονταν κι αυτοί από το Μεξικό.