Όχι κι άσχημα για ένα παιδί από το Worksop

Ωραίες ιστορίες, απολαυστικό βρετανικό χιούμορ και μια προσωπικότητα που δεν συναντάμε συχνά ανάμεσα στους μουσικούς μας ήρωες

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/11/2019 @ 11:32

Σε απόλυτη αρμονία με την καθημερινή πραγματικότητα των κοινωνικών μέσων δικτύωσης η εμφάνιση του Bruce Dickinson στο Θέατρο Παλλάς, στο πλαίσιο των παρουσιάσεων που πραγματοποιεί για την αυτοβιογραφία του "What Does This Button Do?", προκάλεσε έναν προβλεπόμενο αλληλοσπαραγμό ανάμεσα στους metal μουσικόφιλους.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο Bruce Dickinson και «πουλάει», οπότε λογικό να τραβήξει λίγη παραπάνω προσοχή. Άσε που δεν έχουν μείνει πολλοί που να πουλάνε: οι Iron Maiden, οι Metallica, οι Sabbath (ο Ozzy) άντε και μερικοί ακόμα. Η πλειονότητα του κόσμου προτιμά να ασχολείται με αυτά τα ονόματα με τρόπο παρόμοιο με αυτό που ασχολείται με τις μεγάλες ομάδες στα αθλητικά οπαδικά μέσα. Προσθέτοντας την ευκαιρία για φτηνό κουτσομπολιό που προσέφερε η ειδησεογραφία με το επικείμενό διαζύγιό του λίγες ημέρες (ή και ώρες) πριν την εμφάνισή του στην Αθήνα, τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά κι ο καθένας είχε μια άποψη επί του θέματος.

Αυτήν τη φορά οι συζητήσεις επικεντρώθηκαν γύρω από τη σκοπιμότητα και την αξία που έχουν αυτές οι παραστάσεις του Dickinson, τα (οικονομικά) κίνητρα του, το υψηλό τίμημα του εισιτηρίου και φυσικά το κουτσομπολιό.

Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα ιδιαίτερα ούτε όταν έκλεινα το εισιτήριό μου, ούτε όταν άνοιξαν οι παραπάνω κουβέντες της τελευταίας στιγμής. Αντιθέτως, είχα μια σειρά από λόγους για τους οποίους ήθελα να είμαι εκεί:

1. Έχω διαβάσει την αυτοβιογραφία του και τη βρήκα εξαιρετικά γραμμένη και αρκετά πιο ενδιαφέρουσα σε σχέση με τις περισσότερες αντίστοιχες (αυτο)βιογραφίες άλλων μουσικών. Γνωρίζοντας, παράλληλα, το πόσο δυναμικός performer είναι, μου άρεσε εξαρχής η ιδέα της παρουσίασής της από τον ίδιο, ζωντανά σε ένα θέατρο, μερικά μέτρα μπροστά μου.

2. Γενικότερα, θαυμάζω το πνεύμα, την επιμονή και τα όσα έχει επιτύχει πέραν της μουσικής ο Dickinson: από το πώς έφτασε να γίνει επαγγελματίας πιλότος, ως το πώς ανέπτυξε τις ικανότητές του στην ξιφασκία και το πώς αντιμετώπισε τον καρκίνο. Δεν τίθεται αμφιβολία πως πρόκειται για μια ξεχωριστή προσωπικότητα.

3. Έστω κι αν οι Iron Maiden δεν είναι για το μουσικό μου σύμπαν ό,τι ήταν παλιότερα, παραμένουν μια από τις μεγαλύτερες μουσικές αγάπες μου και ο Bruce Dickinson ένας εκ των μουσικών ηρώων της νιότης μου. Είναι δε από τους λίγους που συνεχίζω να θαυμάζω τόσο σε καλλιτεχνικό και σε μη καλλιτεχνικό επίπεδο.

Με βάση τα παραπάνω - και συνυπολογίζοντας το ακριβό εισιτήριο - θεωρώ πως ο γκριζαρισμένος μακρυμάλλης Μπρούσαρος αντάμειψε όλους όσους επέλεξαν να βρεθούν στο Θέατρο Παλλάς για να τον απολαύσουν σε μια παράσταση που άλλοτε έμοιαζε με stand-up comedy, άλλοτε με motivational speaking και άλλοτε με οτιδήποτε ενδιάμεσο από αυτά.

Bruce Dickinson Athens

Ανεβαίνοντας στη σκηνή, φρόντισε ευθύς εξαρχής να προεξοφλήσει πως θα έπρεπε να απαντήσει σε πολλά ερωτήματα γύρω από το "Alexander The Great". Σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν έκανε πλάκα με το εν λόγω θέμα, αφήνοντας την αίσθηση πως «εκμεταλλεύτηκε» και λίγο την περίσταση. Για να είμαι ειλικρινής, απορώ ποιος πραγματικά ήθελε να ρωτήσει κάτι σχετικό με αυτό το τραγούδι ή τι απάντηση περίμενε να πάρει στο ερώτημα «αν και πότε θα το παίξουν ζωντανά». Πάντως, δεν έδειξε να το έχει σε τεράστια εκτίμηση, λέγοντας ότι προσπάθησε να το ακούσει πρόσφατα και του φάνηκε πως περνάει υπερβολικά πολλή ώρα μέχρι να φτάσει στο ρεφρέν...

Μπολιασμένος με το εξαίρετο, φλεγματικό, βρετανικό του χιούμορ, ο Dickinson ξεκίνησε την αφήγηση της ζωής του από τα παιδικά του χρόνια στο Worksop, αναφέροντας τους παράγοντες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και το πνεύμα του: την περίεργη σχέση με τους γονείς του, τη συνεισφορά του παππού και του θείου του, αλλά και την απόφαση να τον στείλουν σε δημόσιο - δηλαδή ιδιωτικό - σχολείο, μια ιδέα που δεν αποδείχθηκε ακριβώς σοφή. Η αγαπημένη του ερώτηση ήταν ένα συνεχές αντιδραστικό «γιατί;», κάτι που συνήθως τον έβαζε σε προβλήματα, αλλά ήταν ενδεικτική του ανήσυχου πνεύματος που καλλιέργησε από μικρός. Και με ηθικό δίδαγμα πως «τα παιδικά χρόνια τα βρίσκεις πάντα μπροστά σου»...

Εν συνεχεία, μας μίλησε για τη μετάβασή του στο Λονδίνο και το πτυχίο πανεπιστημίου που πήρε (στη Σύγχρονη Ιστορία) και το οποίο ακόμα δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει και το πώς κατέληξε να ενταχθεί στους Samson, με τους οποίους γνώρισε λίγο καλύτερα τα ναρκωτικά, μαθαίνοντας παράλληλα όλα τα λάθη που μπορεί να κάνει ένας μουσικός μέσα σε δυο μόλις χρόνια.

Κι όλα αυτά για να φτάσουμε στην ένταξή του στους Iron Maiden, με τους οποίους ένιωσε πως κατάφερε να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα μέσα σε έναν μόλις χρόνο, κάτι που ανέφερε πως ήταν κομβικής σημασίας για τον ίδιο. Διότι, έχοντας μάθει να ζει μια ζωή με προκλήσεις και ταυτόχρονα βλέποντας που οδηγεί ο συνηθισμένος rock τρόπος ζωής τους μουσικούς που γνώριζε ("no brain cells left" όπως χαρακτηριστικά είπε), ο Dickinson αποφάσισε πως χρειάζεται άλλες ασχολίες για να διατηρεί την ψυχική και πνευματική του ισορροπία. Και κάπως έτσι προέκυψαν η ενασχόληση με την ξιφασκία και το πιλοτάρισμα.

Στην ομιλία του δεν στάθηκε πολύ στα πεπραγμένα του με τους Iron Maiden, παρά περισσότερο επικεντρώθηκε στο ταλέντο που δεν έχει να επιλέγει παντελόνια, παραθέτοντας κάμποσες αστείες φωτογραφίες και ιστορίες, για να παραδεχτεί στο τέλος πως για όλα φταίει... ο Steve Harris. Αναφέρθηκε στον Josef, τον οδηγό που είχαν στην Πολωνία κατά την περιοδεία του "Powerslave", ο οποίος είχε μια ιδιαίτερα καλή σχέση με τα όπλα και μια τάση να σκοτώσει όποιον θεωρούσε ενοχλητικό (μέχρι να βρουν τρόπο να τον ηρεμήσουν), ενώ περιέγραψε γλαφυρά τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν επί σκηνής στο πρώτο Rock In Rio, στη Βραζιλία.

Bruce Dickinson

Ξεχωριστή θέση στις αναφορές του είχε η Βασίλισσα της Αγγλίας ("still alive"), ενθυμούμενος την αμηχανία του όταν της μίλησε ("Heavy metal? What is that?"), όπως και την αστεία συνομιλία του με τον Πρίγκηπα Φίλιππο, αποδεχόμενος όμως σε κάποιο σημείο ότι τα αστεία του γύρω από το θέμα θα τα εκτιμούσαν καλύτερα οι συμπατριώτες του.

Φυσικά, ξεχωριστό κομμάτι αποτέλεσε η αναφορά του στο θέμα του καρκίνου, το πώς το αντιμετώπισε αρχικά, το πώς δεν τον άφησε εν τέλει να τον καταβάλει, αλλά και το πώς μπορεί να σε αλλάξει μια τέτοια περιπέτεια. Γύρω από το συγκεκριμένο θέμα (και όταν θίχτηκε στις ερωτήσεις μετέπειτα) ο λόγος του έγινε κάπως πιο παρακινητικός, εστιάζοντας στο ότι ο τρόπος να ξεπερνάει κανείς δυσκολίες είναι εστιάζοντας στο τι μπορεί να κάνει και όχι στο τι δεν μπορεί να κάνει, αναφερόμενος παράλληλα και σε κάποια περιστατικά πρόσφατων τραυματισμών του.

Εν τέλει, ξεπερνώντας χρονικά το δηλωθέν πρόγραμμα, το κομμάτι της ομιλίας του διήρκησε κοντά στη μιάμιση ώρα, για να ακολουθήσει το δεύτερο μέρος (μετά από ένα μισάωρο διάλειμμα) κατά τη διάρκεια του οποίου απάντησε σε ερωτήσεις που είχαν συλλεχθεί από τον κόσμο.

Προσπερνώντας τα ερωτήματα για τον Μεγαλέξανδρο γρήγορα και απαντώντας με όσο χιούμορ μπορούσε σε κάποιες πραγματικά χαζές (φαντάζομαι κάποιος τις θεωρούσε αστείες όταν τις έγραφε) ερωτήσεις, μίλησε για την κοινή αγάπη που έχουν με τον Steve Harris για τους Jethro Tull (αν και αυτός είναι περισσότερο του "Aqualung" ενώ ο Steve του "Thick As A Brick"), είπε ότι αν ήταν κάποιος άλλος μουσικός θα ήθελε να είναι ο Richie Blackmore του "Rising" και ανέφερε ότι έχει πρόταση από μια ορχήστρα για να αποδώσουν ζωντανά τραγούδια όπως το "Empire Of The Clouds" αλλά και το "Tears Of The Dragon" μεταξύ άλλων.

Επίσης, ανέφερε πως δουλεύει με τον Roy Z πάνω σε έναν νέο προσωπικό δίσκο, και πως αν όλα πάνε καλά μετά την κυκλοφορία του θα βγει και σε σόλο περιοδεία, ενώ άφησε υπονοούμενα για κάποια πράγματα που ετοιμάζονται από το στρατόπεδο των Maiden (τα οποία ο ίδιος γνωρίζει αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να μάθει για αυτά). Παράλληλα, εξήγησε πως δεν μπορούν να αλλάζουν σετ κάθε βράδυ, πρώτον γιατί δουλεύουν σχεδόν ογδόντα άτομα ταυτόχρονα για να βγει το show (με φώτα, σκηνικά, ήχο κλπ) που δίνουν και πως αυτό που κάνουν είναι πολύ δύσκολο γιατί σε κάθε τι που κάνουν επιζητούν το τέλειο, στοιχείο ενδεικτικό της φιλοσοφίας που διακατέχει τόσο τους Maiden όσο και τον ίδιο τον Dickinson.

Τραγουδώντας μας a capella την πρώτη στροφή του "Revelations" (Θεέ μου τι φωνάρα έχει ακόμα ο άνθρωπος) μας άφησε κάπως απότομα η αλήθεια είναι, αλλά χορτασμένους από ωραίες ιστορίες συνοδευόμενες από λατρεμένο εγγλέζικο χιούμορ και έχοντας απολαύσει έναν άνθρωπο ο οποίος παρά τα όσα έχει επιτύχει παραμένει ανήσυχο πνεύμα και μια επιβλητική προσωπικότητα που δεν συναντάμε συχνά ανάμεσα στους μουσικούς μας ήρωες.

Όχι κι άσχημα για ένα παιδί από το Worksop, όπως λέει κι ο ίδιος στο βιβλίο του...

  • SHARE
  • TWEET