Mayhem

Μετά από επτά χρόνια σιωπής, η αρχαιότερη ακραία μπάντα της Νορβηγίας επιστρέφει. Παραγωγικούς δεν τους λες, αλλά κάθε κυκλοφορία τους είναι ένα σημαντικό γεγονός για τον ακραίο ήχο. Είναι φορές που δίνουν την αίσθηση ότι αδιαφορούν για όλους και για όλα, αλλά ακούγοντας το τελικό αποτέλεσμα κάθε τους δίσκου δεν μπορείς να τους προσάψεις αδιαφορία ή προχειρότητα.

Το "Ordo Ad Chao" του 2007 ήταν ένα ακραίο δημιούργημα, μοχθηρό και δυσνόητο, δύσκολο να το προσεγγίσεις με οποιοδήποτε τρόπο, έφερε όμως τη σφραγίδα της μπάντας, ενώ παράλληλα έδειχνε ότι οι Νορβηγοί επέλεξαν να ακολουθήσουν ένα δύσβατο μονοπάτι από το να επαναπαυτούν σε κάτι δοκιμασμένο.

Στον νέο τους δίσκο δεν είχα αμφιβολία ότι θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα ακόμα δύσκολο άκουσμα. Οι Mayhem έχουν την ευφυΐα να αποφύγουν τη επανάληψη και προσφέρουν έναν δίσκο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο προσιτός, αποφεύγοντας έτσι τη σύγκριση με τον προηγούμενο δίσκο.

Το ξεκίνημα του άλμπουμ είναι ανελέητο και βασανιστικό, καθώς στις κατά βάση καταιγιστικές συνθέσεις παρεμβάλλονται samples και στιγμές ηρεμίας, ενώ ο Attila για μια ακόμη φορά διαλύει οποιαδήποτε φόρμα και λογική με τη χρήση διαφορετικών και παρανοϊκών φωνητικών. Στη συνέχεια του δίσκου η εικόνα αλλάζει. Κομμάτια όπως το "MILAB" χαρακτηρίζονται από ευκολομνημόνευτα riff, πιο αργές ταχύτητες και γενικότερα στιγμές που καρφώνονται στο μυαλό. Οι Νορβηγοί καταφέρνουν να συνδυάσουν χαοτικά ξεσπάσματα με στιγμές καταθλιπτικής «σιωπής», τα οποία υπερτονίζονται εμφατικά από την συνθετική και εκτελεστική ικανότητα της μπάντας, έρχονται σε απόλυτη αντίθεση μεταξύ τους και δημιουργούν συνεχή σκαμπανεβάσματα σε όλη τη διάρκεια.

Αυτός που αναμφίβολα κλέβει την παράσταση είναι ο Attila που με την ποικιλομορφία των αντισυμβατικών, εφιαλτικών και απόκοσμων φωνητικών του κατευθύνει το συναίσθημα του ακροατή. Είναι στιγμές που δίνει την αίσθηση πως μόνο η φαντασία μπορεί να περιορίσει το εύρος και το ύφος των φωνητικών που χρησιμοποιεί. Το μανιασμένο και εξωπραγματικό drumming του Hellhammer, μαζί με τον Necrobutcher χτίζουν τη ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, ενώ η άφιξη του Teloch σηματοδοτεί την δημιουργία πιο ευκολομνημόνευτων κομματιών, χωρίς να χάνεται η ταυτότητα του ευφυούς black metal που επιδίδονται οι Mayhem.

Τελικά αυτή η σποραδική κυκλοφορία δίσκων από τους Νορβηγούς, πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που τους ταλαιπώρησαν στο παρελθόν, πλέον οφείλεται σε αυτήν την δύσκολη και αντισυμβατική συνθετική και αισθητική προσέγγιση, που έχουν ταχθεί να ακολουθούν.

Σε σχέση με το "Ordo Ad Chao", το "Esoteric Warfare" δεν ακολουθεί την πολύπλοκη και αλλοπρόσαλλη δομή του, είναι σε ένα βαθμό πιο δομημένο, λιγότερο ακραίο, αλλά το ίδιο ευφυές, μοχθηρό και σκοτεινό, με ένα τρομακτικό προσωπείο.