Fallujah

Πάθαμε πλάκα πριν σχεδόν μία δεκαετία με τη δισκάρα που ακούει στο όνομα "Dreamless", εκεί που το tech death συναντά κάτι απ’ την djent αισθητική, το core, και λίγα ηλεκτρονικά και fusion στοιχεία που έδιναν ένα πραγματικά νόστιμο μουσικό αποτέλεσμα. Οι Αμερικάνοι Fallujah (όνομα εμπνευσμένο απ’ την πολύπαθη πόλη στο Ιράκ), μετά από δύο εντυπωσιακούς δίσκους κι έναν τρίτο που τους χάρισε όλη την προσοχή μας, όμως, κυκλοφόρησαν το "Undying Light" (2019), στο οποίο η αλλαγή μελών και κατεύθυνσης άρχισε να θολώνει την αστραφτερή λάμψη που είχαν μέχρι τότε. Η επιστροφή στο πιο ατμοσφαιρικό tech-death, με βαριά την υπογραφή τους στα ambient leads πάνω από καταιγισμό riffs, και την αύξηση της συνθετότητας με το "Empyrean" (2022) έδειξε μία τροχιά επανόρθωσης, και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως πήραν λάθος απόφαση.

Το "Xenotaph" (φαντάζομαι δεν είναι κλείσιμο ματιού σ’ αυτό) επισφραγίζει αυτήν την λογική εστίαση στα πιο δυνατά χαρτιά τους. Ήδη απ’ το εξώφυλλο, βλέπουμε ότι οι Fallujah μένουν σε στενά αισθητικά πλαίσια, κι αυτό επιβεβαιώνεται με την μουσική να συνεχίζει πρακτικά από εκεί που μας άφησε ο προκάτοχός του: δαιμονισμένο, διαστημόπληκτο, tech death. Ναι, η φωνή του Kyle Schaefer (κρίκος σύνδεσης με τους Rivers of Nihil) χρησιμοποιείται σε μεγαλύτερο εύρος, με τα καθαρά να είναι αρκετά πιο παρόντα, και να διανοίγουν τον ορίζοντα με τον εμπλουτισμό της διάθεσης σε κομματάρες όπως το "Labyrinth of Stone", θυμίζοντας αρκετά τις πιο σκληρές στιγμές των Ne Obliviscaris. Παράλληλα, υπάρχουν ίχνη metalcore και κάποιες prog απολήξεις, τις οποίες τελευταίες βέβαια μπορείς να τις διαχωρίσεις μόνο με κβαντικό νυστέρι ούτως ή άλλως απ’ το tech-death υπόβαθρο (ειδικά με την συνάφεια που προσέφεραν δίσκοι όπως το "Focus" των Cynic), και να την εντοπίσεις κυρίως στα πιο αέρινα περάσματα που έχουν τα δύο έπη, "Step Through The Portal And Breathe" και "Xenotaph". Εκεί, όμως, λήγουν οι εμβολιασμοί νέων ιδεών και εργαλείων στον ήχο των Fallujah, κι όλα τα υπόλοιπα συσπειρώνονται γύρω απ’ αυτό ακριβώς που θα περίμενες από εκείνους.

Σ’ ένα είδος που βρίθει τεχνικών παικτών, είναι αδιαμφισβήτητο ότι όλα τα νέα μέλη γύρω απ’ τον κιθαρίστα και mainman Scott Carstairs είναι ικανότατοι (ακόμη και το μπάσο βρίσκει το χώρο του σε διάφορα μουσικά ξέφωτα). Είναι οι δικές του συμβολές, όμως, που αναδεικνύουν τον ήχο. Παρ’ όλο που δεν έχει εδώ τα αποκλειστικά credits σύνθεσης - αντιθέτως, λένε πως πρόκειται για τον πιο συνεργατικό τους δίσκο - νομίζω είναι η lead νοοτροπία του εκείνη που χαρίζει στο συγκρότημα τη σφραγίδα του, και χωρίς την οποία θα έχαναν πολλή απ’ την προσωπικότητά τους.

Μπροστάρηδες, πλέον, στο είδος τους, οι Fallujah προσθέτουν μία ακόμη επιβεβαιωτική ψηφίδα στο συνολικό τους δημιούργημα. Όχι μόνο δεν καταρρέουν από ενδόρρηξη παρά την διαρκή εναλλαγή μελών σαν άλλοι ομοτράπεζοί τους (χτυπάμε και λίγο ξύλο), τουναντίον κρατάνε τον πήχη ψηλά, και εμπλουτίζουν ένα ήδη γεμάτο μουσικό σώμα με ακόμη περισσότερη ορμή, ατμόσφαιρα, και φυσικά riffs. Οι πινελιές χρώματος και αέρα σίγουρα τους ταιριάζουν και τους αναζωογονούν, και θα είχε ενδιαφέρον να δούμε μέχρι πού δύναται να τους οδηγήσει μία τέτοια ώθηση αν ξαναβρούν την διάθεσή τους να πάρουν ρίσκα. Μπορεί ως τη στρατόσφαιρα, κι από εκεί στο απώτερο διάστημα.

Bandcamp | Spotify