Release Athens: London Grammar, Aurora, Klangphonics @ Πλατεία Νερού, 11/07/25

Με τις αναμνήσεις από τη γιορτή του ηλεκτρονικού, και όχι μόνο, ήχου, με την προέλαση των Prodigy, επιστρέψαμε στην Πλατεία Νερού αυτή τη φορά για να χορέψουμε εκ νέου, σε μια ημέρα αφιερωμένη στην χορευτική και (indie) pop μουσική. Η επιστροφή των, αγαπημένων στο εγχώριο κοινό, London Grammar αναμενόμενα θα αποτελούσε πόλο έλξης για πολύ κόσμο, ενώ η παρθενική εμφάνιση της συγκλονιστικής Aurora στη χώρα μας, δημιούργησε ένα εξαιρετικό συναυλιακό «πακέτο» για το Release Athens 2025. Πράγματι, στο τέλος της ημέρας, αποχωρήσαμε από το χώρο έχοντας βιώσει δύο εντυπωσιακές εμφανίσεις, με ιδιαίτερες αρετές έκαστη, όπως θα διαβάσετε παρακάτω. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Klangphonics

Πιστοί στο χρονοδιάγραμμα, οι Klangphonics ανέβηκαν στις 7 παρά στη σκηνή του Release Athens, για να σημάνουν την εκκίνηση. Και το γερμανικό τρίο το έπραξε με κρότο. Μπορεί η ώρα, ο ήλιος και η προσέλευση (ίσως και η κατανάλωση) εκείνη την στιγμή να μην βοηθούσαν ιδιαίτερα, αλλά το σχήμα για περίπου μια ώρα γάζωσε τα πάντα στο διάβα του (κυριολεκτικά, έβγαλαν γραφομηχανή μεταξύ άλλων για λούπες).

Κρουστά, κιθάρα, κρίσιμα samples & remixes, καθώς και οι σουρρεαλιστικές προβολές πίσω τους, συνεισέφεραν τα μέγιστα στις ηλεκτρονικές εκρήξεις ενός έντονου σετ, που είδε από ψεκαστήρια μέχρι νεροπίστολα με μπογιές να στοχεύουν τις πρώτες σειρές. Ένα πολύχρωμο και ασταμάτητο techno/house πάρτυ, που όσο προχωρούσε γινόταν πιο έντονο χάρη στην ζωντανή προσέγγιση της τριάδας επί σκηνής, εκμηδενίζοντας αποστάσεις ανάμεσα σε κλαμπ του Βερολίνου, φεστιβάλ τύπου Primavera, και φυσικά πάρτυ σε υπόγειες διαβάσεις της Αθήνας. Χαμός! [ΑΖ]

Aurora

Την αγάπη μας για το ξωτικό εκ Νορβηγίας ερχόμενο, την έχουμε εκδηλώσει σε τούτο εδώ το μέσο με κάθε ευκαιρία. Έχοντας την τύχη να την δούμε και live στα πάτρια εδάφη της, είδαμε από πρώτο χέρι πόσο εντυπωσιακή μπορεί να είναι είναι κάθε της εμφάνιση. Η ανακοίνωση του ονόματός της στο πλευρό των London Grammar για το Release Festival, ήταν μουσική στ’ αυτιά μας, κι έμοιαζε μάλιστα σαν να άργησε πολύ να συμβεί.

Κρίνοντας από την ξαφνική μάζωξη του κοινού πιο κοντά στη σκηνη πριν καν ξεκινήσει η Aurora με την παρέα της, φάνηκε πως δεν ήμασταν μόνο εμείς αυτοί που περιμέναμε ανυπόμονα αυτή την εμφάνιση. Με εμφανώς νεανικό και πολύχρωμο κοινό, ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος.

Απ’ τις πρώτες νότες του “Churchyard”, η αέρινες φωνές τόσο της ίδιας όσο και των (εξαιρετικών) μουσικών που τη συνοδεύουν γέμισαν με έναν αέρα βγαλμένο από το βορρά την πλατεία νερού. Τα προσεγμένα βίντεο στη γιγαντοοθόνη συντέλεσαν στη δημιουργία ενός εντυπωσιακού σκηνικού. Η Aurora όπως πάντα, σαν νεραϊδα άλλαζε εκφράσεις σε δευτερόλεπτα, μοιάζοντας να νιώθει βαθιά κάθε στίχο που έβγαινε από μέσα της. Τα χορευτικά της ξεσπάσματα, φάνταζαν σαν ένα πλάσμα που μυστηριωδώς πλανιέται ανάμεσα στα δάση.

Η αφιέρωση του “All Is Soft Inside” στον κόσμο που κλαίει κάθε μέρα, άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές του κόσμου, με πολλά άτομα γύρω μας να είναι εμφανώς συγκινημένα. Η αυθεντικότητα της Aurora είναι πηγαία, και φαίνεται όχι μόνο στο μουσικό της αποτύπωμα. Έτσι, ο πρόλογος πριν το “Through The Eyes Of A Child” αναφέρθηκε σε όλα τα παιδιά που βιώνουν τον διωγμό, τον πόλεμο και τη δυστυχία, μιλώντας για την Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Σουδάν, και το κοινό να φωνάζει “Free Palestine” και να χειροκροτεί δυνατά.

Όπως ανέφερε η Aurora, δεν είχε το χρόνο που θα ήθελε για να μιλήσει στον κόσμο, προσπαθώντας να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια στο σετ, μιας και ήταν και η παρθενική εμφάνισή της στη χώρα μας. Όπερ και εγένετο. Από το ένα χιτ στο άλλο, με το μαγευτικό “Heathens” να μας μεταφέρει στον παραμυθένιο κόσμο της, πάντα όμως με μήνυμα για τη μητέρα φύση και την κακοποίηση που της επιβάλλουμε σαν είδος.

Όσο περνούσε η ώρα χωρίς να το καταλαβαίνουμε, τόσο το δέσιμο με το κοινό γινόταν ακόμη μεγαλύτερο, προσδίδοντας στην εμφάνιση αυτή ένα θριαμβευτικό χαρακτήρα, με αέρα headliner. Το υπέροχο “Runaway” μίλησε στην καρδιά μας, ενώ το πάντα επίκαιρο “The Seed” βρήκε την Aurora να βγάζει όλο της το πάθος, και τον κόσμο να τραγουδά “You cannot eat money oh no” συντονισμένα και ρυθμικά.

Τo κλείσιμο με το “Giving In To The Love” ανέβασε το ρυθμό, και το ξωτικό αλώνιζε τη σκηνή μοιράζοντας βλέμματα και χαμόγελα, χωρίς ταυτόχρονα να χάνει μισή νότα. Θέλαμε άλλο τόσο; Σίγουρα ναι. Μας χάρισε μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε για καιρό; Επίσης ναι. Η ένθερμη υποδοχή του κοινού, μια απόδειξη και μια ελπίδα πως αυτό ήταν η αρχή, και θα ακολουθήσει και συνέχεια με μια headline εμφάνιση. [ΝΚ]

London Grammar

Μετά την ονειρικά σαρωτική εμφάνιση της νεράιδας από τον βορρά, το βάρος της σκυτάλης για τους μεγάλους πρωταγωνιστές της βραδιάς πολλαπλασιάστηκε αυτόματα. Όχι ότι θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Ανάμεσα στο νυχτερινό ουρανό, το αεράκι και τον κόσμο που είχε αισίως συγκεντρωθεί, οι ανησυχίες κάπως μειώθηκαν. Η σήμα κατατεθέν εισαγωγή του "Hey Now" τις έσβησε με συνοπτικές διαδικασίες. Οι London Grammar είναι νέοι αλλά όχι χθεσινοί. Στο πέρασμα του χρόνου έχουν αποδείξει ότι μπορούν επάξια να καθίσουν στον απαστράπτοντα indie pop θρόνο, ακόμα κι αν αυτός δεν τους ανήκει δικαιωματικά.

Τα ρυθμικά του "Californian Soil" τράβηξαν στο τέρμα τις μπλε αποχρώσεις. Η λεπτή ισορροπία στον ήχο της τριάδας ακουγόταν οριακά βγαλμένη από το δισκάκι, στο κέντρο και σε μέση απόσταση από τη σκηνή τουλάχιστον. Τα πλήκτρα/ηλεκτρονικά του 'Dot' Major και η κιθάρα του Dan Rothman αλληλοσυμπληρώνονταν αρμονικά. Τα αναγκαία backing tracks στέκονταν ένα σκαλί χαμηλότερα. Το μικρόφωνο της Hannah Reid πάνω από όλα. Στο "Kind Of Man", την πρώτη στάση στο περσινό "The Greatest Love", το μομέντουμ κλείδωσε με κάθε επισημότητα. Χωρίς φρου φρου ή αρώματα. Μόνο με τη δύναμη ενός πανέξυπνου hook σε 4/4.

Με ανούσια κυριολεκτικούς όρους, οι μέρες του ντεμπούτου μοιάζουν μακρινές, και όχι μόνο επειδή το ημερολόγιο τότε έγραφε 2013. Η ανεμελιά έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο συνειδητοποιημένη προσέγγιση. Τα προσεγμένα καδράκια έχουν μετατραπεί σε φανταχτερά κινηματογραφικά πλάνα. Η στυλιστική σφραγίδα έχει γίνει πια απόλυτα προσωπική. Την ίδια στιγμή, το σχήμα από το Nottingham έχει κάθε λόγο να λέει πως κατάφερε να κρατήσει την καρδιά του κόντρα στη μεγάλη μηχανή. Το βλέμμα παραμένει χαμηλά. Τα πόδια στο έδαφος. Η εστίαση, για καλό και για κακό, δεν λοξεύει πραγματικά από τις ορθόδοξες αρχές της μπάντας.

Από την πληρωμένη διασκευάρα στο "Nightcall", που έπαιξε για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο αυτό το καλοκαίρι, μέχρι τη φρεσκάδα του "House" κι από το υπέρ-φορτισμένο "Hell To The Liars" μέχρι το κλασικό πια "Wasting My Young Years", το στήσιμο του σετ ήταν σεμιναριακό. Γιατί «για καλό και για κακό» λοιπόν; Μα, για τις λεπτομέρειες! Όσο ταίριαξε στη ροή η προσγειωμένη παρουσίαση των "Fakest Bitch" και "Darling Are You Gonna Leave Me", άλλο τόσο θα κέρδιζε το σύνολο από μια αντίστοιχη πλήρως ηλεκτρονική στροφή * ή κάτι επιπλέον, ό,τι θα μπορούσε να είναι αυτό, του συνοδευτικού οπτικού που θα γέμιζε το πελώριο stage.

Αφήνοντας τα όποια μικρά/δευτερεύοντα σχόλια στην άκρη, θα χρειάζονταν γενναίες δόσεις υπερβολής για να υποστηριχθεί έστω στοιχειωδώς πειστικά ότι το ζωντανό στοίχημα δεν κερδήθηκε. Η ουσία των συνθέσεων παρουσιάστηκε στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Τα διακριτικά παιχνίδια στις ενορχηστρώσεις πετύχαιναν το στόχο κατά συντριπτική πλειοψηφία. Η μπροστάρισσα δεν χρειάστηκε να κάνει τσαλίμια για να κερδίσει τα βλέμματα. Η επιστροφή με "Baby It's You" και "Metal & Dust", μετά την απαραίτητη παύση για παροχή πρώτων βοηθειών προς το τέλος της κανονικής διάρκειας, κάθισε ως αντιπροσωπευτική απόδειξη χωρίς πολλά λόγια.

Οι ατμοσφαιρικές ευαισθησίες, η σύγχρονη ραδιοφωνική εσάνς, η αναμφισβήτητα εναλλακτική-indie-όπως-προτιμά-να-το-λέει-ο-καθένας αίσθηση, το χαμηλό βρετανικό προφίλ, τα πάντα βρίσκονταν στη θέση τους. Κι αν το encore θα μπορούσε έχει συμπτυχθεί, δεδομένου του κενού λίγο νωρίτερα, μικρό το κακό. Η αναπάντεχα δυνατή μικροφωνική πάσα στο "Strong" επανέφερε και τις τελευταίες γραμμές στην πραγματικότητα. Ο συνδυασμός του "Lose Your Head" με τη ρεμιξαρισμένη εκδοχή του, ανέβασε την ένταση και ταίριαξε ιδανικά για το ρίξιμο της αυλαίας, ακριβώς όπως τρία χρόνια (και δύο εβδομάδες) πίσω. Η υπόσχεση ανανεώθηκε. [ΑΜ]

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη