Last Rizla, Rita Mosss, Krause @ Temple, 20/05/23

Φίλες και φίλοι, μας κοροΐδεψαν! Οι Doors δεν έπαιξαν ποτέ το "Morrison Hotel" όπως αναγραφόταν στο πρόγραμμα! Εκτός φυσικά από αυτό το ανόητο αστείο τίποτα δεν ήταν κοροϊδία το βράδυ του Σαββάτου στο Temple. Η προσέλευση του κόσμου ήταν συγκλονιστικά ευχάριστη από την αρχή κιόλας της συναυλίας και πως να μην είναι άλλωστε, αφού τρεις από τις πιο ενδιαφέρουσες και ενεργές μπάντες της εγχώριας σκηνής μαζεύτηκαν για να γιορτάσουν την πιο πρόσφατη κυκλοφορία των Last Rizla, "Noise Without Decay". Φυσικά δεν μας έφτασε η χθεσινοβραδινή συναισθηματική έκρηξη των Birds In Row, η επιλογή να βρεθώ και στη συγκεκριμένη μεγάλη ευκαιρία για ένα τέλειο Σάββατο μου φάνηκε μονόδρομος.

Με ελάχιστη και διόλου ενοχλητική καθυστέρηση οι Krause παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή του Temple. Η αθηναϊκή τετράδα έχει προκαλέσει αίσθηση με το ενεργητικό noise rock (κυρίως) της, ενώ το περσινό "The Art Of Fatigue" κέρδισε το ενδιαφέρον του κοινού και έκτοτε έχουν μεσολαβήσει πολλές εμφανίσεις τους που αποδεικνύουν τη δυναμική του στη σκηνή. Η τριπλή εναλλαγή φωνητικών τους αποτελεί επίσης κερασάκι στην πολυόροφη τούρτα των Krause. Το βράδυ του Σαββάτου αν και πάντα δυναμικοί, μου φάνηκαν κάπως λιγότερο ενεργητικοί απ’ ότι συνήθως. Κάτι με τον ήχο δε φαίνεται να δούλεψε στο εκατό τοις εκατό, ενώ τους έλειπε και αρκετά νομίζω το σύνηθες video τους στο backround. Σχόλια βέβαια που είναι συγκριτικά και μόνο με προηγούμενες εμφανίσεις τους, μιας που στην πραγματικότητα μας προσέφεραν ένα ιδανικό άνοιγμα της βραδιάς. Για τους γνώστες και πιστούς των Krause όμως, φαινόταν πως κάτι τους ταλαιπώρησε. Παρ’ όλα αυτά έδωσαν όπως πάντα τον καλύτερό τους εαυτό.

Κι ενώ το αλκοόλ έρεε αύθονο (μου τράβηξε την προσοχή η κατανάλωση), τα τρία πιο fun ενδεχομένως άτομα μιας μουσικής που συνήθως παίζεται από κόσμο που πλασάρεται μουντρούχος παίρνουν τη θέση τους. Οι Rita Mosss, τρεις όπως και τα σίγμα τους, έχω να το λέω ότι είναι από τις πιο διασκεδαστικές, αν όχι η πιο, μουσικές εγχώριες παρέες. Δεν θυμάμαι καμία φορά που δεν έχω περάσει υπέροχα στα lives τους και πάντα ανυπομονώ για το επόμενο. Τρανή απόδειξη και η αποψινή τους εμφάνιση, που με κέφι και μπρίο (sic) γέμισαν τη σκηνή με μανιακά ξεσπάσματα. Τσιρίδες, ντέφια, καζού και κόρνες, κιθάρα που σε φέρνει κοντά στην τρέλα, μπάσοτύμπανα που γεμίζουν το δωμάτιο, στολισμένα με τα πλατιά χαμόγελα και τα παρανοϊκά βλέμματα των Rita. Ο ήχος εντελώς με το μέρος τους κι ένας από τους καλύτερους που έχω ακούσει στο Temple εδώ και καιρό, αποδείχθηκε ο τελευταίος και πιο σημαντικός σύμμαχος στην εμφάνισή τους. Bonus προσωπικής μου εκτίμησης η υποστήριξη μέσω μπλούζας σε εξίσου δυνατές ανερχόμενες μπάντες της σκηνής.

Ό,τι κι αν συνέβη πριν όμως, κανείς δεν έμελλε να κλέψει το προσκήνιο (και δεν ήθελε κιόλας) από τους κεντρικούς ήρωες της βραδιάς. Υπό τους ήχους του "Last Christmas" των Wham, όλοι ξεκινούν να χορεύουν, ενώ οι Last Rizla επιδίδονται στις προετοιμασίες τους. Με περίσσια γλύκα και οικογενειακή χροιά, καθιερωμένα αγκαλιάζονται και φιλιούνται όλοι μεταξύ τους πριν ξεκινήσουν, σαν ένα τελετουργικό που αν σπάσει, τίποτα δε θα πάει καλά. Σύμφωνα με αυτά που είδαμε, ακόμη κι αν είναι ανυπόστατη προκατάληψη, ας μη σπάσει γιατί φαίνεται να λειτουργεί. Σαν χείμαρρος τινάζονται στη σκηνή, επιλέγοντας πιο βατά νερά για το κοινό μέσω γνωστότερων κομματιών στα πρόσωπα των "Oporto" και "Dive". Επίσης με τον ήχο να τους βοηθάει πολύ, οι Last Rizla είναι τα καλά παιδιά που στη σκηνή γίνονται κτήνη.

Η νύχτα όμως ανήκει στο "Noise Without Decay" και αυτό δεν αργεί να φανεί, αφού στη συνέχεια σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον της βραδιάς. Το single "Rebound" φαίνεται να έχει ήδη αγαπηθεί από τον κόσμο, ενώ στα ιδιαίτερα "The Debt" και "Hades", η εμφάνιση των Last Rizla παίρνει μια πρωτόγνωρη, ιδιαίτερη τροπή, αφού το post metal στοιχείο που τα συγκεκριμένα κομμάτια φέρουν άφθονο, μεταφράζεται και στην ατμόσφαιρα της ζωντανής σκηνής που γίνεται άξαφνα σκοτεινή και προβληματισμένη. Δε μπορώ όμως παρά να μη σταθώ στο "B52", που έγινε αμέσως ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Last Rizla και έδειξε πως είναι άκρως συναυλιακό. Οργισμένο, επιθετικό, μπορούσε να σε αφήσει σοκαρισμένο και με την απόδοσή του. Το κυρίως μέρος της βραδιάς ολοκληρώθηκε με το "Noise Without Decay" να κυριαρχεί, και το "Bloody, Hairy" να κλείνει, συγκεντρώνοντας όλη την ουσία του sludge σε δύο λέξεις.

Οι Last Rizla ίδρωσαν, έδωσαν όλη τους την ψυχή για να πάνε όλα σωστά σε αυτή την εμφάνιση και το κατάφεραν. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στα συγκλονιστικά φωνητικά του Σταύρου, που δίνουν (νευριασμένη) ψυχή σε δύο από τα σημαντικότερα σχήματα μας. Το Σάββατο, το λαρύγγι των Last Rizla έδωσε την τελευταία πινελιά για να ολοκληρωθεί ο πίνακας. Οι κραυγές του τρύπησαν ψυχές, έκαναν κόσμο να ζηλέψει, επιδόθηκαν σε μία ακατανόητη στιχομυθία με την guest συμμετοχή του Μιχάλη. Αποκορύφωμα, το αποτελείωμα με το "KLS9532" που ενώ κατέβηκε να τραγουδήσει μέσα στον κόσμο, ο τελευταίος τον σήκωσε στα χέρια, κίνηση αμυδρά συμβολική για τη στήριξη του κόσμου στο συγκρότημα που αποδείχθηκε περίτρανα. Τούτη την πονεμένη Κυριακή, γράφω αυτές τις σειρές με πικρία που άτομα σαν τους έντεκα του Σαββάτου πρέπει να δουλεύουν σαράντα δουλειές, και ταυτόχρονα καταφέρνουν να δημιουργήσουν αλλά και να παίξουν με αυτό τον τρόπο. Ειδικότερα, οι Last Rizla βρήκαν τη συνταγή τους, έγραψαν κάτι φρέσκο και το απέδωσαν ζωντανά στο απόλυτο. Μόνο τέτοια κι ακόμη περισσότερα αξίζουν σε όλους τους.

Φωτογραφίες: Θωμάς Παπαθωμάς