«A Buyer's Guide»: New Order

Οδηγός δισκογραφίας για την μπάντα που έβαλε φωτορυθμικά στην post-punk

Σε μια εποχή όπου η μυθολογία γύρω από τα συγκροτήματα εκλείπει, οι New Order συνεχίζουν να θεωρούνται πρωτοπόροι του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου. Η ιστορία τους λίγο πολύ γνωστή. Μετά την αυτοκτονία του Ian Curtis το Μάιο του 1980, τα υπόλοιπα μέλη των Joy Division αποφάσισαν να συνεχίσουν τη μουσική τους πορεία, αλλάζοντας όνομα. Έτσι γεννήθηκαν οι New Order, με τους Bernard Sumner, Peter Hook και Stephen Morris να οραματίζονται ένα σχήμα χωρίς frontman και ηγέτη, ένα μουσικό σύνολο όπου όλοι θα είχαν κοινή συμμετοχή. Σύντομα, η άφιξη της Gillian Gilbert και η έκθεση τους στην ηλεκτρονική μουσική μετέβαλλαν τον ηχητικό τους προσανατολισμό μακριά από το σκοτάδι των Joy Division. Οι New Order έφεραν την disco στην post-punk και την alternative dance έξω από τα στενά όρια του μικρόκοσμού της.

New Order

Η εξέλιξη τους είναι τουλάχιστον συναρπαστική, αν παρακολουθήσουμε το ύφος των κυκλοφοριών τους. Οι φήμες περί ναζιστικών πεποιθήσεων, τα μεγάλα βράδια του Hacienda, η Italian disco, η Νέα Υόρκη, η μακρά παύση και η επιστροφή που μας έπιασε στον ύπνο συνθέτουν το έπος της μπάντας από το Manchester που δεν ήθελε να έχει κάποιον πρωταγωνιστή. Η iconic φιγούρα του Curtis στοίχειωσε τον πρώτο καιρό τους New Order αλλά δε τους εμπόδισε να χτίσουν πάνω στο λυρισμό των πρώιμων ημερών με μία απενοχοποιημένη pop ευαισθησία και ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες. Κάθε δίσκος είναι ένα κεφάλαιο που αξίζει να συζητηθεί και με αφορμή την εμφάνιση τους στο Release Athens, επιλέγουμε τα σημαντικότερα, σε έναν οδηγό-εισαγωγή για όσους θέλουν να γνωρίσουν ή να ξαναθυμηθούν το έργο τους.

Spotify Playlist

 
New Order - Power, Corruption & Lies

Power, Corruption & Lies
(Factory, 1983)

Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν δίσκο των New Order για να κρατήσω, αυτός θα ήταν σίγουρα το "Power, Corruption & Lies". Τρία μόλις χρόνια μετά το "Closer" των Joy Division, κι ενώ στο ενδιάμεσο τα εναπομείναντα μέλη άλλαξαν όνομα κι έβγαλαν το "Movement", οι New Order δίνουν στη δημοσιότητα το "Blue Monday" και λίγο αργότερα κυκλοφορούν τον δίσκο που τους αυτονόμησε ουσιαστικά από το παρελθόν και τους κατέστησε μία δύναμη που θα έπρεπε όλοι να πάρουν στα σοβαρά. Και πώς αλλιώς βέβαια θα μπορούσε να συμβεί όταν εδώ υπάρχουν κομμάτια όπως το "Age Of Consent", το "5-8-6" ή το "Your Silent Face"; Δίσκος σταθμός για τη βρετανική μουσική σκηνή, και όχι μόνο, που επηρέασε βαθιά όσους ακολούθησαν.

New Order - Low-Life

Low-Life
(Factory, 1985)

Το μακρινό 1985 αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά στην Αγγλία. Η Έβερτον ήταν στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου, οι πολιτικές της Θάτσερ έβρισκαν περισσότερες αντιστάσεις και η disco μεσουρανούσε. Το "Low-Life" θεωρείται δικαιωματικά το σημείο καμπής του ήχου των New Order, όταν άφησαν οριστικά πίσω τη βαρύθυμη κληρονομιά των Joy Division για το πολύχρωμο neon χάος της νέας εποχής. Η συνύπαρξη post-punk με ηλεκτρονική μουσική δεν είχε παροξυσμούς και εξάρσεις, όμως ένα βαθύ λυρικό χαλί. Το νερό μπήκε στο αυλάκι με το "Power, Corruption and Lies" και η συνέχεια έφερε ό,τι πιο συνεκτικό και μελετημένο μας έδωσε η μπάντα από το Μάντσεστερ. To "Low-Life" είναι η εδραίωση των New Order και η αποτίναξη της βαριάς post-punk σκιάς του παρελθόντος, με κομμάτια όπως τα "Love Vigilantes", "The Perfect Kiss" και τα δύο μέρη της πειραματικής Ελεγείας να αντιστοιχούν σε διαφορετικά πρόσωπα του ήχου τους που όμως έφτιαξαν την ευρέως αναγνωρίσιμη προσωπικότητα τους. Long Live the New Order!

 

New Order - Technique

Technique
(Factory, 1989)

Το συγκρότημα το 1989 κυκλοφόρησε τον τελευταίο του δίσκο με την Factory Records, καθώς μετά από τρία χρόνια η εταιρία πτώχευσε λόγω της εμπορικής αποτυχίας του "Yes Please!", των Happy Mondays. Όσον αφορά όμως τους New Order, συνέχισαν να ακροβατούν μεταξύ post punk και ηλεκτρονικής μουσικής, παράγοντας ένα δίσκο καλύτερο από τον προκάτοχό του, "Brotherhood". Γράφουν κομμάτια που το καθένα στο είδος του έχει να προσφέρει πλούσια συναισθήματα στον ακροατή. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία επηρεάζονται κυρίως από house, χορευτικές μουσικές και δημιουργούν κομμάτια που έχουν ως σκοπό να παιχτούν στα clubs της υφηλίου. Άλλωστε μεγάλο μέρος των ηχογραφήσεων έλαβε χώρα στην Ibiza, που ήδη γνώριζε μεγάλες δόξες κλαμποτουρισμού. Εμπορικά κυριάρχησαν τα "Fine Time" και "Round & Round", αλλά το ζουμί το έχουν τα "All The Way", "Run" και το προσωπικά αγαπημένο "Dream Attack", δείγματα σπουδαίας ρομαντικής indie μουσικής, που έχει κάτι από Cure και Smiths.

New Order - Brotherhood

Brotherhood
(Factory, 1986)

Στο πρώτο άκουσμα του "Brotherhood" νοιώθεις πως έχουν χαθεί οι χαρακτηριστικές μπασογραμμές του Peter Hook, τα techno synths και τα μεγάλα πιασάρικα hit που κατάφερναν να γράφουν. Οι New Order σε αυτό το άλμπουμ ξεκαθαρίζουν τις μουσικές που θέλουν να παίξουν με έναν δογματικό τρόπο, χωρίζοντας τον δίσκο στα δύο. Στην πρώτη πλευρά του βινυλίου πρωτοστατεί η γνώριμη post punk, με τα συναισθηματικά φωνητικά του Bernard Summer και τις rock, σε σημεία ακουστικές κιθάρες. Στη δεύτερη, τα drum machines παράγουν new wave χορευτική μουσική, προσαρμοσμένη πλήρως στις επιταγές της τότε εποχής. Τελικά κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έναν πολύ καλό δίσκο, που βέβαια δεν γνώρισε την επιτυχία των δύο προηγουμένων, αλλά χάρισε κάποια σπουδαία τραγούδια και φυσικά την μεγάλη χορευτική επιτυχία, το "Bizarre Love Triangle".

 
New Order - Movement

Movement
(Factory, 1981)

Οι συστάσεις των New Order έγιναν με το "Movement", λίγους μήνες μετά το θάνατο του Curtis. Η αμηχανία της χρονικής διαδοχής ήταν διάχυτη και οι συγκρίσεις με το μουσικό τους παρελθόν -σαφώς- αναπόφευκτες. Πλέον αυτό το πρώτο δείγμα θεωρείται ξεπερασμένη και κάπως βαρετή δουλειά, και πράγματι έτσι είναι αν μείνουμε στην επιφάνεια. Μια πιο λεπτομερής εξέταση κάνει αυτά τα pop στοιχεία που θα μας κουνούσαν στο μέλλον πρόδηλα, αν και σε stand-by κατάσταση. Η απουσία (ή καλύτερα παρουσία) του Curtis είναι εμφανής, από τις αφιερώσεις ("The Him", "ICB") μέχρι τη νευρώδη ατμόσφαιρα του δίσκου και η προσπάθεια των μουσικών συνοδοιπόρων του έγκειται στο να ξεπεράσουν το σοκ της ζωής χωρίς αυτόν. Το "Movement" δε συγκρίνεται με τις δισκογραφικές κορωνίδες των New Order, είναι όμως η αρχή, το φυσικό επόμενο μίας δύσκολης μετάβασης.

New Order - Get Ready

Get Ready
(London Records/ Reprise Records, 2001)

Έχοντας περάσει 8 χρόνια από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, στις αρχές των 00s, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεωρούσαν πως οι New Order είχαν κάνει τον κύκλο τους και πλέον είχαν δώσει ό,τι είχαν να δώσουν. Ευτυχώς όμως, το συγκρότημα από το Manchester μας επιφύλασσε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη. Το "Get Ready" μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τους δίσκος αλλά είναι μάλλον ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος ισορροπώντας άψογα μεταξύ rock και ηλεκτρονικής μουσικής και αποκαλύπτοντας παράλληλα ένα συγκρότημα που συνδέει με μαθηματική ακρίβεια το παρελθόν του με το παρόν παραμένοντας απολύτως συναρπαστικό. Προσθέστε στην εξίσωση και τα δύο εκπληκτικά singles "Crystal" και "60 Miles an Hour" και θα καταλάβετε γιατί το "Get Ready" αποτέλεσε, επί της ουσίας, τον δίσκο που ξαναέβαλε στο παιχνίδι το συγκρότημα.

New Order - Music Complete

Music Complete
(Mute Records, 2015)

Η ανακοίνωση του πρώτου άλμπουμ μετά την αποχώρηση του Hook συνοδεύτηκε από απίστευτη δυσπιστία. Τα χλιαρά "Sirens" που προηγήθηκαν δε δημιουργούσαν και τους καλύτερους οιωνούς για τη νέα δουλειά των Άγγλων, έλα όμως που η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο! Η επιστροφή της Gillian Gilbert και η σύμπραξη με τον Tom Rowlands των Chemical Brothers και τον γκουρού της ηλεκτρονικής μουσικής, Stuart Price μας έδωσαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, έναν δίσκο που επιτέλους απέπνεε φρεσκάδα και παράλληλα κινούνταν στη γραμμή που ξεχώρισε τους New Order. Κατά βάση ηλεκτρονική η πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, μία ευχάριστη έκπληξη που περιέχει μικρά διαμαντάκια και μας υπενθυμίζει ότι οι New Order κάθε άλλο παρά ξεγραμμένοι είναι!

 
New Order - Republic

Republic
(London Records/ Reprise Records, 1993)

Ειρωνικό statement ή μία προσπάθεια των Άγγλων να βγουν στα pop ακροατήρια μεγάλης δημοφιλίας; Κανείς δε ξέρει. Το "Republic" ηχογραφήθηκε σε μία περίοδο εντάσεων μεταξύ των μελών της μπάντας αλλά και τη στιγμή που η δισκογραφική "Factory" κατέρρεε. Με τον Stephen Morris να παραδέχεται ότι ήταν ένας δίσκος που δε θα έπρεπε να κυκλοφορήσει και την μεγάλη αλλαγή ύφους, γίνεται λόγος για μια απροσδόκητα επιτυχημένη εμπορικά cult συλλογή dance κομματιών, σε ένα σημείο καμπής για τη μπάντα. Τι κι αν το "Regret" ακούγεται ακόμα εν μέσω επευφημιών από το κοινό σε κάθε συναυλία και το "Spooky" μας σπρώχνει αυτόματα για χορό, η feelgood και -ολίγον τι- πλαστική αισθητική του έκτου άλμπουμ των Άγγλων δεν θύμιζε ό,τι είχαμε ακούσει από τους New Order , κι όμως σημείωσε έσπασε ταμεία, ειδικά στις ΗΠΑ.

 
New Order - Lost Sirens

Lost Sirens
(Rhino, 2013)

Το "Waiting for the Sirens' Call" που κυκλοφόρησε το 2005 δεν αγαπήθηκε ιδιαίτερα. Οι κιθάρες ξαναμπήκαν στο παιχνίδι και στη σύνθεση flat pop μουσικής χωρίς ιδιαίτερες εμπνεύσεις, ενώ αποτέλεσε και τον τελευταίο δίσκο στον οποίο συμμετείχε ο Peter Hook. Όλες εκείνες οι ώρες και οι ηχογραφήσεις μπορεί να μην αναγνωρίστηκαν (κι όχι άδικα), όμως είχαν ως αποτέλεσμα πολύ υλικό. Οχτώ χρόνια μετά κυκλοφόρησε το "Lost Sirens" που αποτελούνταν από κομμάτια εκείνης της περιόδου και προς έκπληξη όλων το συνολικό αποτέλεσμα είναι ανώτερο του δίσκου που προηγήθηκε. Η δεξαμενή του "Sirens' Call" έμοιαζε –παραδόξως- αστείρευτη και αυτό που αναμενόταν να αποτελέσει συλλογή b-sides κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετά ενδιαφέροντα τραγούδια. Όχι η καλύτερη στιγμή των New Order, αξίζει όμως κάποιες ακροάσεις.

 
New Order - BBC Radio 1 Live in Concert

BBC Radio 1 Live in Concert
(Fuel 2000 Records/Strange Fruit, 1992)

Όσο και αν αγαπώ τους New Order οφείλω να παραδεχτώ ότι, τουλάχιστον στο παρελθόν, στις ζωντανές εμφανίσεις τους είχαν συχνά την τάση να τα θαλασσώνουν. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελεί την ηχογράφηση της headline εμφάνισης του συγκροτήματος στο Glastonbury το 1987. Αν κι έχει αρκετά προβλήματα, το "BBC Radio 1 Live in Concert" αποτελεί ένα σπουδαίο ηχητικό ντοκουμέντο που βρίσκει παρόντα όλα τα μέλη του συγκροτήματος στο απόγειο της καριέρας τους ενώ, παράλληλα, εδώ ακούστηκε για πρώτη φορά το, τραγούδι-ύμνος, "True Faith". Νομίζω πάντως ότι και το DVD "Live at Finsbury Park" του 2002, όπου οι New Order παίζουν και αρκετά τραγούδια των Joy Division, αποτελεί μια καλή πρώτη οπτική επαφή με το συγκρότημα.

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET