Yann Tiersen live στο Θέατρο Λυκαβηττού, 14/06/06

Τετάρτη βράδυ και το θέατρο του Λυκαβηττού (προς τιμήν των διοργανωτών) άνοιξε τις πόρτες του κατά τις 8 παρά για να υποδεχθεί όλο τον κόσμο που ήθελε να απολαύσει ζωντανά έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους Γάλλους μουσικούς, τον ιδιοφυή δημιουργό Yann Tiersen, που μετά το soundtrack για την ταινία "Amelie" έγινε παγκόσμια γνωστός και επιπροσθέτως ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό. Η χαμηλή προσέλευση του κόσμου με το που άνοιξαν οι πόρτες ενδεχομένως να άγχωσε λίγο τους διοργανωτές αλλά ήταν απολύτως δικαιολογημένη, καθώς νωρίτερα το απόγευμα είχε βρέξει και ο κόσμος θα φοβήθηκε πως η συναυλία μπορεί να ακυρωθεί. Όταν η ώρα πλησίασε 21.30 το σκηνικό άλλαξε άρδην, με πλήθος κόσμου να συρρέει στο μικρό θέατρο, και κατά τις 21.45, που άρχισε τελικά η συναυλία, ο Λυκαβηττός ήταν σχεδόν γεμάτος (για να μην πω κατάμεστος).

Εκείνη την ώρα λοιπόν βγήκε για πρώτη φορά στη σκηνή του θεάτρου ένας συνεσταλμένος Γάλλος μουσικός, ο οποίος για τις επόμενες δύο ώρες (σχεδόν) θα μας προσέφερε ένα θέαμα ιδιαίτερα πειραματικό, πολυσυλλεκτικό σε ηχητικές επιλογές και, προς έκπληξη όλων, ιδιαίτερα rock! Ο Tiersen βγήκε λοιπόν μόνος του, φορώντας ένα απλό κόκκινο t-shirt "CCCP" και κρατώντας μόνο το ακορντεόν του για να δώσει το έναυσμα της ζωντανής του εμφάνισης. Συνεσταλμένος, εσωτερικός αλλά και συνάμα παθιασμένος στο παίξιμο του, ο όσο-δεν-πάει Γάλλος ανέλαβε τη ζωντανή παρουσίαση του συνόλου του έργου του στο ελληνικό κοινό, συνεπικουρούμενος από μια μικρή μπάντα που απαρτιζόταν από μια κιθάρα, ένα μπάσο, πλήκτρα και φυσικότατα τύμπανα.

Ο ίδιος ο Tiersen μας εντυπωσίασε με τις μουσικές του δεξιότητες, παίζοντας άρτια βιολί, κιθάρα, ακορντεόν, πλήκτρα και ξυλόφωνο, όλα με την εσωτερικότητα και μια ανείπωτη οργή που ξεχυνόταν πάντοτε στο τέλος των κομματιών του σα χείμαρρος με ένα απότομο ξέσπασμα-outro. Δυστυχώς πέρα από τη δουλειά που έκανε στην "Amelie" δεν είμαι γνώστης των υπολοίπων έργων του, αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την αίσθηση μου. Ο Tiersen είναι κάτι σαν το δικό μας Θανάση Παπακωνσταντίνου: ξεκινά από έντονο και ποικιλόμορφο μουσικό υπόβαθρο και χρησιμοποιώντας επιρροές από όλο το φάσμα της γαλλικής και ευρωπαϊκής μουσικής φτιάχνει κομμάτια μακροσκελή, ιδιαίτερα εμπνευσμένα αλλά συνάμα και πειραματικά. Για τη μελαγχολία και την επιστροφή στην παιδικότητα που επιχειρεί μέσω της μουσικής του δε χρειάζεται να κάνω ιδιαίτερη μνεία. Όσοι έχετε ακούσει το γνωστότερο έργο του αντιλαμβάνεστε πλήρως το ηχόχρωμα του. Για τα κομμάτια από τις υπόλοιπες δουλειές του έχω απλά να προσθέσω ότι rockάρουν έντονα και χρησιμοποιώντας ένα πλήθος από όργανα μας προσέφεραν το βράδυ της 14ης Ιουνίου ένα άκουσμα ιδιαίτερο και μια εμπειρία σαφέστατα μυσταγωγική.

Στις ενστάσεις για τη συναυλία πρέπει να συγκαταλέγεται σαφώς το γεγονός ότι ο Tiersen έπαιξε μόνο δύο κομμάτια από το soundtrack της "Amelie" και αυτά ιδιαίτερα αλλαγμένα (προς το πιο rock τους), απογοητεύοντας ίσως ένα (γηραιότερο) μέρος του κοινού που ήρθε να απολαύσει το συγκεκριμένο έργο, αγνοώντας το υπόλοιπο έργο του Γάλλου μουσικού. Το κοινό παρακολούθησε τη συναυλία μαγεμένο και απόλαυσε μια - μια τις στιγμές πειραματισμού του Tiersen. Το δίωρο της συναυλίας μας ξάφνιασε ευχάριστα και προσωπικά πείστηκα να ψάξω σοβαρότερα τη δισκογραφία αυτού του ιδιαίτερου Γάλλου. A night to remember...