Lucy In Blue

Ο τρόπος με τον οποίο το πέρασμα του χρόνου νομιμοποιεί τις έκδηλες επιρροές είναι σχεδόν κωμικός. Κάθε νέα μπάντα απαγορεύεται να θυμίζει έστω και λίγο άλλες μπάντες της σύγχρονης της πενταετίας-δεκαετίας και φακελώνεται αμέσως ως αντιγραφέας - ακόμα κι αν κάποιες φορές οι μπάντες αυτές ξεκίνησαν μαζί. Αν από την άλλη κοπιάρεις στεγνά μουσικές που πάνε πίσω στον χρόνο, αν είσαι ξεδιάντροπος κλέφτης των Sabbath, του Hendrix, των Zeppelin, είσαι cool. Ενίοτε μπορεί να πάρεις και Grammy.

Ομολογώ ότι οι Lucy In Blue στην πρώτη ακρόαση με έφεραν σε δύσκολη θέση. Οι ηχητικές και αισθητικές ομοιότητες με τους Pink Floyd του "A Saucerful Of Secrets" και του "Meddle", καθώς και με τις ατμοσφαιρικές στιγμές των πρώτων δίσκων των King Crimson ήταν τέτοιες που ετοιμάστηκα να τους απορρίψω/αγνοήσω συντριπτικά, όσο κι αν οι προαναφερθείσες επιρροές είναι από τα αγαπημένα μου μουσικά δημιουργήματα. Κάτι με κράτησε, ένα απροσδιόριστο κάτι στον αέρα τους. Τώρα, έχοντας λιώσει το "In Flight", ξέρω ότι ήταν απλώς το ταλέντο τους. Αυτό το ρημάδι το ταλέντο που είναι αδύνατο να κρυφτεί, ακόμα κι αν το ντύσεις με ήδη φορεμένα από άλλους ρούχα.

Η ιστορία λέει ότι αυτό είναι το δεύτερο άλμπουμ τούτων των τεσσάρων νεαρών Ισλανδών. Η πρώτης τους, self-released στο Bandcamp κυκλοφορία έκανε θόρυβο στην πατρίδα τους ενώ κουβαλούν και την φήμη «θερμής» συναυλιακά μπάντας. Αν η φήμη αληθεύει θα το αποδείξουν σύντομα στο Roadburn, εκεί που κρίνονται πολλά και πολλοί, σε ένα Roadburn που θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά το "In Flight" στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πέραν του σανιδιού όμως, ο δίσκος λέει τις δικές του αδιάψευστες αλήθειες.

Είναι γεγονός ότι ηχητικά κάποια πράγματα μπορούν να χαρακτηριστούν έως και φωτοτυπία: από τα διπλά, νωχελικά Floyd φωνητικά, τα οικεία fuzz- αρίσματα, τα εντελώς Crimson πλήκτρα και την (υπέροχη για να λέμε την αλήθεια) ολοκληρωτικά ρετρό παραγωγή όπου οι ζεστές μεσαίες συχνότητες βασιλεύουν, όλα φωνάζουν late '60s - early '70s psych/prog. Θέλει λίγη προσεκτικότερη ακρόαση για να διαπιστώσεις ότι η ηχητική λατρεία δεν ισοδυναμεί με έλλειψη συνθέσεων. Για την ακρίβεια, μετά το σχετικό μούδιασμα των πρώτων δύο track, το "Respire" θα σου πει ότι χρειάζεται να ξέρεις για αυτήν την μπάντα. Μία από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς ως τώρα, ένα μεγαλειώδες οκτάλεπτο κομμάτι του οποίου το αργό prog χτίσιμο οδηγεί σε ένα από τα πιο ονειρικά φινάλε που θα ακούσεις φέτος.

Κάπου εκεί νομίζω οι ασπίδες έπεσαν και με την «κριτική» μου καρδιά σε γαλήνη μπόρεσα να πετάξω κι εγώ μαζί τους. Κάτω από το vintage του πράγματος, τα δάχτυλα, οι φωνές και οι καρδιές των Lucy In Blue είναι νεανικές και ολόφρεσκες, με δεκάδες πανέμορφες ιδέες να εναλλάσσονται κατά ριπάς και να φανερώνουν συνεχώς νέα πρόσωπα σε κάθε τραγούδι. Εκτός από το "Respire", το δεκάλεπτο ομώνυμο είναι η άλλη αδυναμία μου, το άλμπουμ όμως είναι γεμάτο εκπλήξεις. Το υπέροχα «βόρεια» ημιακουστικό "Numerandi" ή το εντελώς progressive "Tempest" είναι κάτι παραπάνω από αξιομνημόνευτα ενώ το groovy "Matricide" φλερτάρει μέχρι και με το indie, σε έναν ύμνο που θα μπορούσε να έχει ραδιοφωνικό βεληνεκές.

Ναι, αναζητάμε το καινούριο και το πρωτότυπο και ναι, δεν επικροτούμε παλιές συνταγές, οι Lucy In Blue όμως θα διεκδικήσουν με το σπαθί τους μια δική τους μοναδική θέση στο psych rock στερέωμα. Για την ακρίβεια, με το "In Flight" γίνονται η μεγάλη ελπίδα του χώρου για τον ερχομό ακόμα ομορφότερων μουσικών στο μέλλον, σκαρώνοντας ένα απίθανο και ευγενικό space trip που έχει το δυναμικό του να μην χαρακτηρίζεται με όρους παλιού ή νέου αλλά με όρους διαχρονικού. Και νομίζω ότι αν πίναμε κάπου τα τσίπουρα μας μιλώντας για το "In Flight" θα ψέλλιζα μόνο «Δισκάρα. Μπαντάρα». Θα στείλω λοιπόν τις λοιπές «κριτικές αναλύσεις» για τσάι.