Jorn

Δεν είναι εύκολο να πρέπει να μιλήσεις για τον Jorn Lande και να αναφερθείς αποκλειστικά στην solo καριέρα του. Ο άνθρωπος, που ενδεχομένως έχει την πρώτη θέση σε συμμετοχές και project άλλων μουσικών, έχει ένα σημαντικό back catalogue υπό το δικό του brand name να υπερασπιστεί και το Dukebox δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά μια σύνοψη των κατά μια έννοια καλύτερων στιγμών αυτής της πορείας.

Από το 2000 με το Starfire μέχρι σήμερα η προσωπική μπάντα του Lande έχει κυκλοφορήσει - ούτε λίγο, ούτε πολύ - έξι studio albums, ένα album διασκευών, ένα live δίσκο, ενώ αυτό είναι το δεύτερο, παρακαλώ, best of με το προηγούμενο "The Gathering" να έχει βγει μόλις δύο χρόνια και ένα δίσκο πριν, προκαλώντας απορία. Επίσης, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το tracklisting μεταξύ των δύο best είναι διαφορετικό σχεδόν στο σύνολό του και ως εκ τούτου δεν μπορώ παρά να κρατώ επιφυλάξεις για την σκοπιμότητα της κυκλοφορίας του "Dukebox".

Νομίζω πως είναι περιττό να περιγράψω το ύφος της μουσικής του Jorn Lande ή να αποθεώσω τις φωνητικές του ικανότητες. Σχεδόν όποια πέτρα και αν σηκώσει κάποιος στο μελωδικό hard rock και metal από κάτω θα τον βρει. Ερμηνευτικά, συνδυάζει το συναίσθημα του Coverdale και τη δύναμη της φωνής του Dio και κάνει άλλους καταπληκτικούς τραγουδιστές να ακούγονται «λίγοι» δίπλα στο μεγαλείο της φωνής του (δείτε τους τελευταίους δίσκους των Ayreon και Avantasia). Παράλληλα, είναι και παράδειγμα για το ότι μια καλή φωνή από μόνη της δεν μπορεί να κάνει ένα καλό τραγούδι, πόσο δε ένα καλό δίσκο. Όσο ψηλά έχω σχεδόν το σύνολο των δίσκων των επιμέρους project του Jorn, τόσο επίπεδη μου φαίνεται η μουσική που εμπεριέχεται στους προσωπικούς του δίσκου.

Μην παρεξηγηθώ, δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημα album, κακοδουλεμένα ή οτιδήποτε, αλλά όπως συμβαίνει και με τους τελευταίους δίσκους των Queensryche έχουμε απλά αξιοπρεπείς συνθέσεις στην ουσία, που ανεβαίνουν ένα επίπεδο λόγω των ερμηνειών του τραγουδιστή. Όπως ο βήχας και ο παράς, έτσι και το ταλέντο δεν κρύβεται και ο Jorn έχει κάμποσο από αυτό, όμως συνθετικά το προσωπικό σχήμα του Jorn έχει διάσπαρτες καλές μεμονωμένες στιγμές και κάμποσες αδιάφορες, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ανάλογες των δυνατοτήτων της φωνής του.

Το "Dukebox" κάνει ανασκόπηση των studio στιγμών του μέχρι και το "Lonely Are The Brave" του 2008, ενώ όπως είναι φυσιολογικό δεν περιλαμβάνει τραγούδια από το φετινό "Spirit Black". Ακούγοντάς το αναρωτήθηκα γιατί κάποιος να βγάλει μια συλλογή δεκαέξι τραγουδιών όταν τα δεκατέσσετα προέρχονται από τρεις δίσκους. Έξι τραγούδια μόνο προέρχονται από το "Lonely Are The Brave" και πέντε από το "Out To Every Nation". Ακούστε κατευθείαν τους δίσκους καλύτερα θα πρότεινα. Τα περί «new version» δύο τραγουδιών τα ακούω βερεσέ. Όπως σχεδόν κάθε συλλογή μεγάλου καλλιτέχνη, η ακρόαση περνάει ευχάριστα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό - ειδικά στον οπαδό - παρά μόνο να αποτελέσει μια εισαγωγή σε κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί ξανά.

Κάποιες κομματάρες όπως το "We Brought The Angel Down"  ή το "Lonely Are The Brave" θυμίζουν γιατί λατρεύουμε τη φωνή του, αλλά κακά τα ψέματα για να τον απολαύσουμε θα ανατρέξουμε σε συμμετοχές του αλλού, όπως στους Beyond Twilight, στους Masterplan και φυσικά στους Ark. Ήδη, επέστρεψε στους Masterplan και ο νέος δίσκος αναμένεται σύντομα. Άντε, με το καλό να σηκώσει το τηλέφωνο να καλέσει τον κύριο Ostby για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες για τον τρίτο δίσκο. Και πολύ άργησαν...