Jazz Sabbath

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει τι εστί Jazz Sabbath και προσφέρουν ακόμα απολαυστικά σχόλια από αυτά που κάνουν τον Adam Wakeman να γελάει και να θεωρεί δικαίως ότι παίρνουν τους εαυτούς τους πιο σοβαρά από ότι χρειάζεται. Φαντάζομαι θα υπάρχουν, αλλά όλες οι απαντήσεις και οι λεπτομέρειες πίσω από τη δημιουργία του εν λόγω σχήματος και του χιουμοριστικού concept που το συνοδεύει υπάρχουν στις σελίδες του site μας για όποιον θέλει να ανατρέξει σε αυτές.

Πέραν, όμως, των ευφάνταστων χαρακτήρων και των ξεκαρδιστικών βίντεο υπάρχει και η ουσία, η οποία έγκειται στο πόσο καταπληκτικά ο Adam παίρνει τις βασικές μελωδίες και την ραχοκοκαλιά των τραγουδιών των Black Sabbath και τα μετατρέπει σε υπέροχες jazz συνθέσεις. Με γνώση, με γούστο, με σεβασμό. Όσοι έχετε τσεκάρει τις εκδοχές που παρουσίασε τόσο στο πρώτο, ομότιτλο άλμπουμ, όσο και στο "Vol.2" είμαι σίγουρος ότι το έχετε διαπιστώσει και μόνοι σας. Ακόμα περισσότερο το επιβεβαιώσαμε όσοι βρεθήκαμε στις συναυλίες τους (σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) και - καλά να είμαστε - θα ξαναβρεθούμε το 2025, όπως μας έχει προαναγγείλει ο ιθύνων νους της μπάντας. Ο Milton ο Keanes ντε…

Φτάνοντας στην τρίτη δισκογραφική δουλειά των Jazz Sabbath, τα κουκιά είναι μετρημένα, καθώς οι επιλογές των τραγουδιών περιορίζονται (προς το παρόν) στα πρώτα πέντε άλμπουμ των Black Sabbath και η τεχνοτροπία της μετατροπής τους δεν επιδέχεται τόσες διαφοροποιήσεις ώστε να μας εκπλήξει τόσο πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, όπως αποδεικνύεται, και καλά τραγούδια ανεκμετάλλευτα υπάρχουν ακόμα, και μεράκι και ταλέντο που αποφέρει ιδέες. Συνεπώς, το "The 1968 Tapes" παρουσιάζεται προβλεπόμενα πολύ καλό.

Με το που μπαίνουν οι πρώτες νότες από το πιάνο του Adam να παίζει τη μελωδία του "Into The Void" μπορεί ακόμα και να αναρωτηθείς «ρε μήπως όντως γράφτηκε πρώτα ως jazz τραγούδι αυτό;». Είναι γεγονός πως στο κλίμα του άλμπουμ μπαίνεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και για σχεδόν ένα ποδοσφαιρικό ημίχρονο μπορείς να απολαύσεις υπέροχα παιγμένη jazz με αυτοσχεδιασμούς γύρω από μελωδίες που έχεις λατρέψει. Σε κάποια τραγούδια οι χαρακτηριστικές μελωδίες βρίσκονται αναπόφευκτα σε πιο πρώτο πλάνο, όπως στο "Electric Funeral" ή στο "War Pigs", ενώ σε άλλες εκδοχές η κατάσταση ξεφεύγει πολύ όμορφα, όπως στα περιέργως τόσο ταιριαστά synthια του "Warning".

Δεν υπάρχει λόγος ή ανάγκη για περαιτέρω αναλύσεις. Το "The 1968 Tapes" είναι όσο καλό θα περίμενε κάποιος να είναι, κρατώντας τον χαρακτήρα των δυο πρώτων άλμπουμ και προσθέτοντας μικρές πινελιές διαφοροποίησης εκεί που πρέπει. Ο χώρος στο ράφι για το τρίτο βινύλιο στη σειρά έχει δημιουργηθεί ήδη και περιμένει τη θέση του...

Συνεπακόλουθα, αναμένεται να επαναληφθεί και το προβλεπόμενο σχόλιο «ακούς και τέτοια;», από κάποιον ανυποψίαστο επισκέπτη, όταν η βελόνα θα ακουμπήσει πάνω στο δίσκο, η οποία θα απαντηθεί με κάποιο (πιθανότατα αποτυχημένο) αστείο από πλευράς μου. Γιατί, τι θα ήταν η ζωή χωρίς χιούμορ και τους Black Sabbath, άλλωστε;