Jazz Sabbath

Αυτό που κέρδισαν οι συμπαθέστατοι Βρετανοί το 2020 με τον ομώνυμο δίσκο τους, ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή αναγνώριση του κόπου και της φιλοδοξίας τους. Έχουμε ακούσει κι άλλες φορές στο παρελθόν διασκευές σε τραγούδια των Black Sabbath, ακόμα και με τη χρήση χάλκινων οργάνων. Οι Jazz Sabbath έχουν όμως το προτέρημα της ειλικρίνειας κι ως εκ τούτου τους αγαπήσαμε με συνοπτικές διαδικασίες.

Η πολύ όμορφη ιστορία που έστησαν περί του μουσικού παρελθόντος των μελών της μπάντας και των lost tapes, λειτουργεί μια χαρά και είναι τόσο όσο. Να μπεις δηλαδή στη διαδικασία ακρόασης των δίσκων τους και να μη μείνεις κολλημένος με τους εκτός μουσικής παράγοντες. Ο πρώτος δίσκος ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μυηθεί κάποιος σκληροπυρηνικός μεταλάς στην jazz και κάποιος φανατικός της jazz στη σκληρή μουσική.

Η κερκόπορτα του Χρήστου μπορεί πλέον να έκλεισε, μπορεί κάλλιστα όμως όποιος θέλει να τη χτυπήσει και σίγουρα όλο και κάποιος θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Ειδικά τώρα που ξέρουμε τι και πώς θα το ακούσουμε. Η επιλογή των τραγουδιών παραμένει ένα best of και η έναρξη με το “Paranoid” είναι αφοπλιστικά ζεστή και οικεία. Το ringtone ήταν μονόδρομος. Θες για την καμπαρέ αύρα του; Θες για τη feelgood ατμόσφαιρά του;

Όποιος κι αν είναι ο λόγος το γεγονός παραμένει. Το Sabbra Cadabra έχει όλα τα φόντα για κάτι ανάλογο, τα έχει άλλωστε εδώ και πενήντα χρόνια. Είναι άλλωστε και το ιδανικό παράδειγμα της φιλοσοφίας του τρίο: Βασίζονται στην κύρια μελωδία και πάνε μια βόλτα στα μέτρα και τους ήχους τους δικούς τους. Δεν χάνονται και ξαναγυρνάνε πίσω. Παίρνει ο καθένας το παραδοσιακό σόλο που του αναλογεί και βρίσκονται και πάλι για το κλείσιμο.

Δεν είμαι ούτε κατά διάνοια ειδικός στην jazz. Έχω 5-6 δίσκους στην κατοχή μου κι αυτούς έπειτα από υπόδειξη του κολλητού μου που ασχολείται επαγγελματικά με το είδος. Απολαμβάνω όμως στο ακέραιο τούτο εδώ το άλμπουμ όπως ακριβώς έγινε και με το προηγούμενο. Προφανώς και βοηθάει η Sabbath-ο-λατρεία, αλλά κάτι μου λέει πως και δικιά τους original μουσική θα την απολάμβανα και πάλι.

Ίσως έχει να κάνει με την ειλικρίνεια της πρώτης παραγράφου. Ίσως έχει να κάνει με το όργιο του "Black Sabbath" που φαντάζει ικανό να στρέψει την προσοχή των jazz fans και μουσικών στη θρυλική μπάντα των Brummies. Όταν είσαι υποστηρικτής του υπάρχει καλή και κακή μουσική, τότε θα σταματήσεις να ψάχνεις τα αίτια και θα απολαύσεις έναν πολύ καλό δίσκο. Η ομορφιά της απλότητας, ευτυχώς παραμένει (ακατ)ανίκητη.