Jazz Sabbath @ Gazarte Main Stage, 22/12/23

Η εύθραυστη υγεία του Milton Keanes και ειδικότερα η σοβαρή καρδιακή προσβολή που ο έπαθε το 1968, πριν ακόμα προλάβει να κυκλοφορήσει τα δημιουργήματά του, του κόστισε μια θέση στην ιστορία. Είχαμε ήδη διαβάσει εδώ και μερικά χρόνια στα διάφορα νέα ότι οι Black Sabbath είναι κοινοί λογοκλόποι και ότι σφετερίστηκαν τον κόπο του τραγουδοποιού. Επιτέλους, μετά από πάνω από μισό αιώνα καπηλείας, κοροϊδίας, απάτης, η αλήθεια ήταν έτοιμη να αποκατασταθεί και μπροστά στα μάτια μας. Ο ίδιος ο Milton Keanes, αυτοπροσώπως, συνοδευόμενος από τον Jacque T'fono στο κοντραμπάσο και τον Juan Také στα τύμπανα, θα μας παρουσίαζε τις αυθεντικές εκτελέσεις των κομματιών που του έκλεψαν οι τέσσερις τσαρλατάνοι από το Birmingham.

Από μια πλευρά, είναι λίγο κρίμα που όλα τα παραπάνω είναι προϊόν μυθοπλασίας, εκτός από το ότι ήμασταν όντως έτοιμοι να απολαύσουμε ζωντανά τους Jazz Sabbath. Το τρίο δηλαδή που έχει στήσει ο Adam Wakeman παίζοντας διασκευές τραγουδιών των Black Sabbath περνώντας τες από ένα jazz φίλτρο και κάνοντάς τες – τις περισσότερες τουλάχιστον από αυτές – αγνώριστες. Το εγχείρημα έχει ήδη αποτυπωθεί σε δύο ενδιαφέροντες δίσκους, τον ομότιτλο και το "Vol.2" (ακόμα κι εκεί ρε τρόλαρε ο μπαγάσας ο Adam), αλλά είχε έρθει η στιγμή να το δούμε και ζωντανά. Τον Adam στο πιάνο, που είναι άτυπο μέλος των Black Sabbath και τυπικό μέλος της μπάντας του Ozzy, συνόδευαν ο Jonny Wickham στο κοντραμπάσο και ο Arthur Newell στα τύμπανα.

Η κεντρική σκηνή του Gazarte αποδείχτηκε πολύ κατάλληλη για τον συγκεκριμένο τύπο συναυλίας. Δεν επρόκειτο ακριβώς να χτυπηθούμε υπό τους ήχους των πλήκτρων ενός πιάνου, οπότε το γεγονός ότι οι περισσότεροι ήταν τακτοποιημένοι σε τραπεζάκια ταίριαζε με την περίσταση. Με τη συναυλία να είναι sold out (όπως ήταν και αυτή της Θεσσαλονίκης την προηγούμενη μέρα), το Gazarte είχε γεμίσει λίγο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης. Η καθυστέρηση ήταν μικρή μέχρι στις οθόνες μας να παίξει μια περικομμένη έκδοση του mockumentary που είχαν βγάλει οι Jazz Sabbath με τους Neil Murray, Rick Astley και David Ellefson μεταξύ άλλων να υποστηρίζουν τον ...μύθο τους.

Το πρώτο μέρος είχε πέντε κομμάτια και ξεκίνησε αρκετά ήρεμα, ειδικά αν δεν ήσουν ακριβώς εξοικειωμένος με αυτό που θα παρακολουθούσες. Τα εναρκτήρια "Snowblind" και "Evil Woman" ήταν σχεδόν αγνώριστα. Το πιάνο του Wakeman ήταν αυτό που βρισκόταν σε πρώτο πλάνο, με τους Jonny Wickham και Arthur Newell να βρίσκονται μεν σε δεύτερο πλάνο, αλλά να μην έχουν απλώς διεκπεραιωτικό ρόλο. Το βαφτισμένο από το μουσάκι του Bill Ward "N.I.B." ήταν πιο άμεσα αναγνωρίσιμο, λόγω του χαρακτηριστικού του riff, όπως φυσικά και το "Iron Man".

Για το τελευταίο ο Adam είπε μια αστεία ιστορία για το ότι είχε γράψει αρχικά το κομμάτι ως "Derek The Ironing Man" και κατέληξε στον τίτλο ύστερα από πιέσεις της δισκογραφικής. Γενικώς η αφήγηση ιστοριών ήταν σημαντικό κομμάτι της παράστασης και όλες όσες μας διηγήθηκε ο Adam έβγαζαν ένα πηγαίο γέλιο, ειδικά επειδή γνωρίζαμε ότι καμία δεν ήταν αληθινή. Το "Children Of The Grave" ας πούμε το προλόγισε ως κομμάτι κατάλληλο για γάμους, βαφτίσεις και λοιπές τέτοιου τύπου εκδηλώσεις και μας προέτρεψε να πιάσουμε το χέρι των συνοδών μας πριν ξεκινήσει, για να το απολαύσουμε καλύτερα.

Αφού ο Adam – αλλά και πολλοί από εμάς, όπως είδε στο βλέμμα μας – χρησιμοποίησε την τουαλέτα, είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο μέρος. Εδώ τα πράγματα έγιναν λίγο πιο έντονα, με την καθοδήγηση του Adam στο να δημιουργήσουμε εμείς την ατμόσφαιρα της εισαγωγής του “Black Sabbath” να είναι περίπου ξεκαρδιστική. Τα ποτήρια μας έγιναν καμπάνες και οι καρέκλες μας έγιναν βροντές πολύ πετυχημένα και το "Black Sabbath" κατέληξε ακόμα πιο ιδιαίτερο. Πολύ ωραίο ήταν επίσης και το "Fairies Wear Boots", ενώ το "Changes" ομολογουμένως δεν είχε και μεγάλες διαφορές.

Το μόνο που χαλούσε την εμπειρία ήταν οι ελάχιστοι που είχαν έρθει για ποτό και κουβέντα, οι οποίοι σε μια παράσταση τέτοιου τύπου δεν μπορούν δυστυχώς να περάσουν απαρατήρητοι. Ήταν μια ατυχία που έπρεπε να υποστούμε και μετριάστηκε μόνο μετά από δύο παρατηρήσεις. Είναι σημαντικό πράγμα στη ζωή το να ξέρεις να φέρεσαι και δυστυχώς, δεν το ξέρουν όλοι. Παρεμπιμπτόντως, στο φουαγιέ του Gazarte υπάρχουν μεγάφωνα που μεταδίδουν τα ίδια που ακούγονται στην κεντρική σκηνή, οπότε την επόμενη φορά παιδιά, μπορείτε να σταθείτε εκεί και να είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Η πιο δυναμική στιγμή ήρθε απροειδοποίητα στο "Rat Salad", στο οποίο παίχτηκε ακόμα και drum solo από τον Arthur Newell, ο οποίος στο τέλος πήρε δίκαια το χειροκρότημα. Μπορεί να είχε περιοριστεί λίγο στην υπόλοιπη συναυλία, αλλά εκεί πήρε το αίμα του πίσω. Εκπληρώνοντας την παράκληση του Adam, το χειροκρότημά μας ήταν αρκετά δυνατό για να τους ξαναφέρει στη σκηνή μετά το "Behind The Wall Of Sleep", για να μας αποκαλύψουν ίσως τη μεγαλύτερη αλήθεια όλων.

Το "Paranoid" λοιπόν ήταν αρχικά ένα κομμάτι οκτώ λεπτών και σαράντα επτά δευτερολέπτων, το οποίο οι σφετεριστές κουτσούρεψαν στα τρία λεπτά όταν το έκλεψαν και το εξέδωσαν με το όνομά τους. Η αγανάκτηση του Adam και η απορία του σχετικά με το ποιος μπορεί να είναι αυτός που μικραίνει ένα κομμάτι συνοδεύτηκε από λεπτή ειρωνία προς τον ίδιο του τον πατέρα, τον θρυλικό πληκτρά των συχνά αμετροεπών στις διάρκειες των τραγουδιών τους Yes. Αφού είχαμε την τύχη να απολαύσουμε την «αυθεντική» εκτέλεση με τα ίδια μας τα μάτια και αυτιά, το τρίο εισέπραξε ένα ζεστό χειροκρότημα που ήταν όλο δικό του.

Ο Adam Wakeman τα έχει πει και στον Χρήστο: δε χρειάζεται να παίρνουμε πάντα τους εαυτούς μας υπερβολικά σοβαρά, η ζωή και η μουσική έχουν και πολλές αστείες πτυχές. Μια από αυτές είναι και το συγκρότημα των Jazz Sabbath, με τον Wakeman να έχει κάνει ενδιαφέρουσα δουλειά στον τομέα της παρουσίασης των κομματιών και να βρίσκει έναν έξυπνο τρόπο να διαφημίσει το project του. Δε νομίζω κάποιος από τους παρεβρισκόμενους σε αυτό το ιδιαίτερο event να αισθάνθηκε θύμα του marketing, μιας και όλοι φάνηκε να απολαύσαμε αυτές τις διαφορετικές εκτελέσεις κομματιών που ξέρουμε και που έχουμε αγαπήσει. Από μια tribute band, πολύ καλύτερα.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής