James

Hey Ma

Mercury (2008)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 03/06/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μυστηριωδώς, οι James είναι ένα από τα συγκροτήματα που χαίρουν της εύνοιας των ελληνικών αυτιών. Άριστοι μαθηταί των U2, ραδιοφιλικοί όσο λίγοι, έχουν υπογράψει «με το μικρό τους» τουλάχιστον δύο εξαιρετικά άλμπουμ - "Laid" (1993) και "Pleased To Meet You" (2001). Το ξανασκέφτομαι και αναλογίζομαι πως ίσως η αγάπη του ελληνικού κοινού να μην είναι μυστήριο τελικά.

Έχοντας κυριεύσει τα νάιντιζ, χάρη στην εύπεπτη και θυλιφιλή μελωδική alternative rock τους, οι James πέφτουν σε νάρκη έξι χειμώνων, το 2001, εφόσον ο τραγουδιστής Tim Booth εγκατέλειψε τη μπάντα, για να παραδοθεί μεταξύ άλλων στην προσωπική του καριέρα, δημιουργώντας το ενδιαφέρον άλμπουμ "Bone". Οι «διακοπές» της μπάντας από το Μάντσεστερ κράτησαν μέχρι την επιστροφή του Booth, πέρσι, και την περιοδεία της «επανένωσης» διαδέχεται το νέο άλμπουμ, "Hey Ma".

Ας παραδεχτούμε πως, παρά το γεγονός ότι η επιστροφή των James συνοδεύεται από τη βοή των αναστεναγμών χιλιάδων οπαδών, το περιεχόμενο του νέου άλμπουμ δεν ικανοποιεί τη σχεδόν επταετή αναμονή. Αυτό δε σημαίνει όμως πως δεν πρόκειται για ένα απολαυστικό δίσκο.

Η υποδοχή του "Bubbles" είναι φιλόξενη, με την αργή μελωδία να θερμαίνεται από τη φωνή του Booth και να χτίζει ένα-ένα τα σκαλιά προς μια εξυψωτική U2πία, ενώ το παιχνίδισμα της τρομπέτας γίνεται φετιχιστικό τικ. Το "Hey Ma" είναι το χειρότερο αντιμιλιταριστικό τραγούδι που έφτασε ποτέ στα αυτιά μου. Γλοιωδώς προβλέψιμο, ακαλαίσθητα κεφάτο, αδίκως χαραμισμένο, εκτός κι αν η νοημοσύνη μου δεν πιάνει το twist. Το παραδειγματικό τυποποιημένο pop/rock του μακαρίου "Waterfall" μπορεί να γίνει soundtrack ενός ευτυχισμένου καλοκαιριού, ενώ το "Oh My Heart" συνεχίζει το ευεργετικό έργο του προκαθήμενου, σε πιο ζωντανούς ρυθμούς.

Το ενδιαφέρον μειώνεται στο άοσμο "Boum Boum" και στο υπναλέο "Semaphore", για να επανέλθει στο ρεφρέν του "Upside" και στο μεγαλειώδες υπερsingle "Whiteboy", που έχει το attitude, το πάθος και την πρωτοτυπία που χρειαζόταν. Το επίκαιρο αντιπολεμικό κήρυγμα συνεχίζεται στο "72" με πιο «στεγνό» και σαφώς καταλληλότερο τρόπο. Όταν σβήσει το υποτονικό και αρρωστημένα γλυκό folkίζον άγχος του ψευδοπειραματικού "Of Monsters & Heroes & Men", το συγκρατημένο δράμα του "I Wanna Go Home" κουράζει, υποκλίνεται και αποχαιρετά.

Οι κ.κ. James δεν παραδόθηκαν στο τζόγο μιας παράτολμης ανανεωμένης επιστροφής. Χωρίς την ίδια ποιότητα, επανέλαβαν συνταγές του "Laid", ξανατραγούδησαν παράξενους άστοχους στίχους, πολλαπλασίασαν όμοιες ασφαλείς και κερδοφόρες δομές και φυσικά δεν απογοήτευσαν, ούτε όμως κλόνισαν τη μουσική σκηνή. Τίποτα δεν αποτελεί έκπληξη, παρά μόνο το γεγονός ότι αυτό το εξώφυλλο έχει σοκάρει το σύμπαν. Oh well, whatever, nevermind...

  • SHARE
  • TWEET