Disclosure

Ούτε εγώ. Αν μη τι άλλο, η κυκλοφορία του "Caracal" καθιστά σαφές ότι τα «διαβασμένα» αδέρφια Lawrence είναι ανίκανα να παράγουν κακή μουσική. Όμως, ένα μη κακό κομμάτι δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και καλό...

Το πολυσυζητημένο ντεμπούτο του διδύμου περιείχε έναν πρωτοποριακά έξυπνο και συνάμα εύπεπτο ήχο, ικανό να τους χαρακτηρίσει ως «πρεσβευτές του new wave της house» και «άξιους συνεχιστές του έργου των Basement Jaxx και Daft Punk». Ωστόσο, ο ήχος της παρακαταθήκης τους προέκυψε πιο εύπεπτος από τον προσδοκώμενο, δημιουργώντας αμφιβολίες για τους παραπάνω τίτλους. Πιο συγκεκριμένα, τα groove-άτα house beats με τις UK garage μπασογραμμές του "Settle" «περιχύνονται» με μία pop αίγλη, η οποία δυσκολεύει την -μέχρι πρότινος άμεση- αναγνώριση της  ταυτότητας των Disclosure. Ταυτόχρονα, τα drops χάνουν το στοιχείο της έκπληξης, καθώς πέφτουν πάντοτε στον αναμενόμενο χρόνο, ρίχνοντας σχεδόν όλο το βάρος της ζυγαριάς στα soul και r'n'b φωνητικά, μίας τεράστιας γκάμας -αχρείαστα mainstream-ικών- ονομάτων.

Η προσέγγισή τους, αν και αναμφίβολα ασφαλής, δεν αποτυγχάνει να αλλάξει το πρόσωπο της EDM. Απλώς, το κάνει με διαφορετικό τρόπο απ' αυτόν που περιμέναμε. Αρχικά, η  συμμετοχή τόσο μεγάλων ονομάτων αποδεικνύει, περίτρανα, τόσο τον αντίκτυπο του δυνατού τους ντεμπούτου, όσο του μεγέθους του ίδιου του διδύμου. Δίνει τη δυνατότητα έκθεσης ενός μουσικού είδους σε ακροατήρια, τα οποία ίσως, να μην έρχονταν εναλλακτικά σ' επαφή μαζί του. Επιπλέον, η -υποτιμημένη- δημιουργία ενός αξιόλογου μεν, ανάλαφρου δε, δίσκου, χωρίς τις τρομερά κολλητικές μελωδίες ή τα πιασάρικα ρεφρέν που μπορεί να παιχτεί παντού και να ακουστεί ανά πάσα στιγμή, είναι από μόνη της έξυπνη. Είναι μία επαγγελματική και στοχευμένα εμπορική κίνηση ικανή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, να ανατρέψει το πρόσημο ενός, γεμάτου με μη κακά κομμάτια, δίσκου σε θετικό.

Ξαφνικά με το τέλος της ακρόασής του, δεν σου μένει το Jackson-ικό falsetto του The Weeknd, ούτε η επιτηδευμένη προσπάθεια του Smith για δεύτερο "Latch". Δεν σου μένει ότι ο Howard μπορεί να τραγουδήσει, ούτε ότι το κάνει καλύτερα στο "Echoes" απ' ότι στο "Jaded". Ίσως, να σου μείνει το αισθησιακό groove του Miguel και του Rakei ή το όνομα του Gregory Porter. Ίσως και να βγάλεις τα εθιστικά "Magnets" και "Willing & Able" απ' το repeat, κάποια στιγμή που επιζητάς αλλαγή, για το "Hourglass" ή το "Superego". Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σου μείνει ένα οικείο συναίσθημα. Από εκείνα που νιώθεις μετά από ένα σημαντικό συμβάν, απ' το οποίο, όμως, η μνήμη σου δεν μπορεί να ανακαλέσει λεπτομέρειες, αφήνοντάς σε μόνο με την πεποίθηση του ότι πέρασες καλά. Αναπόφευκτα, θα πιάσεις τον εαυτό σου να επιστρέφει στο απολύτως ερωτεύσιμο σύνολο του "Caracal", αναζητώντας την «κανναβικά» διασκεδαστική γεύση, της ευφυΐας των Lawrence, στο στόμα σου.