Cage

Οι Cage αποτελούν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ετών στο χώρο του
heavy metal. Από την πρώτη κιόλας κυκλοφορία τους "Unveiled" το 1998 έδειξαν στους οπαδούς ότι εμφανίστηκαν στη μουσική σκηνή θέλοντας να καταθέσουν την ψυχή τους στο βωμό της καλής και ποιοτικής μουσικής. H πρώτη τους δουλειά έχοντας επιρροές και πολλά στοιχεία από τους Judas Priest της "Painkiller" εποχής (από την Ευρώπη) και από τους Savatage (από την Αμερική) ενθουσίασε όσους την άκουσαν. Μάλιστα μερικοί μίλησαν τότε για την νέα μπάντα-μεγαθήριο. Οι μετέπειτα δισκογραφικές προσπάθειες τους "Astrology" το 2000 και "Darker Than Black" το 2003 δεν παρέκκλιναν ηχητικά από την πρώτη κάνοντας το όνομα των Cage αρκετά γνωστό και αγαπητό στους οπαδούς, ιδιαίτερα αυτούς της παλιάς σχολής και μεγαλύτερης ηλικίας.

Φέτος οι Cage αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τη νέα, τέταρτη δουλειά τους έτσι ώστε οι οπαδοί να πάρουν ένα ακόμα καλό δείγμα μουσικής. Περιμένετε αλλαγή μουσικής πλεύσης; Αν και θα μπορούσαν, δεν το κάνουν, μάλλον επειδή είναι τόσο μεγάλη η αγάπη τους για το Αμερικάνικο power που δεν μπορούσαν να παίξουν κάτι άλλο, αφού αυτή η μουσική τους εκφράζει. Η νέα τους προσπάθεια έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν αγαπήσει όσοι οπαδοί ακολουθούν την μπάντα: Οι τσαμπουκαλεμένες, δυναμικές συνθέσεις γεμάτες μελωδία, που σε χτυπάνε σαν γροθιά στο στομάχι, άλλοτε αργές και άλλοτε γρήγορες συνθέτουν την βασική δομή του δίσκου. Για μια ακόμη φορά όλη η μπάντα είναι σε μεγάλα κέφια ικανοποιώντας όλους όσους αρέσκονται στο εν λόγω μουσικό ύφος. Η δίκαση έχει και σε αυτό το album πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι Cage γενικότερα μάλλον αρέσκονται στο να δημιουργούν albums που έχουν μείνει σε άλλη δεκαετία, γι’ αυτό και παράγουν τέτοια μουσική. Ο Sean Peck για άλλη μια φορά με την εκφραστική, οργισμένη metal φωνή του δίνει ένα ακόμα ρεσιτάλ ερμηνείας δείχνοντας στους νεότερους τραγουδιστές τι σημαίνει να τραγουδάς αμιγώς metal συνθέσεις. Οι επιρροές από τους Judas Priest της "Painkiller" αλλά και "Angel Of Retribution" εποχής είναι για ακόμα ένα album εμφανείς, αποδεικνύοντας την επίδραση που είχε (ειδικά ο πρώτος δίσκος) και η μπάντα σε όλα τα μετέπειτα μουσικά σύνολα. Μέχρι και ο Peck θυμίζει σε αρκετά σημεία τον μεγάλο Rob. Ο καινούργιος δίσκος είναι concept απαρτιζόμενος από 7 εισαγωγές και 13+1 bonus κομμάτια κάτι που οι Cage κάνουν για πρώτη φορά. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς μια συγκεκριμένη σύνθεση ή ένα συγκεκριμένο κομμάτι σαν πρώτο αφού όλα έχουν κάτι ξεχωριστό.

Οι Cage και μέσω αυτής της δουλειάς τους δείχνουν ευθαρσώς το τι μπορούν να προσφέρουν στη metal μουσική. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή είναι από τα καλύτερα σχήματα παγκοσμίως και σίγουρα τους αξίζει η όποια υποστήριξη. Ας μην ξεχνάμε ότι λίγοι πια αρέσκονται να περπατάνε σε παραδοσιακά metal μονοπάτια. Μόνο αυτό μάλλον λέει πολλά...