Levin Minnemann Rudess

Oι progressiv-άδες ίσως θυμούνται ότι είχα εκθειάσει το ντεμπούτο αυτού του (κυριολεκτικά) supergroup, ένα άλμπουμ γεμάτο φρεσκάδα, ιδιομορφία και πειραματισμό. Η χημεία των τριών παιχταράδων ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, οπότε και ο δεύτερος δίσκος δεν άργησε να έρθει δεδομένου του πόσο φορτωμένο πρόγραμμα έχουν όλοι τους.

Από τα δικηγορικά τους γραφεία, λοιπόν, μας παρουσιάζουν δεκατέσσερα κομμάτια progressive παράνοιας, όπου η ιδιαίτερη αισθητική όλων αμβλύνεται και συνδυάζεται, παράγοντας άλλοτε φοβερές μελωδίες, άλλοτε χαοτικές ατμόσφαιρες και ρυθμούς, ακόμη και σχεδόν noise περάσματα. Δεν ξέρω αν η μουσική μπορεί να χαρακτηριστεί ως progressive rock, περισσότερο jazzy-fuzion φαίνεται, αν και ο χαρακτηρισμός γενικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού η μεταπήδηση από ήχο σε ήχο είναι συχνή σε κάθε τραγούδι.

Επιλεκτικά, συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι τα "Back To The Machine" με το φοβερό groove, το "Riff Splat" που οδηγείται από τις μπασογραμμές του Tony Levin, το "Marseille" που είναι ιδιαίτερα μελωδικό, αλλά και κάπως αγχωτικό με τις μελωδίες του, το ονειρικό "Balloon", αλλά και το πανέμορφο "When The Gavel Falls" που βρίσκει το Rudess να αξιοποιεί το πιανιστικό του ταλέντο στο έπακρο.

Το εκτελεστικό επίπεδο είναι αναμενόμενα εξωγήινο, αφού μιλάμε για ένα τρίο που αποτελείται από μουσικούς διεθνούς βεληνεκούς, γνωστούς για την τεχνική τους κατάρτιση. Αυτό που, ευτυχώς, δεν συμβαίνει είναι να βλέπουμε (πολλές) συνθέσεις υπερβολικά τεχνικές χωρίς αξιομνημόνευτες μελωδίες, αντιθέτως μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα ιδεών, ρυθμών και ήχων με κάποιο μαγικό τρόπο βγαίνει νόημα και συναίσθημα. Οπωσδήποτε δεν είναι το πιο εύκολο άκουσμα, κάποιες ιδέες είναι αρκετά περίεργες (όπως και η αισθητική και των τριών μουσικών) ωστόσο κοιτώντας το σύνολο υπάρχει μέθοδος στην τρέλα τους.

Αυτό που κυριαρχεί τελικά, ανάμεσα στις νότες και τους περίεργους ρυθμούς, είναι μια αίσθηση ελευθερίας και ευφορίας, που νομίζω αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα των δημιουργών, και ιδίως του Jordan Rudess ο οποίος «ζωγραφίζει» όταν βγαίνει από τα σαφώς καθορισμένα πλαίσια του progressive metal που συνήθως παίζει. Σε συνδυασμό με τη χημεία που υπάρχει με τον πάντα εμπνευσμένο Tony Levin και το «χταπόδι» Marco Minnemann, ο συνδυασμός είναι μοναδικός, παιχνιδιάρικος κι εντέλει διασκεδαστικός. Όποιος ενδιαφέρεται για prog χωρίς περιορισμούς και σοβαροφάνεια, εδώ θα βρεί υλικό που θα του κρατήσει για καιρό συντροφιά.