Galneryus

Το γλωσσικό θέμα ανέκαθεν αποτελούσε ένα ζήτημα-ταμπού για τις περισσότερες μπάντες αλλά και το heavy metal κοινό, με την αγγλική να έχει εδραιωθεί ως η πλέον κοινά αποδεκτή γλώσσα, τόσο στη χρήση της, όσο και στην ηχητική της. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, λόγω του σημαντικού οπαδικού πλήθους σε περιοχές όπως η λατινική Αμερική, έχουμε δει αρκετές δίγλωσσες εκδόσεις από την «ανάποδη» ώστε να υπάρξει μεγαλύτερο εμπορικό όφελος, με το παράδειγμα των Enforcer να είναι το πιο πρόσφατο σχετικό (σημείωση: για όσους δεν θυμούνται/γνωρίζουν, οι Σουηδοί traditional metallers κυκλοφόρησαν σε δύο εκδόσεις το τελευταίο τους άλμπουμ, μια με αγγλικό και μια με ισπανικό στίχο). Ομοίως, αλλά για άλλους λόγους που δύσκολα έχουν να κάνουν με αμιγώς εμπορικά κριτήρια, ακόμη και οι Opeth κυκλοφόρησαν το πιο πρόσφατο “In Cauda Venenum” σε δύο γλωσσικές εκδοχές (μια αγγλική και μια σουηδική), με μια τάση να φαίνεται να αναπτύσσεται, που θέλει μπάντες κι εταιρείες να επιχειρούν μια πρακτική που παλιότερα δεν νοούταν να εφαρμοστεί στα συγκεκριμένα πλαίσια.

Αντιθέτως, σχήματα σαν τους Γάλλους Sortilege, «αναγκάζονταν» να κυκλοφορήσουν και μια αγγλική version των δίσκων τους (οι οποίες πάντοτε έχαναν στη σύγκριση με τις πρωτότυπες, γαλλόφωνες εκδοχές τους) ώστε να ανοιχθούν στο παγκόσμιο metal ακροατήριο, ή μπάντες σαν τους Tierra Santa και τους Mago De Oz ποτέ δεν βρήκαν ανταπόκριση σε ένα κοινό εκτός των ισπανόφωνων περιοχών (όσο κι αν οι δουλειές τους το άξιζαν). Αν, δε, μιλήσουμε για τις πάμπολλες ιαπωνικές μπάντες, οι οποίες ανέκαθεν είχαν την τάση να μπλέκουν τη μητρική τους με την αγγλική στη στιχουργική τους προσέγγιση, θα αντιληφθούμε πως o μεταλλικός ήχος όπως τον έχουμε κατά νου, περισσότερο περιθωριοποιεί τις μπάντες που δεν ακολουθουν τους άτυπους «κανόνες λειτουργίας» του, παρά αποτελεί ένα φαινόμενο που ενώνει τις μάζες με διαφορετικές ιδέες και πρακτικές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επ’ αυτού αποτελούν και οι Galneryus, ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, το οποίο στα κάτι λιγότερο από 20 χρόνια ύπαρξης του έχει κυκλοφορήσει κάτι παραπάνω από μια ντουζίνα άλμπουμ ποιοτικότατου νεοκλασικού power metal. Με τεχνική κατάρτιση πολύ πάνω από το μέσο metal μουσικό, μουσική παιδεία που δεν περιορίζεται μονάχα στα στενά όρια της ακριβούς εκτέλεσης αλλά αναδεικνύει τη σύνθεση πάνω από όλα και τον πάντα έντονο ιαπωνικό χαρακτήρα σε φωνητικές γραμμές και στίχους, είναι ξεκάθαρη αδικία πως για τον μέσο Ευρωπαίο/Αμερικάνο ακροατή του είδους αποτελούν τον ορισμό του παραγνωρισμένου σχήματος (έστω κι αν κάτι τέτοιο είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο).

Άλλωστε, τα περισσότερα ιαπωνικά σχήματα φέρουν ένα πέπλο «εξωτικότητας» για όποιον δεν έχει εντρυφήσει στα πεπραγμένα τους, από τους Loudness που έπρεπε να «αμερικανοποιήσουν» τον ήχο τους για να δουν εμπορική «προκοπή», στους φοβερούς και τρομερούς X-Japan που στη χώρα τους απολαμβάνουν τιμές rockstar την ίδια στιγμή που αγνοούνται επιδεικτικά για δεκαετίες από τα παγκόσμια mainstream μέσα. Οι Galneryus, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση, παρά τις σποραδικές παρουσιάσεις δίσκων τους που κοσμούν διάφορα μέσα ανά τον καιρό, όντας ωστόσο μια από τις πιο συνεπείς, παραγωγικές και ποιοτικές μπάντες που έχει να προσφέρει το power metal την τελευταία δεκαπενταετία.

Ειλικρινά, δεν έχω λόγια να περιγράψω το μεγαλείο των συνθέσεων που περιέχει το 14^ο (!) ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπαντάρας από το Tokyo, αφού το να τους περιγράψει κάποιος με τον σχετικά κατατοπιστικό όρο neoclassical power metal μάλλον τους αδικεί. Αν οι Lost Horizon έτρεφαν την ίδια συμπάθεια για τα όσα προσέφερε ο Yngwie Malmsteen στο χώρο με τους Stratovarius, και οι δυο τους τζάμαραν υπό την ταυτόχρονη θέαση των κορυφαίων anime σειρών της δεκαετίας, ίσως το αποτέλεσμα να προσέγγιζε τα όσα επιτυγχάνουν (και) στο νέο τους άλμπουμ οι Galneryus, γεγονός εντυπωσιακό αν μη τι άλλο.

Όσο για το «επιλήψιμο» σημείο της μουσικής τους, τη φωνή του Masatoshi Ono και τους αγγλο-ιαπωνικούς στίχους με τους οποίους «ντύνει» τα κομμάτια, θεωρώ μάλλον άδικο το να μην δώσει κάποιος την ευκαιρία σε αυτό το υλικό να του φανερώσει τα κάλλη του μονάχα λόγω των γλωσσικών ιδιαιτεροτήτων. Όλα είναι και λίγο-πολύ θέμα συνήθειας και μετά τις πρώτες αναγνωριστικές ακροάσεις, ο συγκεκριμένος παράγοντας στη χειρότερη θα περνά απαρατήρητος, αν δεν προσθέτει πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.

Στον κορυφαίο φετινό power metal δίσκο που δεν έχεις ακούσει ακόμη, οι Galneryus εντυπωσιάζουν τόσο με τις over the top τεχνικές τους δεξιότητες, όσο και με το συνθετικό τους οίστρο, ο οποίος μας χαρίζει ένα υλικό που δεν παίρνει αιχμαλώτους στο διάβα του. Όσοι πιστοί στον ήχο, γνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε...