Black Foxxes

I'm Not Well

Spinefarm (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/08/2016
Grungy εναλλακτικό rock, ιδανικό για το κλείσιμο του καλοκαιριού
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην εναλλακτική rock σκηνή της Αγγλίας. Όχι ότι παλιότερα ίσχυε κάτι διαφορετικό βέβαια. Μιλάμε για τη χώρα όπου γιγαντώθηκε το indie rock ιδίωμα και όπου το "alternative" οφείλει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή του ως μουσικός όρος. Μόνο στατιστικά να προσεγγίσει κάποιος το θέμα, είναι ξεκάθαρο ότι από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι και σήμερα, υπάρχει σταθερά ένας σημαντικός αριθμός από βρετανικά συγκροτήματα του χώρου που ξεχωρίζουν από την μάζα.

Από τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, ωστόσο, στις περισσότερο ραδιοφωνικές εκφάνσεις του εναλλακτικού ήχου έχουν εμφανιστεί αρκετές περιπτώσεις με αποδοχή από τον χώρο του mainstream, κάτι που είχε αρκετό καιρό να συμβεί σε τέτοια κλίμακα. Και μπορεί οι πρόσφατες επιτυχίες των Kasabian ή των Arctic Monkeys να μοιάζουν λίγο-πολύ αναμενόμενες, αλλά σίγουρα δεν ισχύει κάτι αντίστοιχο για τους Royal Blood ή τους Wolf Alice. Προφανώς κάπου, κάπως μπλέκονται οι δισκογραφικές και το μάρκετινγκ, σε κάθε περίπτωση όμως, η παρουσία αξιόλογων φρέσκων ονομάτων σε charts, μεγάλα φεστιβάλ, Grammys, ακόμα και στον τύπο μόνο καλό μπορεί να κάνει.

Οι Black Foxxes έρχονται να προστεθούν στην άτυπη λίστα με τις μπάντες που, καταφέρνουν να κάνουν αρκετό ντόρο γύρω από το όνομά τους και από το πουθενά να κυκλοφορήσουν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Περίπου πουθενά για να λέμε όλη την αλήθεια, καθώς κάποια σημάδια είχαν δώσει ήδη από το "Pines", το πρώτο τους EP που είχαν κυκλοφορήσει πριν από δύο χρόνια. Ηχητικά κινούνται κάπου ανάμεσα στους Nirvana του "Nevermind" και τους Cure της μετά-"Disintegration" περιόδου, με μια πιο σύγχρονη Silversun Pickups λογική. Αδιαμφισβήτητα, τον πρώτο λόγο έχουν η κιθάρα και τα φωνητικά του Mark Holley, που θυμίζουν κάτι από Billy Corgan, με τις γραμμές να αγγίζουν σχεδόν τα όρια του pop σε αρκετές περιπτώσεις. Τα ντραμς του Ant Thorton και το μπάσο του Tristan Jane ακολουθούν από κοντά, συμβάλλοντας στις καλοδουλεμένες διακυμάνσεις στα επίπεδα της έντασης.

Από άποψη συνθέσεων, το τρίο από το Exeter βρίσκεται σε εξαιρετικό επίπεδο. Κάθε ένα από τα έντεκα κομμάτια του δίσκου θα μπορούσε να σταθεί ανεξάρτητα ως single και να παίζεται σε όποιο ραδιόφωνο έχει έστω και την παραμικρή επαφή με rock. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την κυκλοφορία του δίσκου, έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα video clips, που συνολικά έχουν περισσότερες από πεντακόσιες χιλιάδες προβολές στο youtube, ενώ το πρώτο single του δίσκου είχε βρεθεί στο top 10 των Viral Charts του Spotify. Αν ξεχωρίζουν κάποια κομμάτια από το εξαιρετικό σύνολο, αυτά είναι το ομότιτλο που στήνει το κλίμα για το υπόλοιπο άλμπουμ, το τεράστιων διαστάσεων χιτ "Husk", το φορτισμένο "River", το πανέμορφο "Maple Summer" και το δυναμικό "Slow Jams Forever" με τον ειρωνικό τίτλο.

Στηριζόμενο σε απλές rock φόρμες, με έντονα grunge στοιχεία και κάποια σχεδόν-punk ξεσπάσματα, το "I'm Not Well" βάζει για τα καλά τους Black Foxxes στον μουσικό χάρτη. Εκτός από την δύναμή των μεμονωμένων κομματιών, που ίσως να ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση, το σύνολο κυλά αβίαστα και τα περίπου σαράντα πέντε λεπτά που διαρκεί περνούν χωρίς την παραμικρή κοιλιά. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, τον αδικεί τον δίσκο η περιγραφή του τίτλου. Αυτά τα τραγούδια μπορούν να ακουστούν από το πιο ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου μέχρι την πιο γκρίζα μέρα του φθινοπώρου και να μην χάσουν στο ελάχιστο.

  • SHARE
  • TWEET