Το Rocking.gr επιλέγει: Οι 20+1 κυκλοφορίες του 2005

Σε μια χρονιά γεμάτη από αξιόλογες (το λιγότερο) δουλειές είναι δύσκολο το εγχείρημα της επιλογής 21 μόνο από αυτών για την τυπική συγκεντρωτική λίστα. Τις ακούσαμε, τις ξανακούσαμε, τις λιώσαμε, τσακωθήκαμε (έστω και ηλεκτρονικά) για το ποια είναι καλύτερη και τελικά σας τις παρουσιάζουμε. Ιδού οι κυκλοφορίες της περσινής χρονιάς που θεωρήθηκαν εκ μέρους μας (βάσει των προσωπικών επιλογών του κάθε συντάκτη) κορυφαίες για το 2005.

(Click στα εξώφυλλα για πλήρη κριτική)

01. System Of A Down - Mezmerize / Hypnotize
Ο δίσκος είναι πέρα από κάθε περιγραφή, πέρα από τα στερεότυπα και τις ταμπέλες ίσως και πέρα από το metal. Τα "Mezmerize / Hypnotize" αν είχαν βγει μαζί θα μιλούσαμε για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα διπλά album της rock μουσικής και εγώ που είμαι και μικρότερος τείνω να τα θεωρήσω ως το "Dark Side Of The Moon" της γενιάς μου. Μιας γενιάς που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα '90s, που δεν έφερε καμία επανάσταση και τα βρήκε όλα έτοιμα και διαμορφωμένα. Μέχρι που στα '00s αυτή η κανονικότητα την έπνιξε. Και αντεπιτίθεται. Δεν ξέρω που θα μας πάει αυτή η επανάσταση. Διαισθάνεσαι και εσύ την αλλαγή, ή μόνο εγώ είμαι πολύ μεθυσμένος από την μουσική των System;

02. Robert Plant And The Strange Sensation - Mighty Rearranger
Στο "Mighty Rearranger" δε θα βρείτε προχειρότητες αλλά ούτε και μετριότητες! Κάθε σύνθεση είναι δουλεμένη με μεράκι και διηγείται μια διαφορετική αλλά πάντα ενδιαφέρουσα ιστορία. Η φωνή που τόσες φορές μας έχει συγκινήσει παρουσιάζεται πιο ώριμη και συναισθηματική από ποτέ (ακούστε το "All The King's Horses" για παράδειγμα). Αν αναρωτιέστε τώρα αν υπάρχουν στοιχεία Led Zeppelin σε αυτή τη κυκλοφορία (και σίγουρα το αναρωτιέστε, το ξέρω), η απάντηση είναι ναι. Αλλά δεν πρόκειται να ακούσετε ούτε τα ηλεκτρισμένα solo του Jimmy Page, ούτε τα μοναδικά drums του John Bonham και σίγουρα όχι hard rock της δεκαετίας του '70. Τα στοιχεία που θυμίζουν το μεγάλο (ίσως και το μεγαλύτερο) rock συγκρότημα είναι η εξέλιξη και η πρωτοτυπία που πάντα το χαρακτήριζε και η τάση να μην επαναπαύεται στα κεκτημένα.

03. Sieges Even - The Art Of Navigating By The Stars
Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Ο καινούργιος δίσκος των Sieges Even μπορεί να περιγραφεί ιδανικά με μία μόνο λέξη: ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Το "The Art Of Navigating By The Stars" είναι ένας δίσκος τόσο progressive, τόσο πολύπλοκος εκτελεστικά και όμως τόσο άμεσος και μελωδικός! Ένας δίσκος που σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας ακρόαση και παράλληλα δεν παύει να ωριμάζει μέσα σου και να σου φαίνεται όλο και καλύτερος από άκουσμα σε άκουσμα. Ένας δίσκος τον οποίο κάθε φορά που βάζω στο στερεοφωνικό και ακούω νιώθω σα να παρελαύνουν μπροστά μου μεγαθήρια όπως οι Yes, οι Rush και οι Dream Theater... Ένας δίσκος που εδώ και μία εβδομάδα που βρίσκεται στα χέρια μου με έχει στείλει για τα καλά!

04. Witchcraft - Firewood
Στα 10 κομμάτια που έχει αυτός ο δίσκος περιέχεται ένας κυκεώνας συναισθημάτων. Ένας δίσκος ζωντανός και έντονος, ένας δίσκος μεστός και αληθινός, ένας δίσκος που σε ηρεμεί και σε ταξιδεύει, ένας δίσκος που δεν ανήκει στη σημερινή εποχή, ένας δίσκος που έχει φτιαχτεί για ανθρώπους για τους οποίους ο τόπος και ο χρόνος δεν έχουν καμία σημασία. Το "Firewood" είναι μπολιασμένο με τα καλύτερα υλικά. Τώρα αν κάποιοι το χαρακτηρίσουν παλιομοδίτικο, ξεπερασμένο ή δεν ξέρω και 'γω τι, δεν πειράζει. Όσοι τη βρίσκουν με την αληθινή μουσική θα βρουν στο "Firewood" άλλο ένα άκουσμα το οποίο θα τους συντροφεύει για πολύ καιρό και ακόμη περισσότερο...

05. Cathedral - The Garden Of Unearthly Delights
Το "The Garden Of Unearthly Delights" καταφέρνει με σχετική ευκολία να παραμερίσει τις περισσότερες κυκλοφορίες του είδους και ξαναβάζει τους Cathedral στην πρώτη θέση της ευρωπαικής σκηνής. Η φρεσκάδα των συνθέσεων και ο πλουραλισμός τους δείχνει ότι η μπάντα κάπου είχε περιοριστεί στις τελευταίες αμιγώς doom κυκλοφορίες της. Οι Cathedral είναι η μπάντα πρότυπο για όλες τις νεότερες, αφού καταφέρνει 15 χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία να δημιουργήσει ένα δίσκο γεμάτο έμπνευση, δύναμη, ωριμότητα και φαντασία. Αν γουστάρεις αυτό που κάνεις, ο χρόνος απλά δε σε αγγίζει.

06. Gotthard - Lipservice
Όποιος συνήθισε πλέον σε άλλου είδους ακούσματα που συμβαδίζουν με το ρεύμα της εποχής οφείλει να θυμάται ότι η βάση όλων είναι το rock 'n' roll και αυτό ακριβώς έρχονται να μας πουν οι Gotthard με το "Lipservice". Riffs που κολλάς μαζί τους, με τις κιθάρες να βγάζουν φωτιές μόνο όταν το απαιτεί το ίδιο το κομμάτι. Φρασούλες και γέφυρες που δένουν αρμονικότατα με το όλο σύνολο του δίσκου φέρνοντας στο μυαλό τις καλύτερες εποχές των Thunder. Οι συνθέσεις των κομματιών βασίζονται σε αυτά τα riffs αλλά τα drums και το μπάσο δίνουν μια δυναμική που σε κάνει να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι σου όπου και να βρίσκεσαι.

07. Porcupine Tree - Deadwing
Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο των Porcupine Tree βρίσκονται λοιπόν εδώ και το καινοτόμο στοιχείο που κάνει την κυκλοφορία απαραίτητη είναι οι metal αναφορές της... Πλήκτρα, κλασικές κιθάρες, metal ξεσπάσματα, μελωδικές γέφυρες στο μπάσο, αισθαντικός τρόπος τραγουδιού... Θέλετε και άλλα; Πραγματικά ο δίσκος με εντυπωσίασε γιατί ενώ διατηρεί όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον ήχο των Porcupine Tree, ούτε αντιγράφει ούτε κουράζει.





08. Coldplay - X&Y
Τα κομμάτια των Coldplay, λοιπόν, στηρίζονται για άλλη μια φορά στα γνωστά δοκιμασμένα στοιχεία που τους ξεχώρισαν και τελικά τους καθιερώνουν: τις καλές μελωδίες, το σήμα-κατατεθέν πιάνο και φυσικά την φωνή του Chris Martin, η οποία είναι τόσο χαρακτηριστική που σου εντυπώνεται στο μυαλό θέλεις δε θέλεις. Δε λέω, ο Elton John ναι μεν εμφανίζεται σε όλα τους τα κομμάτια (κάτι σαν τον Χίτσκοκ στις ταινίες του), αλλά δεν τους "καπελώνει". Oι Coldplay έχουν αίσθηση της μελωδίας και όταν την αφήνουν να αναπνεύσει, ηχογραφούν αριστουργήματα. Και το "X&Y" περιέχει μερικά από αυτά...


09. Neil Young - Prairie Wind
Σε λίγες γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι το "Prairie Wind" είναι ένα flashback που επιχειρεί να κάνει ο Neil Young σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Θυμάται τη ζωή του σαν παιδί στον Καναδά, το ταξίδι προς τις ΗΠΑ και το Nashville αργότερα, ενώ τιμά τα είδωλα του, Hank Williams και Elvis Presley, που ήταν και οι βασικές του επιρροές. Τέλος πολλά κομμάτια έχουν αναφορές στον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων αυτού του album, ενώ δε χάνεται η ευκαιρία να περάσει τα δικά του οικολογικά αλλά και αντιπολεμικά μηνύματα.



10. Helloween - Keeper Of The Seven Keys: The Legacy
Ο δίσκος είναι γεμάτος από διαμάντια που δε χρειάζεσαι να αναζητήσεις ιδιαίτερα αφού το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις το ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο και τη μαγεία των Helloween προς τέρψιν ακόμα και του πιο απαιτητικού ακροατή. [...] Καταπληκτικές συνθέσεις, ταλέντο, φοβερή παραγωγή, ένας Deris που ακούγεται καλύτερος από ποτέ, δύο πεισμωμένοι μουσικοί όπως είναι ο Weikath και ο Grosskopf και τα επτά κλειδιά που έχουν ανοίξει στο παρελθόν όλες τις πόρτες της μουσικής που γνωρίζουμε σήμερα είναι η Κληρονομιά ("Legacy") που αφήνουν οι Helloween στο μέλλον του σκληρού ήχου.

11. Spiritual Beggars - Demons
Μακράν ο πιο ποικιλόμορφος δίσκος των Beggars, η μπάντα έχει ωριμάσει και αυτό είναι εμφανές και στα 13 κομμάτια του "Demons". Η διάθεση τους είναι ανεβασμένη κατακόρυφα και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο ρυθμός του δίσκου να είναι καταιγιστικός, μακριά απο την mid tempo νοοτροπία του "On Fire". Ο δίσκος μοιάζει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Ad Astra". Οι Beggars επέστρεψαν και είναι αποφασισμένοι να κερδίσουν το χαμένο έδαφος και το καταφέρνουν, καθώς οι συνθέσεις του "Demons" θα έκαναν πολλές hard rock μπάντες που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να κοκκινίσουν από ντροπή.


12. Corrosion Of Conformity - In The Arms Of God
Η μουσική του "In The Arms Of God" είναι πολύ heavy, κινείται κάπου ανάμεσα στα "Blind", "Deliverance" και "Wiseblood". Κάποια thrash στοιχεία κάνουν την εμφάνιση τους, καθώς και μερικά hardcore break downs. Oι ρυθμοί έχουν ανέβει αισθητά και είναι περισσότερο up tempo απ' ότι μας έχει συνηθίσει το group (φαίνεται ο Mike Dean έχει βάλει το χεράκι του σε αυτό το θέμα...). Οι συνθέσεις κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα, και η παρέα του Keenan έκανε και πάλι το θαύμα της. Χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους οι C.O.C καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα δίσκο ο οποίος τους βάζει ξανά στις υψηλές θέσεις της κατηγορίας.

13. Depeche Mode - Playing The Angel
Αν έπρεπε να γράψω μόνο μια φράση για το "Playing The Angel" (και ευτυχώς δε χρειάζεται), θα ήταν η παρακάτω: Ίσως ο καλύτερος δίσκος των Depeche Mode. Αντιλαμβάνομαι πως περιέχει στοιχεία υπερβολής αλλά ο δίσκος δεν έχει σταματήσει να παίζει καθημερινά από τη μέρα που τον αγόρασα. Οι μελωδίες και τα soundscapes που μας "επιβάλλουν" οι D.M. στο νέο τους album το κάνουν να ακούγεται φρέσκο, δυναμικό και συνάμα απόλυτα μελαγχολικό, σε οποιαδήποτε στιγμή της μέρας.



14. Iommi - Fused
Από την πρώτη ως την τελευταία νότα του "Fused" η κιθάρα του Iommi και η φωνή του Hughes αλληλοσυμπληρώνονται με πολύ όμορφο τρόπο και ότι υπάρχει πολύ καλή χημεία μεταξύ τους. Επίσης το παίξιμο του Iommi δεν είναι τόσο "μονολιθικό" όσο στην πρώτη του προσωπική δουλειά. Τέλος, πολύ θετικό είναι το ότι κάθε φορά που ακούω το album κερδίζουν την προσοχή μου διαφορετικά τραγούδια.







15. The White Stripes - Get Behind Me Satan
Όπως πέρυσι δυσκολεύτηκα να κρίνω το "Elephant" και μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις ηττήθηκα και αναγκάστηκα να παραδεχθώ ότι είναι μεγάλος δίσκος, έτσι και τώρα, το 2005, ο κ. White με ξανακερδίζει με τις ιδέες και τη μουσική του και δείχνει πως η προοδευτικότητα πολλές φορές έγκειται στο να κοιτάς τις ρίζες σου και να τις ανασταίνεις για να σε υπηρετήσουν, καλύτερα από τον κάθε άλλο...





16. Judas Priest - Angel Of Retribution
Ο δίσκος από το πρώτο κομμάτι "Judas Rising" μέχρι και το τελευταίο, το 13λεπτο και κάτι (!) έπος "Loch Ness" μυρίζει Judas Priest. Ναι κυρίες και κύριοι! Οι Judas Priest είναι πάλι εδώ δυνατοί όσο ποτέ. Μετά τις δυο προηγούμενες δουλειές τους οι οποίες ηχητικά είχαν ξεφύγει από το γνώριμο "καβαλάω τη μηχανή μου και τρέχω" ρυθμό του παρελθόντος μιας και παραήταν βαριές, το νέο album "Angel Of Retribution" (το οποίο αποτελεί το δεύτερο μέρος της ιστορίας του album τους, "Sad Wings Of Destiny") έχει το γνώριμο ήχο που αγαπάει όλη η υφήλιος.

17. Sigur Ros - Takk
To "Takk" είναι με διαφορά η καλύτερη δουλειά των Sigur Ros ως σήμερα και μέσα σε αυτό συναντάμε όλα τα στοιχεία το οποία μας έκαναν να τους αγαπήσουμε. O ήχος τους αρκετά κινηματογραφικός με επικά ξεσπάσματα, όπως πάντα, μόνο που στο album αυτό οι Sigur Ros γίνονται λιγότερο αφαιρετικοί, δίνουν περισσότερο χώρο στη μελωδία και αφήνουν το τραγούδι να τους οδηγήσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βάλαν νερό στο κρασί τους και ο ήχος τους φλερτάρει με pop φόρμες. Αντίθετα τους βρίσκουμε πιο ώριμους και πλούσιους ηχητικά από ποτέ.



18. Deep Purple - Rapture Of The Deep
Πριν καλά καλά συμπληρωθούν δύο χρόνια από το πολύ καλό "Bananas" έρχεται ο 18ος δίσκος των Purple υπό τον τίτλο "Rapture Of The Deep". Και επειδή κάποιες παραδόσεις είναι για να μένουν, οι φίλοι μας φρόντισαν για άλλη μια φορά να δημιουργήσουν ένα δίσκο που να μοιάζει ελάχιστα με τον προκάτοχo του. Αναμφίβολα ο νέος δίσκος στερείται της αμεσότητας η οποία χαρακτήριζε το "Bananas". Οι συνθέσεις στο "Rapture..." όμως είναι πιο «ψαγμένες», ελαφρώς βαρύτερες, έχουν δουλευτεί περισσότερο, κυρίως στα solo, και γενικά βγάζουν μία σκοτεινότερη αισθητική σε σχέση με τους τελευταίους δίσκους με τον Morse.

19. Bruce Dickinson - Tyranny Of Souls
Με παραγωγό και πάλι τον πολυτάλαντο Roy Z., ο Bruce Dickinson επιστρέφει δυναμικά στη δισκογραφία με το "Tyranny Of Souls". Χωρίς να περιμένω να ακούσω κάτι διαφορετικό, και δε το γράφω αρνητικά εφ' όσον ο Air Raid Siren μας έχει συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο ηχητικό στυλ, έμεινα έκπληκτος με τη συνέπεια της μουσικής του ποιότητας. [...] Θεωρώ ότι ο δίσκος είναι μια αξιοπρεπής συνέχεια της solo καριέρας του Bruce Dickinson και μπορεί να προσεγγίσει ευρύτερα τους φίλους του είδους.



20. Place Vendome - Place Vendome
Πολύ προσεγμένες φωνητικές μελωδίες, εμφανέστατο συναίσθημα από τραγουδιστή και το υπόλοιπο group, και παραγωγή που παίζει το ρόλο κορνίζας για τον Kiske αλλά και αντάξια της ανάλογης φήμης που τείνει να δημιουργήσει η Frontiers. Όλα τα κομμάτια σου κολλάνε στο μυαλό προκαλώντας σε να τραγουδήσεις το, εμπορικότατο κατά άλλους και πολύ πετυχημένο για μένα, reffrain, ενώ τα choruses γεμίζουν τον ήχο δημιουργώντας μια απόλυτα AOR ατμόσφαιρα. [...] Η συνεργασία αυτή έβγαλε μια καινούρια πλευρά για το σπουδαίο group αλλά και τον τρισμέγιστο Kiske. Αγγίζει το soft pop rock αλλά συναρπάζει και ευχαριστεί τον ακροατή όσο πολύ λίγοι δίσκοι εδώ και πολλά χρόνια.

21. Deus - Pocket Revolution
Το "Pocket Revolution" είναι ο πιο ισορροπημένος δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει οι Deus, με τον Barman να βρίσκεται στο απόγειο της καλλιτεχνικής του ωρίμανσης και τους καινούργιους μουσικούς να προσθέτουν τον αναμενόμενο ενθουσιασμό τους, δημιουργώντας το ιδανικό background που ο χαρισματικός συνθέτης, προφανώς, έψαχνε. [...] Το "Pocket Revolution" είναι μια δουλειά με πλούσια μουσική έμπνευση που θα ήταν δύσκολο να περιμένει και ο πλέον απαιτητικός fan της μπάντας, λαμβάνοντας -ιδιαίτερα- υπόψη την πολύχρονη απουσία των Βέλγων από το μουσικό τοπίο.

Καλή χρονιά!