Ο «συναυλιακός μεσαίωνας» ως άλλοθι

Υστερούμε σε συναυλιακό επίπεδο και υπάρχουν κάποιοι λόγοι για αυτό

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 21/09/2015 @ 12:32
Παίρνω την σκυτάλη από το βασικό θέμα με το οποίο καταπιάστηκε ο Μάνος Πατεράκης την Παρασκευή στη στήλη του Footnotes και, χωρίς απαραίτητα να διαφωνήσω μαζί του, θα υποδείξω την άλλη πλευρά του νομίσματος.

Η ατάκα «συναυλιακός μεσαίωνας» ξεκίνησε για να χαρακτηρίσει την έλλειψη μεγάλων συναυλιών στη χώρα μας. Πιθανότατα, από ανθρώπους που χαρακτηρίζουν έτσι την κατάσταση επειδή δεν έρχονται οι Iron Maiden ή οι Metallica, αν και δεν θα πήγαιναν σε καμία άλλη συναυλία. Πλέον, χρησιμοποιείται περισσότερο με ειρωνικό τρόπο, έναντι ακριβώς αυτής της λογικής. Αλλά, η αλήθεια είναι -ως συνήθως- κάπου στη μέση...

Είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος το εννοεί ότι προτιμάει ένα diy live από το να δει τους Iron Maiden ή τους Metallica, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ένα αναιρεί το άλλο και εν τέλει η επιμονή σε αυτή την ατάκα καταλήγει στην αλεπού, που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια.

Η αλήθεια είναι πως, παρά τον όποιο αναβρασμό σε underground επίπεδο ή την πιο συχνή παρουσία συγκροτημάτων δεύτερης και τρίτης δυναμικότητας, υστερούμε συναυλιακά και υπάρχουν λόγοι για αυτό.

Ας ξεκινήσουμε με την αφορμή της κουβέντας, η οποία δεν είναι άλλη από την κοινή εμφάνιση των Solstafir, Mono και The Ocean. Καταπληκτικό πακέτο, με άθροισμα που φαντάζει μεγαλύτερο των επιμέρους στοιχείων του, αλλά πανηγυρίζουμε για κάτι που στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι δεδομένο. Τα δυνατά πακέτα περιοδειών είναι συνεχή και πολλά, μόνο που σχεδόν ποτέ δεν έρχονται στη χώρα μας, κυρίως λόγω κόστους μεταφοράς, μιας και εδώ πρέπει να έρθουν αεροπορικώς και τα λεφτά δεν βαίνουν. Κατευθείαν, λοιπόν, ξεκινάμε με ένα ανταγωνιστικό μειονέκτημα, λόγω γεωγραφικής θέσης, κάτι που μας στερεί από μόνο του την δυνατότητα πολλών ωραίων περιοδειών.

Επίσης, δεν είναι ψέματα πως η φήμη της χώρας μας δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, ιδιαίτερα σε καλλιτέχνες που δεν μας έχουν επισκεφθεί. Μιλώντας με διάφορους μουσικούς ή ανθρώπους της βιομηχανίας, πολλές φορές έχω την αίσθηση πως μας βλέπουν σαν αναγκαίο κακό ή ως ένα πρόβλημα που θέλουν να αποφύγουν. Αναφέρουν συνεχώς ότι η αγορά μας είναι πολύ μικρή, πως είμαστε πολύ χαμηλά σε πωλήσεις δίσκων, πως η επικοινωνία μας δεν είναι η καλύτερη δυνατή και πως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπάρχει η πιθανότητα να χάσουν λεφτά στη χώρα μας. Αυτά συνήθως αναιρούνται όταν τελικά μας επισκεφθούν, αλλά ως τότε οι εγγυήσεις ή οι αμοιβές που ζητούν μοιάζουν απαγορευτικές για να πάρει κάποιος το ρίσκο.

Κάπου εδώ θεωρώ πως μπαίνει ο κύριος παράγοντας αυτής της κατάστασης, και έχει να κάνει με το ότι αυτο-εγκλωβιζόμαστε και εν τέλει μόνοι μας περιορίζουμε τις επιλογές μας. Εμείς είμαστε που αναγκάζουμε τους διοργανωτές να φέρνουν τα ίδια και τα ίδια, εμείς είμαστε που θα προτιμήσουμε να πάμε τρεις φορές να δούμε την ίδια μπάντα, παρά να προτιμήσουμε κάτι διαφορετικό, και πλέον τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Οι «τολμηροί» διοργανωτές μαθαίνουν από τα λάθη τους και θα προτιμήσουν ένα φτηνό όνομα με μικρό ρίσκο που ταιριάζει στην (ανά εποχή) ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, παρά να ρισκάρουν κάτι μεγαλύτερο.

Πιθανότατα, δεν έχουμε αρκετό κόσμο για να υποστηρίξει συναυλίες που χρειάζονται τρεις-τέσσερις χιλιάδες εισιτήρια για να βγουν. Δεν χρειάζεται να καταγράψω εδώ ονόματα, μπορείτε να τα δείτε στις πρώτες θέσεις των ευρωπαϊκών φεστιβάλ την τελευταία δεκαετία (πλην των δεδομένων μεγαθηρίων) και να μετρήσετε πόσα εξ αυτών είδαμε στα μέρη μας κατά τη διάρκειά της. Νομίζω πως τα συμπεράσματα θα προκύψουν εύκολα.

Ναι, υπάρχει κινητικότητα σε συναυλίες, υπάρχει ένας όμορφος αναβρασμός σε diy και underground επίπεδο, ακόμα και σε μικρομεσαία metal συγκροτήματα, αλλά η αλήθεια είναι πως από ένα σημείο και πάνω δεν υπάρχουμε στον συναυλιακό χάρτη, παρά μόνο με εξαιρέσεις. Θα είχαμε πολύ δρόμο να καλύψουμε αν θέλαμε να λέγαμε ότι δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά τελικά νομίζω πως η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε και τόσο. Μας αρκούν αυτά που έχουμε. Μας αρέσει να βλέπουμε super league, ψέματα να λέμε;
  • SHARE
  • TWEET