Συνέντευξη Riverside (Mariusz Duda)

«Θα ερχόμασταν στην Ελλάδα ακόμη κι αν ήταν να παίξουμε για μόνο 100 άτομα»

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 16/01/2013 @ 12:25
Οι Riverside δεν χρειαζόταν να κάνουν κάτι παραπάνω για να αναγνωριστεί η αξία τους. Αλλά το έκαναν. Το νέο τους άλμπουμ υπό τον τίτλo-ακρωνύμιο "S.O.N.G.S." κανονικά δεν πρέπει να αφήσει κανέναν φίλο του προοδευτικού και πραγματικά ποιοτικού rock ασυγκίνητο. Ο ηγέτης του συγκροτήματος Mariusz Duda εκτός από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο progressive rock σήμερα είναι και ένας πολύ συμπαθητικός άνθρωπος και μας μίλησε για το νέο άλμπουμ κι όχι μόνο.

Mariusz, συγχαρητήρια για ακόμη ένα αριστούργημα. Τα κατάφερες πάλι!
Αλήθεια; Σε ευχαριστώ...

Το "S.O.N.G.S." είναι εκπληκτικό άλμπουμ κι αυτό είναι το μόνο που ξέρω σίγουρα. Ωστόσο μουσικά μοιάζει να είναι διαφορετικό, αλλά συγχρόνως και ίδιο. Θέλω να πω ότι υπάρχουν αρκετά νέα στοιχεία, όμως και πάλι καταλαβαίνεις αμέσως πως πρόκειται για άλμπουμ των Riverside. Τι διαφορετικό πιστεύεις ότι παρουσιάζει ηχητικά, αυτός ο δίσκος;
Το "Anno Domini High Definition" βγήκε το 2009, τώρα έχουμε 2013, οπότε έπρεπε να κάνουμε ένα διάλειμμα για λίγα χρόνια. Όμως δεν έχασα τη φόρμα μου, έβγαλα δύο άλμπουμ με τους Lunatic Soul, βγάλαμε και το EP "Memories In My Head", αλλά δεν κάναμε κάτι σημαντικό. Και, για να είμαι ειλικρινής, πριν από έναν χρόνο είχα κουραστεί από ορισμένα πράγματα, είχα κουραστεί από κάποιες προσεγγίσεις και από τον τρόπο που συνέθετα κομμάτια. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό και κυρίως ήθελα να γράψω επιτέλους έναν δίσκο των Riverside που να είμαι πραγματικά περήφανος γι’ αυτόν. Φυσικά, δεν εννοώ ότι όλα όσα έκανα στο παρελθόν ήταν λάθος, όμως στα προηγούμενα άλμπουμ υπήρχαν κάποια στοιχεία με τα οποία δεν ήμουνα πολύ ευχαριστημένος, ήταν καλές συνθέσεις αλλά με κακό ήχο... υπήρχαν πολλά τέτοια στοιχεία. Έτσι, αυτή τη φορά ήθελα καταρχήν να επαναπροσδιορίσω τον ήχο στα drums, τον ήχο στην κιθάρα και να αλλάξω κάπως την προσέγγιση στις συνθέσεις. Όπως, να προσθέσω λίγο περισσότερο groove και να απομακρύνω όλα αυτά τα progressive στοιχεία, τα οποία μας συνέδεαν με μπάντες όπως οι Dream Theater και κάποιες άλλες. Και ήθελα πραγματικά να βγάλουμε την καλύτερη δουλειά μας, οπότε έθεσα τον πήχη πολύ ψηλά και προσπάθησα να τον φτάσω. Έτσι λοιπόν θεωρώ ότι η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι, τώρα που η παραγωγή είναι πολύ αξιόλογη, βεβαίως μπορείς να βρεις πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια, όμως και τα όργανα παρουσιάζουν επιτέλους κάτι ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, ο drummer μας συνήθως προσθέτει για τον εαυτό του πολλά αχρείαστα στοιχεία. Φυσικά πετύχαμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα έτσι, όμως αυτή τη στιγμή ήθελα να εστιάσω στο γκρουπ, οπότε κρατήσαμε αυτά τα αχρείαστα πράγματα απ' έξω. Το ίδιο ίσχυσε και για την κιθάρα, δεν ήθελα να παίζουμε πάλι κάτι σαν το "Second Life Syndrome" ή το "The Curtain Falls", μεγάλα πανέμορφα solo, μουσική που μπορείς να βρεις σε παλιότερους progressive δίσκους. Τώρα έπρεπε να κάνουμε κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό, έπρεπε απλά να προσπαθήσουμε να εξελιχθούμε. Γι' αυτό όλα αυτά άλλαξαν κάπως, και ακουγόμαστε κάπως «αναμορφωμένοι». Τώρα, ειλικρινά, είμαι επιτέλους ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Πιστεύω πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές μας μέχρι σήμερα.

RiversideΞέρεις, όταν κάποιος με ρωτάει, λέω ότι το καλύτερο άλμπουμ που άκουσα μέσα στο 2012 κυκλοφορεί το 2013.
Το κακό είναι ότι αυτό μπορεί να αλλάξει σύντομα, γιατί μέσα στο 2013 υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες που θα κυκλοφορήσουν τις δουλειές τους.

Με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, όλα σας τα άλμπουμ έχουν concept χαρακτήρα, αφού οι στίχοι έχουν μία κοινή ιδέα που τους συνδέει. Ποιά είναι η ιστορία αυτή τη φορά;
Λοιπόν, καταρχήν δεν ήθελα να κάνω άλλον έναν concept δίσκο, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον αν κάθε τραγούδι περιέγραφε κάτι διαφορετικό. Όμως όλα τους έχουν κοινή θεματολογία, συμφωνώ. Και ας πούμε ότι το κεντρικό θέμα είναι το να είσαι ή να νιώθεις σαν σκλάβος σήμερα. Το πρώτο κομμάτι μιλάει για το πώς είναι να νιώθεις ασήμαντος, όπως όταν κάποιος εθίζεται στο να νιώθει σημαντικός. Δόξα τω Θεώ, υπάρχει το facebook σήμερα και μπορείς απλά να ανεβάζεις τις φωτογραφίες σου, να μετράς τα like σου και να νομίζεις ότι είσαι τέλειος, αν αυτό θες. Το "We Got Used To Us" λέει για το πώς είναι να είσαι μέσα σε μια σχέση, που μοιάζει με το να είσαι στη φυλακή (γέλια). Το "Deprived" είναι ένα κομμάτι για την «ανεπανόρθωτη απώλεια της φαντασίας», όπως αναφέρεται και στον πλήρη τίτλο του. Ξέρεις, σ' αυτή την εποχή τα πάντα μάς σερβίρονται στο πιάτο. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ, δεν μπερδεύεσαι. Δες, για παράδειγμα, πώς παίζουν τα παιδιά με τα παιχνίδια τους. Παλιότερα έπρεπε να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να ενώσουν διάφορα κομμάτια σε ένα μεγαλύτερο. Τώρα τα αγοράζεις «έτοιμα» και είναι έτσι από την αρχή. Το "Escalation Shrine" μιλάει για την ταυτότητα, ή μάλλον για την εγκατάλειψη της ταυτότητας, κάτι που γίνεται με πολύ απλό τρόπο σήμερα. Πηγαίνεις στους «ναούς» των ημερών μας, που μπορεί να είναι ένα σούπερ μάρκετ με τόσες κυλιόμενες σκάλες, και δεν χρειάζεται καν να περπατάς, απλά ξοδεύεις και χάνεις. Τι πιο τέλειο! Σήμερα μπορεί να νομίζεις ότι είσαι Καθολικός, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις να γίνεσαι Βουδιστής, σωστά; Θέλω απλά να πω ότι υπάρχει πρόβλημα με την πορεία των πραγμάτων, τα πάντα τείνουν να μετατραπούν σαν οτιδήποτε είναι δημοφιλές και αλλάζουν τόσο γρήγορα που κάποιες φορές οι άνθρωποι δεν ξέρουν ποιοί πραγματικά είναι. Όμως δεν έχει να κάνει με το «τρέξιμο» των κοινωνιών. Με το τρέξιμο και τις ταχύτητες ασχολήθηκα στο προηγούμενο άλμπουμ, το θέμα αυτή τη φορά είναι το πόσο εύκολα μπορείς κάποιες φορές να εγκαταλείψεις την ταυτότητά σου και να αλλάξεις τον εαυτό σου. Οπότε, βασικά όλα τα κομμάτια σχετίζονται με διαφορετικά είδη του να είσαι ή να νιώθεις σαν σκλάβος, κι αυτό είναι το κύριο θέμα στον δίσκο.

RiversideΘα έλεγες ότι πρόκειται για απαισιόδοξες ή για ρεαλιστικές απόψεις, αυτές με τις οποίες παρουσιάζεις τους στίχους σου;
Κοίτα, όπως περιέγραψα και προηγουμένως, θέλω να γράφω πολύ μελαγχολική μουσική. Οπότε, οι «απαισιόδοξοι» ή «μη χαρούμενοι» στίχοι πιστεύω πως ταιριάζουν περισσότερο με τη μελαγχολική μουσική. Κι αυτό ήθελα να κατορθώσω. Αλλά, ξέρεις, στο τέλος του δίσκου φτάνεις στην άκρη του τούνελ, με το "Coda", και οι λέξεις έχουν αρκετά θετικό νόημα. Αν έκλεινα το άλμπουμ με το "Escalation Shrine", θα άφηνα όλους τους ακροατές στο σκοτάδι, θα τους έσερνα σε έναν βαθύ γκρεμό όπου, ό,τι κι αν ήταν από κάτω, θα ήταν κάπως καταθλιπτικό. Οπότε γι' αυτόν τον λόγο ήθελα να αφήσω αυτή την αίσθηση της ελπίδας για το τέλος.

Ας αφήσουμε τους στίχους των κομματιών κι ας περάσουμε στη μουσική τους. Το "New Generation Slave" είναι ένα αρκετά παράξενο κομμάτι με κάποια 70s στοιχεία και μία πολύ δυνατή δική σου ερμηνεία. Πώς βγήκε αυτό το τραγούδι κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Καταρχήν, αναφορικά με αυτά τα 70s στοιχεία, δεν θέλαμε να παίξουμε metal σ’ αυτό το άλμπουμ, θέλαμε να συγκρατήσουμε τα metal riff. Δεν παίζουμε με δύο κιθάρες, ούτε θέλουμε να προσθέσουμε μία ακόμη χορδή στην κιθάρα, ούτε θέλουμε να υπάρχει metal ή thrash metal στα riff μας. Ίσως στο μέλλον, αλλά προς το παρόν όχι. Οπότε, το θέμα ήταν «τι κάνουμε τώρα; Ok, ας παίξουμε rock, αλλά τι είδους rock;» Και εγώ πάντοτε εμπνεόμουν από μπάντες της δεκαετίας του '70, ενώ ο Michał άκουγε πάντα Deep Purple. Δεν ήμουνα μόνο εγώ. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία αν ξεκινούσαμε το άλμπουμ με ένα τραγούδι σαν αυτό, με αυτή την «διαυγή γραμμή» και κάποια rock στοιχεία επιπλέον. Είχε αρκετό ενδιαφέρον, ξέρεις, και ήταν επίσης ενδιαφέρον για πρώτο κομμάτι του δίσκου.

RiversideΣυνεχίζοντας, το "The Depth Of Self-Delusion" είναι κατά τη γνώμη μου το κομμάτι με τη μεγαλύτερη δυνατότητα για να αποτελέσει το σημείο αναφοράς του δίσκου. Βλέπεις, η μελωδία των φωνητικών σου είναι τόσο τέλεια, που δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Υπάρχει και αυτή η νεο-prog αίσθηση στο ακουστικό μέρος, που είναι παρόμοια με αυτή των Opeth ή των Porcupine Tree, αλλά μέσα από το σκοτεινό πρίσμα των Riverside. Θα συμφωνούσες;
Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον θα πρέπει να το κουβαλάω αυτό μέχρι να πεθάνω, ότι πάντα κάποιοι θα λένε «κάτι σαν Porcupine Tree και Opeth», αλλά νομίζω ότι είναι πιο κοντά στους Opeth παρά στους Porcupine Tree, αν θες να το προσδιορίσεις. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι είναι πιο κοντά στον σουηδικό ήχο, ακόμα και ο προσωρινός τίτλος του τραγουδιού ήταν στα σουηδικά. Πιθανότατα όχι λόγω των Opeth, αλλά λόγω συγκροτημάτων όπως οι Paatos ή οι Anekdoten, που είναι και φίλοι μας. Βασικά, αρχικά ήταν ένα απλό τραγούδι μόνο με κιθάρα και έμοιαζε λίγο με γαμήλιο τραγούδι, κάτι που θα μπορούσες να χορέψεις μαζί με κάποιον, ξέρεις... Αργότερα, άλλαξα τη μπασογραμμή με μία λίγο διαφορετική, πιο «οξεία» και πιο rock-ίζουσα. Πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερο τώρα. Ήταν ενός είδους πρόκληση για μένα να αλλάξω το κομμάτι, αλλά η μελωδία ήταν μια χαρά, μου άρεσε και ήθελα πραγματικά να την κρατήσω. Αυτή ήταν η πρόκληση, να προστατεύσει τη μελωδία, προσθέτοντας κάποια στοιχεία και να αναδιατάσσοντας πολλά ακόμα πράγματα. Στο τέλος, πιστεύω ότι εξελίχθηκε κι αυτό σε μία από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ.

RiversideΤην πρώτη φορά που άκουσα το άλμπουμ είπα ότι το "Celebrity Touch" θα αποτελούσε το πρώτο single και όντως, έτσι έγινε. Ακόμα ένα διαφορετικό κομμάτι, και πάλι με μία 70s αίσθηση και ένα εκπληκτικό groovάτο riff. Υποθέτω ότι ζωντανά θα ακούγεται τεράστιο.
Το ελπίζω, χαχα. Θυμάμαι μια φορά ήμασταν στο Arrow Rock Festival, στην Ολλανδία, και παρακολουθούσαμε το live των Europe. Και δεν έπαιξαν το "The Final Countdown", αντί αυτού έπαιξαν κάποιο άλλο κομμάτι που δεν μπορώ καν να το θυμηθώ, αλλά είχε ένα τεράστιο riff και μία εκπληκτικά σκληρή γέφυρα και η μπάντα ήταν πολύ δυνατή. Και είπα «Θεέ μου, έχουν μόνο μία κιθάρα, αλλά ακούγεται καταπληκτικά! Τι γίνεται, παίζουν άλλα δέκα samples κιθάρας από πίσω;». Και τότε κατάλαβα ότι ο πληκτράς έχει ρυθμίσει των ήχο των πλήκτρων ώστε να ακούγεται σαν κιθάρα. Και μαζί με την κιθάρα έβγαζαν έναν εκπληκτικά δυνατό ήχο. Και φαντάστηκα «Ok, αν, για παράδειγμα, τόσο εγώ όσο και ο πληκτράς κάναμε κάτι παρόμοιο με τις οκτάβες, και αν επιπλέον έχουμε και μερικούς ενδιαφέροντες ήχους στα πλήκτρα, θα μπορούσαμε να έχουμε έναν πολύ δυνατό ήχο, σωστά;» Έτσι, ξεκινήσαμε να παίζουμε το riff του "Celebrity Touch", γιατί είχα το riff από πριν, και σε εκείνες τις στιγμές που συνήθως υπάρχει η δεύτερη κιθάρα ή και κάτι ακόμα, έχουμε το «σημείο με τις οκτάβες» και έχει μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα και είναι πολύ δυνατό. Και νομίζω ότι έχει και μία φρεσκάδα, και σαν κομμάτι είναι πολύ διασκεδαστικό και, επειδή ακούγεται λίγο διαφορετικό από τα άλλα, σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε απόλυτα ως πρώτο single.

RiversideΚαλή επιλογή, θα έλεγα! Στη συνέχεια έχουμε το "We Got Used To Us", το οποίο φαίνεται να είναι το νέο "Conceiving You". Ξέρεις, το πιάνο, η πιασάρικη μελωδία. Ακόμα ένα πανέμορφο κομμάτι.
Ναι, αλλά δεν ήθελα να κάνω το "Conceiving You". Ήθελα να είναι περισσότερο σαν το "Loose Heart" ή το "In Two Minds", παρά σαν το "Conceiving You". Γιατί ήθελα πολύ να επιστρέψω σ’ αυτό το είδος της μελωδικής γραμμής που είχαμε στο ντεμπούτο μας ή στο "Voices In My Head". Όταν αρχίσαμε να παίζουμε αυτό το τραγούδι ακουγόταν σαν το "Acronym Love - Part 2". Αναγκαστήκαμε να το αλλάξουμε, να το αναμορφώσουμε, και τώρα είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτό το κομμάτι. Αυτό θα είναι, παρεμπιπτόντως, το δεύτερο single που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα.

Δηλώνω ήδη εθισμένος στο groove και τη φωνητική μελωδία του "Feel Like Falling", αλλά και η ακουστική απόδοσή του στο τελευταίο "Coda" είναι τόσο καλή που με κάνει να εύχομαι να μην είχε μόνο 1,5 λεπτό διάρκεια. Πώς συνδέονται αυτά τα τραγούδια;
Με τις μελωδίες τους (γέλια)... Επίσης, έχουν σχεδόν τους ίδιους στίχους. Βασικά, το "Coda" είναι πιο θετικό, ενώ το "Feel Like Falling" είναι διαφορετικό. Το "Feel Like Falling" είναι για κάποιον που απλά βάζει ολόκληρη την καριέρα του πάνω από τη ζωή του με την οικογένειά του, τέτοιου είδους πράγματα. Είναι εθισμένος, ας πούμε ακόμη και ότι είναι μουσικός και θέλει να περιοδεύει συνέχεια, γι' αυτό αισθάνεται σαν να πέφτει, ξέρεις. Στο δεύτερο μέρος, είναι ακριβώς αυτό που είπα και πριν. Ήθελα πραγματικά να κλείσω αυτό το άλμπουμ με έναν θετικό τρόπο. Είναι πολύ ωραίο κλείσιμο, όταν τραγουδάω αυτή τη μελωδία, η οποία παρεμπιπτόντως έχει, πιστεύω, μία pop απόδοση κατά κάποιον τρόπο, γι' αυτό ήθελε να συμπεριλάβω αυτή τη μελωδία σε μια διαφορετική εκδοχή για να δείξω πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο με ακουστική κιθάρα και φωνητικά. Νομίζω ότι είναι επίσης μια ωραία προσέγγιση.

RiversideΝομίζω ότι έξυπνοι συνθέτες όπως εσύ βάζουν πάντα αυτού του είδους τις pop μελωδίες, πότε-πότε.
Ναι... Λατρεύω τα τραγούδια, με καταλαβαίνεις; Δεν έχει σημασία σε ποια δεκαετία ζεις. Πιθανώς, στο αγαπημένο σου άλμπουμ υπάρχουν πολλά τραγούδια και πολλές μελωδίες που σου αρέσει να ακούς συνέχεια. Ξέρεις, δεν είμαι εναντίον της πολύ προοδευτικής και πρωτότυπης μουσικής, αλλά μου αρέσει επίσης να ακούω μουσική για ευχαρίστηση. Ειδικά τώρα. Και αυτός είναι ο λόγος που ήθελα να κάνω τελικά ένα άλμπουμ με καλές, ακόμα και pop, μελωδίες. Και στη συνέχεια να τις συνδέσω με τη rock μουσική και να καταλήξω σε κάτι φιλόδοξο.

Μετά, στο "Deprived" το εντυπωσιακότερο από όλα είναι το σαξόφωνο στο τέλος του τραγουδιού, το οποίο προσδίδει ένα ελαφρώς jazz χαλαρωτικό συναίσθημα. Πώς και κάνατε κάτι τέτοιο;
Θέλαμε πολύ να χρησιμοποιήσουμε σαξόφωνο σ’ αυτό το κομμάτι, αλλά αρχικά θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε το alto σαξόφωνο και ηχογραφήσαμε κάποια κομμάτια, αλλά ο Marcin (σ.σ.: Odyniec) o σαξοφωνίστας παίζει επίσης κάτι που ονομάζεται «σοπράνο σαξόφωνο» και απλώς αποφάσισα να επιλέξω αυτόν τον τύπο σαξοφώνου, επειδή ταίριαζε τέλεια με τη μουσική. Όσο για εκείνα τα alto σαξόφωνα που ηχογραφήσαμε, δεν θέλαμε να τα αποκλείσουμε, οπότε τα χρησιμοποιήσαμε σε ένα bonus κομμάτι. Έτσι, μπορείτε να βρείτε περισσότερο σαξόφωνο -αν θυμάμαι καλά- στο "Night Session (Part Two)".

RiversideΤο "Escalator Shrine" διαρκεί περίπου 13 λεπτά και είναι ένα από τα πιο αμιγώς προοδευτικά τραγούδια που έχετε γράψει ποτέ. Στο μεσαίο τμήμα του μού θύμισε πιο κλασικές progressive rock μπάντες, αυτές που χρησιμοποιούν την οπισθοδρόμηση ως προοδευτικό στοιχείο, όπως οι Transatlantic ή κάποιες άλλες μπάντες της Inside Out. Θα συμφωνούσες;
Θα έλεγα κάποιες άλλες αντί για τους Transatlantic, αλλά δεν πειράζει (γέλια). Νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα μεγάλα κομμάτια μας, έχει ροή. Νομίζω ότι για μένα πλησιάζει λίγο -στιχουργικά- το "The Same River" από το ντεμπούτο. Ρέει και έχει πολλά ωραία στοιχεία, ορισμένα blues στοιχεία και κάποια rock στοιχεία φυσικά, ειδικά στο solo του Michał στο hammond. Έχουμε ήδη μιλήσει για τους στίχους, για την απώλεια της ταυτότητα και όλα αυτά, άρα όσο αφορά στη μουσική πρέπει να πω ότι συμφωνώ, σ’ αυτό το άλμπουμ αυτό το κομμάτι ακούγεται περισσότερο σαν τους Riverside του παρελθόντος. Προσπαθήσαμε να προσθέσουμε κάποια στοιχεία, τα οποία το έκαναν, πιστεύω, ένα από τα πιο δυναμικά κλεισίματα όλων των δίσκων μας. Μου αρέσει αυτό το τραγούδι, νομίζω ότι θα είναι καλή φάση να το παίζουμε live.

Riverside - Shrine Of New Generation SlavesΣυνολικά, μ' αυτό το άλμπουμ κάνατε το 5/5, που είναι κάτι εκπληκτικό! Πόσο καιρό θα πάρει μέχρι να αντιληφθούν όλοι ότι ανήκετε στους ηγέτες του ήχου σας; Διότι, για όσους γνωρίζουν, είστε ήδη.
Ω, Θεέ μου! Αυτή είναι μία πολύ-πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω τι να πω, είμαι απλά ένας κανονικός τύπος... Χαίρομαι πολύ που σου αρέσουν όλα τα άλμπουμ μας, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Για πολλούς ανθρώπους έχουμε ηχογραφήσει μόνο δύο άλμπουμ, και αυτό είναι όλο. Έτσι, ελπίζω αυτό εδώ να είναι το τρίτο. Αλλά, όπως είπα και πριν, στην αρχή, θέλω πραγματικά να αναπτύσσομαι, αλλά δεν θέλω να κυκλοφορώ εντελώς διαφορετικά άλμπουμ, όπως κάνουν κάποιες μπάντες σαν τους Ulver. Θαυμάζω τους Ulver, αλλά σε κάθε δίσκο ακούγονται εντελώς διαφορετικοί. Αλλά για μένα είναι κάπως περίεργο. Θεωρώ ότι ένα συγκρότημα πρέπει να έχει χαρακτήρα. Πρέπει να έχει οπωσδήποτε κάτι αναγνωρίσιμο στον ήχο του. Και θέλω να κρατήσω αυτή την -ας πούμε- καρδιά, την «καρδιά της καρδιάς» με τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία, και απλώς να αλλάζω το περίβλημα, να αλλάζω το χρώμα. Και μέχρι τώρα έχω ακόμα ιδέες για το επόμενο άλμπουμ, ή ακόμα και το μεθεπόμενο. Δεν ξέρω σε ποιο επίπεδο θα φτάσω, αλλά μέχρι στιγμής απλώς προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα που ακούνε όλους τους δίσκους μας.

Θα έλεγα ότι έχετε παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στη σκηνή του prog ώστε να γίνει και πάλι δημοφιλής. Υποθέτω ότι πριν από έντεκα χρόνια, μία νεαρή μπάντα από την Πολωνία που έπαιζε progressive rock / metal σίγουρα δεν ήταν η ανακάλυψη του αιώνα για κάποιους. Όμως, τώρα φαίνεται ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Αισθάνεστε αυτή την αλλαγή; Έχετε συνειδητοποιήσει ότι είστε μέρος της;
Παραδέχομαι ότι αλλάξαμε κάτι στην Πολωνία, σίγουρα, αφού η νέα γενιά μόλις άρχισε να παίζει αυτή τη μουσική που ξεκινήσαμε να παίζουμε πριν από δέκα χρόνια. Αλλά ακόμα δεν πιστεύω ότι είμαστε στο ίδιο επίπεδο με πολλές και διάφορες μπάντες της γενιάς μας, αλλά ίσως αυτό να αλλάξει μετά από αυτό το άλμπουμ. Κάνουμε απλώς μικρά αλλά σταθερά βήματα. Και ίσως μια μέρα να μπορεί κανείς να πει «Ok, νομίζω ότι οι Riverside επιτέλους δικαιούνται τη θέση στην οποία είναι τώρα». Ξέρω ότι σήμερα όλοι πρέπει να δουλεύουμε σκληρά και να κάνουμε τεράστια βήματα μπροστά, και όλα αυτά τα δημοφιλή συγκροτήματα όπως οι Porcupine Tree, οι Opeth ή κάποιοι άλλοι, χτίζουν την καριέρα τους εδώ και είκοσι χρόνια. Έτσι, ίσως μετά από δέκα χρόνια να είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα. Θα δούμε τι μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον. Προς το παρόν, είμαι πολύ χαρούμενος που το τελευταίο άλμπουμ που ηχογραφήσαμε είναι ένα από τα καλύτερα που έχουμε κάνει ποτέ.

RiversideΑισθάνομαι ότι οφείλω να αναφέρω ότι η συναυλία που δώσατε στην Αθήνα ήταν μία από τις μεγαλύτερες μουσικές απογοητεύσεις μου, χωρίς φυσικά να φταίτε εσείς. Καταρχήν, άκουγα τέλεια, αλλά δεν μπορούσα να δω τίποτα. Ήταν σαν να μην ήμουν εκεί, ο χώρος ήταν -στην καλύτερη περίπτωση- ακατάλληλος. Έπειτα, ο αριθμός των 200 ατόμων που παρακολούθησαν τη συναυλία ήταν πραγματικά απογοητευτικός. Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκροτήματα που έχουν πάντα 1.000 εισιτήρια εδώ. Πραγματικά δεν βγάζει νόημα...
Ξέρεις, δεν είμαστε τόσο δημοφιλείς στην Ελλάδα, όμως ίσως αυτό να αλλάξει φέτος. Απλά παίξαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από τέσσερα χρόνια, αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή, ίσως να είναι διαφορετικά μετά από αυτό το άλμπουμ, δεν ξέρω. Φυσικά έχουμε σκοπό να επιστρέψουμε και θα δούμε πώς θα είναι. Δεν γίνεται να παίζεις συνέχεια για πλήθη επιπέδου Woodstock, έτσι δεν είναι; (γέλια)

Εν πάση περιπτώσει, φοβάμαι ότι μετά από αυτό το φιάσκο οι πιθανότητες να σας δούμε ξανά στη χώρα μας είναι περιορισμένες. Ελπίζω να μην ισχύει αυτό, βέβαια, ελπίζω να μας ξανάρθετε.
Θα το θέλαμε πολύ, θα ερχόμασταν στην Ελλάδα ακόμη κι αν ήταν να παίξουμε για μόνο 100 άτομα, γιατί ξέρω ότι έχουμε πολλούς οπαδούς, πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Και θα έρθουν να μας δουν και θα είναι ευχαριστημένοι. Έτσι, ελπίζω ότι μια μέρα θα μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε «Ok, ήταν μια ωραία συναυλία με πολύ κόσμο. Το αξίζουμε τελικά». Εκτός κι αν τα σκατώσουμε στο επόμενο άλμπουμ μας (γέλια).

Mariusz Duda (Riverside)Οπότε, υποθέτω ότι το μέλλον περιλαμβάνει πολλές περιοδείες για σας, σωστά; Και ελπίζω να μην περάσουν πάλι 3,5 χρόνια πριν βγάλετε το επόμενο άλμπουμ...
Όχι, όχι, θα ήθελα να κάνουμε το επόμενο λίγο νωρίτερα, συμφωνώ.

Με κάποιους υπολογισμούς μου, μόνο και μόνο για να παίξετε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια σας θα χρειάζεται να είστε περίπου τρεις ώρες πάνω στη σκηνή, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι το νέο σας άλμπουμ θα πρέπει να αποδοθεί στο σύνολό του, χαχα...
Θεέ μου... Είναι πάρα πολύ, νομίζω.

Καλά τότε. Τα supergroup στο progressive ή οι συνεργασίες μεταξύ μουσικών δεν είναι κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, φαίνεται να είναι στο DNA των μουσικών της σκηνής. Οπότε, διάλεξε τους μουσικούς με τους οποίους θα συνεργαζόσουν ευχαρίστως και προσπάθησε να φανταστείς πώς θα ακουγόταν...
Ω, Θεέ μου... Εντάξει, φαντάζομαι ότι οφείλω να πω τον Frank Zappa, θα ήθελα να ακούω τη μουσική του. Και θα έπαιζε μαζί με τον Geddy Lee στο μπάσο. Και για τον drummer... δεν ξέρω, ίσως ο Marco Minnemann, είναι πολύ συμπαθητικός τύπος και αρκετά νέος. Και κάποιος για τα πλήκτρα, εντάξει, για να δούμε... ο Keith Emerson... Θεέ μου, θα ήταν χάος, χάος και ξανά χάος. Ποτέ δεν πρέπει να διαλέγεις μ’ αυτή την προοπτική, είναι απλά καλλιτέχνες. Μερικές φορές χρειάζεται να έχεις απλούς τύπους, γιατί είναι απλά μια μπάντα, σωστά; Και μια μπάντα πρέπει να βρει τον ήχο της.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Ελπίζω το "S.O.N.G.S." να σας πάει στο επόμενο επίπεδο ως μπάντα, γιατί είναι κάτι που αξίζετε απόλυτα.
Σε ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να μπορέσουμε να τα πούμε εκεί, στην επόμενη συναυλία μας.
  • SHARE
  • TWEET