Alexisonfire

Old Crows / Young Cardinals

Dine Alone (2009)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 17/09/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

"We are not the kids we used to be" φωνάζουν οι Alexisonfire στο πρώτο κομμάτι του καινούργιου τους δίσκου, "Old Crows / Young Cardinals", και δε θα μπορούσαν θαρρώ να τοποθετηθούν πιο εύστοχα. Η στροφή στο πιο ώριμο, δυστυχώς, πολλές φορές συνεπάγεται και στροφή στο πιο βαρετό, πράγμα όμως που δε συναντάμε στην τέταρτη στουντιακή προσπάθεια των Καναδών.

Αναλύοντας τον ήχο τους, εντοπίζεις την εξαιρετική πρόοδο που έχει σημειωθεί κυρίως στο μουσικό τομέα του συγκροτήματος. Οι υψίφωνες κραυγές έχουν μειωθεί αισθητά και τη θέση τους έχουν καταλάβει τα οργισμένα μεν, αλλά μελωδικότατα δε, φωνητικά του George Petit, ενώ τα κιθαρίστικα μέρη είναι πολύ πιο εμφανή και καλοδουλεμένα, με πολλά riffs αρκετά κολλητικά.

Το δίλημμα όμως είναι άλλο. Μετά από ακροάσεις καταλαβαίνεις πως είναι ένας γερός δίσκος και όχι κάποια πρόχειρη, νερόβραστη post-hardcore κυκλοφορία, αλλά δεν έχει εκείνο το στοιχείο, το διαμάντι πες, που θα σε τραβήξει να τον ακούς ξανά και ξανά. Καμιά φορά ένας δίσκος μπορεί να μετρηθεί και στην επιθυμία του repeat:
Πόσα τραγούδια ήθελες να τα ξανακούσεις μόλις τέλειωναν; A. Ένα. Ok.

Εκνευριστικό όμως είναι το γεγονός πως μπορώ σε κάθε τραγούδι να βρω κάποιο όμορφο σημείο να σταθώ. Από το refrain του "Sons Of Privilege" (το ένα κομμάτι του repeat) στις καταπληκτικές κιθάρες του "Born And Raised" και από τα σχεδόν ανατριχιαστικά χορωδιακά φωνητικά του "The Northern" στην αφήγηση της ιστοριούλας και της κοινωνικής κριτικής του "Emerald Street".

Στα περίπου 43 λεπτά που διαρκεί το πέρασμα από τα 11 καινούργια τραγούδια έρχεσαι να αντιμετωπίσεις ένα κύμα ενέργειας, που ανά στιγμές σε παρασέρνει σε ένα οργισμένο ξεσάλωμα, το οποίο συνδυάζει αντιδραστικά στοιχεία και συναίσθηματα, ενώ στο τελευταίο κομμάτι, "Burial", καταφέρνει, από το πουθενά, να σε κατεβάσει απότομα από το ξέφρενο τέμπο του υπόλοιπου δίσκου και να σε μεταφέρει αλλού, σε άλλες σκέψεις, σε άλλες μουσικές...

Ομολογώ πάντως πως ακόμα δε νιώθω πεπεισμένος πως έχω ξεκλειδώσει το «μυστικό» του "Old Crows / Young Cardinals". Κάπου μέσα στο cd κρύβεται κάτι βαθύτερο, κάποιο νοήμα που δεν έχω πιάσει, αυτό το κάτι, το διαμαντάκι ντε, που θα με κάνει να παραδεχτώ τη διαχρονική αξία του δίσκου αυτού. Μέχρι τότε όμως...

  • SHARE
  • TWEET