Tongues

Τι είναι το punk σήμερα; Βασικά, ζει ή έχει πεθάνει; Η γνώμη μου είναι πως το punk σήμερα δεν μπορεί να είναι αυτό που γνωρίζουμε ή θυμόμαστε από τα 80s ή τα 90s. Είναι αυτό που δεν αυτοπεριορίζεται και τολμά να είναι ακατάστατο, θυμωμένο, χαοτικό, και γεμάτο με μια ενέργεια που σε αρπάζει από το κεφάλι και σε αναγκάζει να το ακούσεις, είτε το θέλεις είτε όχι.

Κι αυτό ακριβώς είναι το "One Trick Pony" των Tongues. Ένα άλμπουμ που αρνείται να πατήσει φρένο ώστε να σου επιτρέψει να πάρεις μια ανάσα, από ένα συγκρότημα που έχει την διάθεση και τα προσόντα να ξεχωρίσει μέσα στον κυκλώνα κυκλοφοριών και να κερδίσει την προσοχή του κοινού. Φυσικά, οι συγκρίσεις με τους Amyl & The Sniffers είναι αναπόφευκτές, όμως το γκρουπ προσεγγίζει την μουσική του με έναν πολύ πιο χαοτικό τρόπο που κάνει σαφές πως τα παιδιά δεν είναι φτιαγμένα για να παίξουν στα ραδιόφωνα αλλά σε υπόγεια, όπου κάθε νότα θα μετατρέπεται σε γονατιά στο πρόσωπο. Κι έχω την αίσθηση πως στον πρώτο τους δίσκο ξεκινάνε από μια καλύτερα αφετηρία από αυτή που ξεκινούσε το συγκρότημα - punk φαινόμενο από την Αυστραλία.

Ισορροπώντας κάπου μεταξύ garage, punk και ψυχεδελικού θορύβου, το σχήμα αποτελείται από τους Dylan Morgan (φωνή), Cameron Gack (κιθάρα), Josiah Muldowney (μπάσο) και Rily Livingston (ντραμς). Η πορεία τους ξεκινά το 2022 όμως το line-up οριστικοποιήθηκε μέσα στο 2023, με αποτέλεσμα πέρυσι να κυκλοφορήσουν τα πρώτα τους κομμάτια. Βγαλμένοι μέσα από την DIY σκηνή του Seatle κι έχοντας ξεχωρίσει για τις ανεξέλεγκτες ζωντανές τους εμφανίσεις, οι Tongues φέτος μας χάρισαν ένα ντεμπούτο με riot grrrl αέρα, Hole-ικό θράσος, και punk/hardcore δυναμική που ξεχειλίζει βρωμιά και νεύρο, κατασκευάζοντας γύρω από τον ακροατή μια αίσθηση απελευθέρωσης από την κοινωνική ασφυξία, και κάνοντας τον να θέλει να χορέψει και, ταυτόχρονα, να σπάσει όλο του το σπίτι. Ωραίο δεν ακούγεται;

Προφανώς, για να μην παρεξηγηθώ, το "One Trick Pony" δεν είναι κάποιο άλμπουμ που θα σας αλλάξει τη ζωή, καθώς δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εδώ που δεν έχετε ξανακούσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο παρελθόν. Όμως, αυτό που κάνουν το κάνουν καλά και, πιθανά, καλύτερα από άλλα παρόμοια πιο αναγνωρισμένα σχήματα, ενώ η παραγωγή του δίσκου καταφέρνει να τους κάνει να ξεχωρίσουν από το σωρό, με αποτέλεσμα με το που τους ακούσεις να θες να πας να δεις τι είναι αυτό που παίζει. Κι εδώ που τα λέμε, στην εποχή της ανυπόφορης ομοιομορφίας και του καλλιτεχνικού κομφορμισμού, αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Όπως και να έχει, η φράση "one trick pony" χρησιμοποιείται για να περιγράψει έναν καλλιτέχνη που κάνει μόνο ένα πράγμα καλά, αλλά το κάνει με τόσο πάθος που αυτό το ένα "κόλπο" είναι αρκετό. Οι Tongues, με διάθεση αυτοκριτικής καθώς ο ήχος τους είναι όντως μονοδιάστατος, παίρνουν αυτόν τον όρο, τον οικειοποιούνται και τον φοράνε περήφανα, αποδεικνύοντας, συγχρόνως, χωρίς να το προσπαθούν ιδιαίτερα, πως μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι ίσως και οι ίδιοι πιστεύουν. Ε, κι αν όλο αυτό δεν είναι το punk σήμερα, τότε, να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

Bandcamp