Το proto - prog αποκύημα του Boston sound

Σε ένα παρελθόν που όσο κοντινό φαντάζει, τόσο μακρινό είναι στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις δημιουργών και των έργων τους που παρέμειναν στις σκιές της λησμονιάς φαντάζουν αμέτρητες. Τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας ανταποκρίνονται κυρίως στη φήμη και το χρήμα, με το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά να μην αρκούν για τη μακροημέρευση των καλλιτεχνών και συγκυρίες να ορίζουν το μέλλον τους. Ωστόσο, με το χρόνο ως αντικειμενικότερο κριτή, τα μουσικά πονήματα των αφανών ηρώων υπάρχουν, περιμένοντας να αποκαλύψουν τη μαγεία τους σε αυτούς που θα τα ανακαλύψουν.

Είτε το όνομα της στήλης ερμηνευθεί ως ένα παιχνίδισμα των λέξεων prog και session, είτε - στην αρχική του πρόθεση - ως μια αφηρημένη ένωση των progress και obsession, ο δικός μας ρόλος, εκείνος του ανήσυχου ρέκτη, δεν αλλάζει. Έτσι, θα παρουσιάζουμε ανά τακτά (ή και όχι τόσο) χρονικά διαστήματα, το έργο ενός δημιουργού από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που - συνήθως - δεν κατάφερε να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 79:

Η αόριστη έννοια του Boston sound και το υπόβαθρο της psych rock σκηνής της Βοστώνης

Η ψυχεδελική rock σκηνή της Βοστώνης στα '60s υπήρξε μια ακμάζουσα και δημιουργική κοινότητα που διαμόρφωσε έναν αντιπροσωπευτικό ήχο στα πλαίσια του ευρύτερου κινήματος της ψυχεδελικής και προοδευτικής μουσικής. Όντας μια σκηνή που συνδύαζε το κοινωνικό στοχασμό με την ακαδημαϊκή ατμόσφαιρα της πόλης, ξεχώρισε για την πειραματική της προσέγγιση, έστω και αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε στην πραγματικότητα για ένα μουσικό ρεύμα με ομοιογενές, χαρακτηριστικό ήχο.

Αντλώντας έμπνευση από γειτονικές σκηνές και πραγματευόμενοι θέματα υπαρξιακά και στοχαστικά, πολλές φορές ποικίλων αναζητήσεων και επαναστατικών διαθέσεων, οι μουσικοί της σκηνής έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στη δημιουργία ενός συναρπαστικού ηχητικού αμαλγάματος, έστω και αν ο περίφημος "Boston sound" δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα, παρά ένα ευφυολόγημα των δισκογραφικών εταιριών της εποχής. Σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ήθελε τον Πόλεμο του Βιετνάμ να βρίσκεται εν εξελίξει και το κίνημα της αντικουλτούρας να ανθίζει, τα καλλιτεχνικά τεκταινόμενα, όπως είναι λογικό, διαμορφώθηκαν αναλόγως, προσδίδοντας στην ύπαρξη των σχημάτων της εποχής έναν ήχο πιο ευρηματικό κι αόριστο, που είχε έμφυτη την τάση για εξερεύνηση.

Σε αυτήν τη σκηνή, υπήρξαν διάφορες μπάντες που έδρασαν και ξεχώρισαν μέχρι να χαθούν στη λήθη του χρόνου και των αναμνήσεων, με τους Ford Theatre να είναι εκείνη με την οποία θα ασχοληθεί η στήλη σε ετούτη της την ενσάρκωση.

Από τους The Continentals στους Ford Theatre

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Μια παρέα νεαρών, ξεκινάει την περιπλάνηση της στα μουσικά κιτάπια, επιλέγοντας την ονομασία The Continentals. Αρχικά αποτελούμενοι από τους James Altieri (μπάσο), Arthur Webster (κιθάρα), Robert Tamagni (ντραμς) και John Mazzarelli (πλήκτρα, φωνητικά), οι προσθήκες του Harry Palmer (κιθάρα) και του Joey Scott (φωνητικά) θα ολοκλήρωναν τη σύνθεση του σχήματος και θα οδηγούσαν στη μετονομασία τους στο πιο εύγλωττο Ford Theatre. Το συγκεκριμένο όνομα έμοιαζε πιο αντιπροσωπευτικό στην αντισυμβατική φύση της μπάντας, όντας δανεισμένο από το ομώνυμο θέατρο της Ουάσιγκτον, όπου και δολοφονήθηκε ο Abraham Lincoln το 1865.

Αρκετά περισσότερο προοδευτικά σκεπτόμενοι από τη μέση μπάντα της εποχής και συνομοταξίας τους, δεν άργησαν να επηρεαστούν από τις μουσικές τάσεις της εποχής, δημιουργώντας το δικό τους, προσωπικό ηχητικό αμάλγαμα. Με κλασικές επιρροές, pop προοπτικές αλλά κι ένα εγγενές σκοτάδι που εξωτερικευόταν στις συνθέσεις τους, κατατάσσονταν μεν στις psych μπάντες που ανθούσαν εκείνη την περίοδο, εμφανίζοντας, ωστόσο, αρκετά στοιχεία που μπορούν να χαρακτηριστούν με την ταμπέλα του proto - prog.

Ford Theatre - Trilogy For The Masses (ABC Records, 1968)

Υπό αυτό το πρίσμα, το ντεμπούτο τους "Trilogy For The Masses" υπήρξε ένα ρηξικέλευθο δημιούργημα, το οποίο βασίζεται στις acid κιθάρες και τις doom & gloom ατμόσφαιρές του για να κάνει εντύπωση. Μπάντες όπως οι Byrds, οι Doors ή ακόμη και οι Jefferson Airplane φαντάζουν ως άμεσα αναφερόμενες μέσω της μουσικής των Ford Theatre, ενώ το συνθετικό magnum opus των τελευταίων, το άνω των 17 λεπτών "The Race", δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τη θέση και την εδώ αναφορά τους. Ακόμη και οι λοιπές συνθετικές τους στιγμές, όπως το δεκάλεπτο "Harrison Street / Excerpt (from the Theme)" των θεατρικών διαθέσεων έχουν μικρές ανορθολογικές «παραφωνίες» που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το σκοπό της ύπαρξης τους, μα τελικά λειτουργούν στο τελικό αποτέλεσμα.

Αυτή η διαρκής αναζήτηση νοήματος σε μια κοινωνία που έφθινε, οι ανισότητες και η κοινωνική πάλη, αντικατοπτρίζονται στη μουσική των Αμερικάνων, με τρόπο μάλλον μελαγχολικό, λόγω και της ιδιαίτερης χροιάς των φωνητικών που ερμήνευαν/απάγγειλαν τους ανάλογους στίχους. Τελικά, με τον αμφίρροπο αγώνα δρόμου του ανθρώπου ενάντια στον πανδαμάτορα χρόνο να συνεχίζεται εις το διηνεκές, οι Ford Theatre κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που απέτυχε σχεδόν παταγωδώς στην εποχή που κυκλοφόρησε, μα το καλλιτεχνικό του θάρρος και το τολμηρό στιχουργικό του περιεχόμενο, αναγνωρίστηκε ετεροχρονισμένα, αποκαλύπτοντας ένα σχήμα που άξιζε περισσότερα από τα όσα έλαβε.

Τί ακολούθησε;

Το "Time Changes" που ακολούθησε την επόμενη χρονιά, δεν είχε σχεδόν καμία σχέση, υφολογικά και ποιοτικά, με το άλμπουμ που διαδέχθηκε. Ρηχή νοημάτων, μουσική τύπου Broadway αλλά εκπληκτικά χαμηλού αισθητικού και συνθετικού επιπέδου, το υλικό του άλμπουμ δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό με την ύπαρξη του και, αναπόφευκτα, οδήγησε την μπάντα στο να χάσει το δισκογραφικό συμβόλαιο που είχε και ένα τρίτο άλμπουμ να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Δυστυχώς για τους ίδιους, παρά την ελπιδοφόρα εκκίνηση, δεν είχαν μέλλον στη μουσική βιομηχανία, πιθανόν και όχι αδίκως, αναλογιζόμενοι το ποιοτικό χάσμα μεταξύ των δύο κυκλοφοριών τους. Παρόλα αυτά, το "Trilogy For The Masses" στέκει ως ένα αυτόφωτο δείγμα κριτικά σκεπτόμενου proto - prog/psych, ενός σχήματος που έχει λησμονηθεί, χαμένο στις αμέτρητες σελίδες του πρώιμου προοδευτικού οικοδομήματος.

YouTube