Το τέρας με τα τρία κεφάλια

Ο δρόμος προς τον Άδη θα πρέπει να είναι μισοσκότεινος, με παράξενες σκιές που θα αναδύονται από παντού και με ύπουλες παγίδες που θα κρύβουν λακκούβες λάβας. Στο βάθος θα περιμένει ένα τέρας με τρία κεφάλια και φλογισμένα μάτια, ενώ από τα ηχεία θα ακούγεται στη διαπασών το "Skeleton Tree" του Νick Cave.

Δεν είναι φυσικά τυχαία η ατμόσφαιρα ζόφου που κυριαρχεί στο άλμπουμ. Ο 15χρονος γιος του Cave έπεσε σ' έναν γκρεμό και σκοτώθηκε την εποχή που ο πατέρας Nick έγραφε τα τραγούδια. "You fell from the sky/Crash landed in the field", αρχίζει το ρέκβιεμ για το νεκρό παιδί.

Η άφατη θλίψη διοχετεύτηκε σε μελωδίες που βγαίνουν στην επιφάνεια αβίαστα, σαν κλάμα που δεν έχει σταματημό. Ο Cave απαγγέλλει τους δυσοίωνους στίχους με την απελπισμένη φωνή ενός ανθρώπου που μοιάζει να μην έχει κουράγιο για να τραγουδήσει.

Τα μελοποιημένα ποιήματά του περιστρέφονται όλα γύρω από το κεντρικό θέμα της απώλειας. Το μαύρο χιούμορ που ήταν πάντοτε σήμα κατατεθέν της δουλειάς του έχει για μια φορά εξαφανιστεί.

Όταν σβήνει η τελευταία νότα, ο θεατής αισθάνεται να του έχουν κοπεί τα πόδια. Ευτυχώς, η δοκιμασία κρατάει λιγότερο από σαράντα λεπτά.

Έπειτα η μουσική σταματάει και βρίσκεσαι πια στο κατώφλι. Οι νεκροπομποί πλησιάζουν ντυμένοι στα μαύρα και το κεφάλι μένει σκυμμένο. "Νοthing Really Matters", συμφωνείς με τον αποκαμωμένο αφηγητή.

Στο παράξενα μαγευτικό μολονότι παραληρηματικό "Girl In Αmber", ο Cave θυμάται να δένει τα κορδόνια του μικρούλη Arthur και οι καρδιές λιώνουν.

Στο τέλος του "Distant Sky", ο βαθιά θρήσκος Cave απορρίπτει, αποκαρδιωμένος, την ίδια την ύπαρξη «του Θεού που προσέχει τα παιδιά του».

Ο δίσκος ακούγεται σαν σημείωμα αυτοκτονίας. «Η καρδιά μου είναι πριονισμένη στα δύο», ομολογεί κάπου ο καλλιτέχνης.

O σαστισμένος ακροατής συμμετέχει στο αβάσταχτο πένθος του Cave μέσα από ηχοτοπία απίστευτης όχι μόνο σκοτεινιάς, αλλά και ομορφιάς.

«Αβάσταχτο», αυτή είναι η λέξη που περιγράφει άριστα τον δίσκο. «Devastating». Εξοντωτικό.

Το "Skeleton Tree" θα ήταν σίγουρα ο δίσκος της χρονιάς, εάν δεν είχε αγκαζάρει από τον Ιανουάριο την πρωτοκαθεδρία το "Black Star" του David Bowie. Ο θάνατος ενώνει τα δύο άλμπουμ μέσα από δύο πολύ διαφορετικές τραγωδίες.

Δεν γνωρίζω αν θα ξαναδούμε ποτέ τον Nick Cave σε συναυλία, στην Ελλάδα ή αλλού, είμαι όμως βέβαιος ότι θα είναι στο εξής ένας αλλαγμένος άνθρωπος. Στα 59 του χρόνια, έζησε αυτό που δεν εύχεται κανείς ούτε στον εχθρό του.

Αυτός, τουλάχιστον, είχε τη διέξοδο της δημιουργίας και διοχέτευσε τον πόνο του σε ένα πραγματικό αριστούργημα. Αλίμονο στους λιγότερο προικισμένους χαροκαμένους γονείς...