Ο ωκεανός των δακρύων

H κακή μέρα φάνηκε από το πρωί. Το μήνυμα που με ξύπνησε στις 10 Ιανουαρίου 2010 ήταν σοκαριστικό: «Πάει και ο Ζίγκυ». Θρηνούσα ακόμη τον θάνατο του rock ’n’ roll (δηλαδή του Lemmy), οπότε η απώλεια του David Bowie με χτύπησε κατακέφαλα. Ακολούθησαν στο μονοπάτι των ουρανών, ο Prince, ο Leonard Cohen, o Alan Vega, o Keith Emerson, o σερ George Martin, ο Glenn Frey και ένα σωρό άλλοι, μία δυσοίωνη ακολουθία που με κάνει να φοβάμαι ότι θα φύγει και κάποιος άλλος μέχρι να δημοσιευτούν αυτές οι γραμμές.

Ήταν γραφτό να γίνουν οι ύμνοι του πένθους σάουντρακ αυτής της καταραμένης χρονιάς. Δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τη χαζοχαρούμενη αλεγκρία των εντύπων που εκλέγουν το «Lemonade» της Beyonce κορυφαίο άλμπουμ του 2016. Ποιος έχει κουράγιο να ακούσει Beyonce, όταν είναι ακόμη υγρά τα μάγουλα από τις κηδείες του Bowie και για του Prince; Ποιος νοιάζεται για τον Frank Ocean όταν κολυμπάει στον ωκεανό των δακρύων;

Οι καλύτεροι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δίσκοι της χρονιάς, ήταν ο τριπλός καμβάς της απώλειας. Το "Black Star" που κυκλοφόρησε δύο μέρες πριν ο David Bowie εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο, ανήμερα των 69ων γενεθλίων του. Το "Skeleton Tree", που άντλησε τους πικρούς χυμούς του από τον τραγικό θάνατο του 15χρονου γιου του Nick Cave. Και το "You Want It Darker" του Leonard Cohen, γραμμένο κυριολεκτικά στο κρεβάτι του πόνου, τους τελευταίους μήνες της ζωής του 82χρονου ημίθεου.

"Look up here, I’m in heaven", προειδοποιούσε ο Βowie, δύο μέρες πριν το μακρύ ταξίδι. "You fell from the sky, crash landed in a field", θρηνεί o Cave το χαμένο του παιδί. Και ο Cohen σβήνει το φως για όλους: "Ι’m ready, my Lord". Το κατευόδιο κρύβεται μέσα στους στίχους των τριών, συναισθηματικά εξοντωτικών άλμπουμ. Πώς αντέχεται τόσο σκοτάδι; Πάντως όχι με Beyonce...

Μισό λεπτό, όμως. Η αξία των τριών δίσκων δεν κρύβεται μόνο στο συναισθηματικό τους φορτίο. Πρόκειται για πετράδια ανεκτίμητης αξίας, όποιο κριτήριο και αν χρησιμοποιήσει κανείς. Το "Black Star" είναι δίχως αμφιβολία το καλύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Bowie μετά τη δεκαετία του '80. Το "Skeleton Tree" πλημμυρίζει από μελωδίες, συναίσθημα και ένταση. Το "You Want It Darker" υπήρξε μία αποχαιρετιστήρια έκρηξη έμπνευσης για τον ποιητή που άλλαξε τις ζωές μας.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο ψηλά θα εμφανιζόταν το χαροκαμμένο τρίο στις "Best of the Year" εάν τα τρία θύματα της μοίρας κυκλοφορούσαν ακόμη στον πλανήτη.

Να τελειώνει σιγά σιγά το ρημάδι το 2016, πριν συνεχιστεί το θανατικό. Κοιτάζω ξανά το κατεβατό με τα καλύτερα και φτύνω στον κόρφο μου. Μέσα ο Ιggy Pop με το "Post Pop Depression", μέσα οι Stones με το "Blue & Lonesome", σαν σελίδα με διανυκτερεύοντα φαρμακεία μοιάζει η λίστα. Και εγώ, γιατρέ μου, δεν αισθάνομαι πολύ καλά τώρα τελευταία. Θα βάλω λίγο Beyonce για να το ξεπεράσω.