The Rolling Stones

Blue & Lonesome

Polydor (2016)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 19/12/2016
Αρκεί η επιστροφή στα blues για ένα σπουδαίο αποτέλεσμα;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το "Blue & Lonesome" χαιρετίστηκε από πολλούς από την αναγγελία του ακόμα ως η επιστροφή των Rolling Stones στα blues. Κι από μόνο του αυτό ήταν αρκετό ώστε να σκορπίσει χαρά σε παλιούς και νέους φίλους του συγκροτήματος. Εξάλλου, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει κάθε βετεράνος ροκάς, τα blues είναι το τελευταίο αξιοπρεπές καταφύγιο όταν η έμπνευση στερεύει. Αυτό, λοιπόν, είναι το starting point για το "Blue & Lonesome". Η εμπειρία και η υποστήριξη που έχουν οι Rolling Stones εξασφαλίζουν εκ προοιμίου ότι ένας blues δίσκος και μάλιστα με την άνεση των διασκευών, δηλαδή μία σχεδόν απεριόριστη «δεξαμενή» υλικού προς άντληση, θα είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής. Το ερώτημα είναι πόσο μακρύτερα μπορούν να φτάσουν από εκεί.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε τρεις μόλις ημέρες και αν δεν ήταν αυτό, τότε πιθανότατα ήταν μία λογική και ολόσωστη προσέγγιση του υλικού τους που έχει κάνει τον δίσκο να μην ακούγεται καθόλου overproduced. Εξάλλου κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ακόμα κι αν καλογυαλισμένο blues μπορεί να υπάρξει και με πολύ καλά αποτελέσματα (ο κ. Bonamassa είναι απόδειξη για του λόγου το αληθές) το υλικό που επιλέγουν οι Stones αλλά και η συναισθηματική ένωση με τις πρώτες τους ημέρες επέβαλλαν ο ήχος να είναι πιο ωμός. Σε αυτό το πρώτο τεστ πετυχαίνουν απόλυτα αν και φυσικά συγκρίνοντας τις εκτελέσεις του "Blue And Lonesome" με τις αυθεντικές υπάρχει χάος ως προς την ωμότητα και την αυθεντικότητα. Πέρα από το ότι πλέον ζούμε στο 2016, έχουμε και ένα διαφορετικό κοινό που πρέπει να ικανοποιηθεί οπότε η μουσική πρέπει να χαϊδεύει τα αυτιά λίγο περισσότερο.

Η αναγκαστική σύγκριση είναι αυτή, λοιπόν, αν οι Stones κατάφεραν να δώσουν στα τραγούδια κάτι που δεν είχαν. Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή όσο θα θέλαμε. Από τη μία συχνά το παίξιμο είναι πιο πλούσιο. Τόσο οι συνήθεις ύποπτοι Richards, Wood, Watts και η συμμετοχή του Eric Clapton όσο και τα outsider, η φυσαρμόνικα του Jagger και τα πλήκτρα που έχουν ενισχυμένο ρόλο όσο ποτέ άλλοτε στους Stones, εμπλουτίζουν πολύ την ενορχήστρωση και ισορροπούν όλα μαζί, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο από τη φωνή του Jagger, πράγμα όχι εύκολο στη σύγχρονη ιστορία του συγκροτήματος. Να τονιστεί δε ότι αν η συμμετοχή του Matt Clifford και κυρίως του Chuck Leavell για άλλη μία φορά (ανεπίσημο μέλος των Stones από το 1982 και παλιότερα μέλος των Allman Brothers Band) εγγυάται την ποιότητα στα πλήκτρα, η ικανότητα του Jagger στη φυσαρμόνικα σχεδόν ξαφνιάζει αφού, αν όχι την αγνοούσαμε, τουλάχιστον την είχαμε ξεχάσει. Η δε φωνή του έχει καταφέρει να μιμηθεί την αυθεντικότητα της μαύρης παράδοσης κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσε να κάνει με τόση επιτυχία όταν ήταν νεότερος.

Από την άλλη πλευρά, αν ακούσει κάποιος back to back τις αυθεντικές εκτελέσεις (ήδη κυκλοφορούν στο διαδίκτυο οι ανάλογες εκδοχές) θα αντιληφθεί τη διαφορά του να μιμείσαι, έστω και επιτυχημένα, με το να γεννάς κάτι. Ουσιαστικά οι Rolling Stones, πλούσιοι λευκοί εν έτει 2016 για να μην ξεχνιόμαστε, αποδίδουν τραγούδια φτωχών μαύρων της δεκαετίας του '50 κατά κύριο λόγο. Κι αν τεχνικά τα περισσότερα στοιχεία είναι υπέρ τους, εν τέλει το γεγονός ότι δεν διαφοροποιούνται αρκετά ώστε να παίξουν σε ένα άλλο γήπεδο, όπως έκαναν οι ίδιοι και οι άλλοι της British Invasion τη δεκαετία του '60, γέρνει την πλάστιγγα προς το μέρος της αυθεντικότητας. Όπως είχε πει και μεγάλος George Carlin, στα blues δεν αρκεί να παίζεις τη σωστή νότα, πρέπει να ξέρεις και γιατί την παίζεις. Όσο τεχνικά ορθά και αν έχουν προσεγγίσει τις συνθέσεις, όσο πιστοί κι αν έχουν μείνει στις πρωτότυπες εκτελέσεις, όσο κι αν έχουν βελτιώσει τις ενορχηστρώσεις, υπολείπονται σε αυτό το αόριστο feeling που θα έκανε έναν δίσκο σπουδαίο.

Τι είναι λοιπόν το "Blue & Lonesome"; Είναι ένας δίσκος που κάνει κάποια βήματα παραπάνω από το να θεωρηθεί απλά αξιοπρεπής. Είναι σωστά δουλεμένος, έχει ορθή προσέγγιση, αποφεύγει παγίδες εκμοντερνισμού και εμπορικότητας αλλά είναι και φτιαγμένος για το ευρύ κοινό στο οποίο πλέον απευθύνεται μία κυκλοφορία με το σήμα της γλώσσας στο εξώφυλλό του. Στη δισκογραφία των Rolling Stones θα έχει μία ξεχωριστή συναισθηματική θέση αφού, όσο και να το θέλουμε, ακούγοντάς τον δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε τους δύο έφηβους που συναντήθηκαν στο σταθμό ενός τρένου κρατώντας δίσκους του Muddy Waters. Θα ήταν ακόμα πιο ταιριαστό και πιο έντονο συναισθηματικά κλείσιμο καριέρας αν είχαν φωνάξει και τους Mick Taylor και Bill Wyman που εδώ και χρόνια κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με συχνά εξίσου καλά αποτελέσματα. Και ναι, είναι ένας δίσκος που μπορείς να απολαύσεις χωρίς ενοχές.

Τι δεν είναι το "Blue & Lonesome"; Δεν είναι ένας σπουδαίος blues δίσκος.

  • SHARE
  • TWEET