MTV GR Day: R.E.M., Kaiser Chiefs, Gabriella Cilmi, C:Real @ Καλλιμάρμαρο, 05/10/08

Η άφιξη του διασημότερου μουσικού καναλιού, ως επιλογή στα εγχώρια τηλεκοντρόλ, συνοδεύτηκε από τη μεγαλύτερη κίνηση εντυπωσιασμού που έχουν αντικρίσει οι οφθαλμοί του υπογράφοντος αυγουλομάτη. Το χαμογελαστό έμβρυο ελληνικό MTV έφερε τον Michael Stipe, με την πλάτη στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, να αντικρίσει σαράντα και βάλε χιλιάδες ζεύγη αυτιών.



Μετά από μια εορταστική βδομάδα δωρεάν συναυλιών, η θεαματική εισβολή του MTV κατέληξε σε μια πραγματικά μεγάλη γιορτή, στο Καλλιμάρμαρο. Μια εξαιρετική διοργάνωση, σε έναν υποβλητικό χώρο, αναμεταδιδόμενη σε πέντε ευρωπαϊκές χώρες και με ζηλευτούς πρωταγωνιστές. Μια μεγάλη συναυλία με αξιοζήλευτα καθαρό ήχο και με συμπαθητικές τηλεοπτικές ιδιαιτερότητες, όπως τις ζωντανές συνεντεύξεις των καλλιτεχνών, που μεταδίδονταν από γιγαντοοθόνες πριν και μετά την κάθε εμφάνιση, την προβολή βιντεοκλίπ και το απολαυστικό πλαστικό κέφι της παρέας των παρουσιαστών του MTV.



Η ηχώ από το falsetto του Sting αντηχούσε σαν ψευδαίσθηση μέσα στο κρανίο μου: «I want my MTV». Η ρομαντική αντιμετώπιση ενός διεθνούς μεγαθηρίου δεν αποτελεί απαραίτητα νοητό βέλασμα προβάτου. Το MTV απέδειξε ότι μπορεί να μετατρέψει μερικά μουσικά όνειρα, σε ελληνική πραγματικότητα.


C:Real (19:45-20:14)

Την ελληνική εκπροσώπηση στο «MTV GR Day», όπως μάθαμε κι εμείς πλέον να το λέμε, ανέλαβε ένα από τα πιο αναπτυσσόμενα και υποσχόμενα ελληνικά συγκροτήματα, που απολαμβάνει τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια. Η επιλογή των C:Real, ως αφετών ενός από τα μεγαλύτερα μουσικά events που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα, θα χαρακτηριζόταν ως άκρως επιτυχημένη. Το γκρουπ μετρά 12 χρόνια ζωής και αναρίθμητες ζωντανές εμφανίσεις, φτάνοντας στη «γιορτή» του MTV να παρουσιάσει ένα πολύ προσεγμένο σύνολο και να δημιουργήσει το απαραίτητο ηχητικό σκαλοπάτι, προς την ανοδική πορεία, που είχε ως προορισμό τους R.E.M..



Η μπάντα μοιάζει να βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας της, κερδίζοντας όλο και περισσότερους οπαδούς. Οι καταβολές της είναι σαφέστατα πιο «rock» από ό,τι δείχνουν φαινομενικά οι δικές τους συνθέσεις, κάτι που αποδεικνύουν οι ενορχηστρώσεις τους και η ζωντανή εκτέλεσή τους. Τα πλήκτρα συμβάλλουν στην ολοκλήρωση ενός ηχητικού «wallpaper», το οποίο έρχεται να στολίσει η φωνή της Ειρήνης Δούκα, που αποτελεί σαφώς τη βασική απάντηση στο αέναο ερώτημα για το τί χρειάζεται μια ελληνική (και όχι μόνο) μπάντα, για να προσπεράσει τη λεπτή γραμμή της αφάνειας. Υπέροχο στήσιμο στην σκηνή και προσεγμένες κινήσεις από όλα τα μέλη του συγκροτήματος, που απέδωσαν τα κομμάτια τους με απόλυτη πιστότητα, δίχως να επιτρέπουν την όποια ελαστική αντιμετώπιση, με βάση το ελαφρυντικό της εντόπιας καταγωγής τους. Οι C:Real δεν είναι απλά «καλοί για Έλληνες», ούτε αρκούνται στο να παίζουν «αρκετά καλά» σε σχέση με οτιδήποτε κατακλύζει, αυτό τον καιρό, τα περισσότερα ραδιόφωνα στη χώρα μας. Η εμφάνισή τους, χωρίς να αποτελεί κάτι το μεγαλειώδες ή υπερφαντασμαγορικό, απέδειξε ότι μια πολύ προσεγμένη παραγωγή βρίσκει πολύ πρόσφορο έδαφος σε ένα τέτοιο γκρουπ, για να δώσει ένα άρτιο αποτέλεσμα.



Setlist:
Θέλω Να Σε Έχω
Ξέχασέ Το
Κάθε Μου Σκέψη
Αν Δεν Σε Ξαναδώ
With Or Without You
Επικίνδυνα Σε Θέλω
Μια Φωνή (Ινβάιν)


Gabriella Cilmi (20:40-21:11)

Την υπερθηλυκή αύρα που άφησαν πίσω της τα λικνίσματα της Ειρήνης Δούκα διαδέχτηκε η λιγωτική ελαφρότητα της Gabriella Cilmi. Η πρωτοεμφανιζόμενη -παρ ολίγον δεκαεπτάχρονη- pop αοιδός φέρεται σαν την εξ Αυστραλίας ιταλική «απάντηση» στην Amy Winehouse. Με ασταθή σιγουριά, συστήθηκε μέσα από τα "Got No Place To Go" και "Sanctuary", επιβεβαιώνοντας τη συμπάθεια του κοινού, αλλά και τη σαφή υποβιταμίνωση του ύφους της, σε σχέση με την χλιδή του trash μεγαλείου της πολυπαθούσας Amy. Σα μια προσπάθεια απομάκρυνσης από την άδικη δημοσιογραφική σύγκριση, συνέχισε μετακινώντας τον ήχο της προς πιο indie μονοπάτια, κατά τη διάρκεια της ηλεκτρισμένης διασκευής του "Cry Me A River" του Justin Timberlake, που κατέληξε σε ένα εύηχο, αλλά αποπροσανατολισμένο, jam.

Ο ευφημισμός του "Sweet About Me" φάνταζε περίτρανα ειρωνικός. Ω, ναι. Η δεσποινίς Cilmi δεν ήταν παρά γλυκύτατη, τραγουδώντας το ρεφρέν του πετυχημένου της single: «there's nothing sweet about me» και ως τέτοια παρέσυρε τα στόματα μεγάλης μερίδας του κοινού. Τα "Don't Wanna Go To Bed Now", "Terrifying" και "Save The Lies (Be Good To Me)" συνέχισαν προς μία ισορροπημένη bluesy pop, υποβασταζόμενα από τη funky νοοτροπία του rhythm section.



Αποχαιρετιστήριος έκπληξη. «This is the song that made me fall in love with music. You might know it. I didn't write it.», είπε γελώντας η νεαρά και ερμήνευσε με soul πάθος το "Whole Lotta Love" των Led Zeppelin. Βαλτώνοντας το break στη μέση της σύνθεσης, εξαιτίας ενός μετέωρου και ρηχού ρεβιζιονισμού, εξαγόρασε το χειροκρότημα χάρη στο θεαματικό τερματισμό.



Setlist:

Got No Place To Go
Sanctuary
Cry Me A River
Sweet About Me
Don’t Wanna Go To Bed Now
Terrifying
Save The Lies (Be Good To Me)
Whole Lotta Love

Kaiser Chiefs (21:37-22:10)

Καθώς οι νότες ατόφιου παραδοσιακού r&b ζέσταιναν το κρύο μάρμαρο, με ενθουσιώδη ορμή οι Kaiser Chiefs κατέλαβαν τη σκηνή και χωρίς ανάσα εξαπέλυσαν κεφάτη indie rock επίθεση με το καινούριο τους single "Never Miss A Beat", του οποίου η παγκόσμια κυκλοφορία προβλεπόταν για την επομένη. Ο ασυγκράτητος Ricky Wilson τραγούδησε ξανά και ξανά το νέο λαοφιλές ρεφρέν, πέταξε το ντέφι του στο κοινό και, φέρνοντας εις πέρας την αποστολή του «πρώτου τραγουδιού», άφησε το μικρόφωνο να πέσει στο σανίδι και γύρισε την πλάτη στο κοινό. Η «άκυρη εκκίνηση» του πανίσχυρου "Everyday I Love You Less And Less" αρκούσε για να προκαλέσει βρασμό στο πλήθος. Κατά τη διάρκειά του η μπάντα έμοιαζε να εκρήγνυται από ενέργεια και ο Wilson, με στραπατσαρισμένη γραβάτα και καταϊδρωμένο γιλέκο, βρέθηκε να εκτοξεύει τους στίχους του, σε απόσταση αναπνοής από την εμπροσθοφυλακή της αρένας.



Στη συνέχεια, το τραγούδι-τσιμπούρι "Ruby", που όλοι αρνούνται ότι λατρεύουν, περιστοιχίστηκε από δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια από το επόμενο άλμπουμ, "You Want History" και "Half The Truth", κατά τα οποία η βοερή ανταπόκριση του κοινού κόπασε λιγουλάκι. Το "I Predict A Riot" αποτέλεσε την κορύφωση της έντασης και ο αεικίνητος μπροστάρης σκαρφάλωσε στη μεταλλική κολώνα στο πλάι της σκηνής, ξεσηκώνοντας τους ξεσηκωμένους. Λαχανιασμένος, έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του, προσποιήθηκε ότι το διαβάζει με περισυλλογή για λίγο και με κωμικό στόμφο ανακοίνωσε απλά «καληνύχτα». Το "The Angry Mob" ολοκλήρωσε τη μισάωρη αλλά δυναμιτισμένη εμφάνιση, με το επαναλαμβανόμενο post-punk ρεφρέν να αγχώνει την αδρεναλίνη, μέχρι την τελευταία αναπνοή και την εξουθενωμένη παράδοση των όπλων.



Setlist:

Never Miss A Beat
Everyday I Love You Less And Less
You Want History
Ruby
Half The Truth
I Predict A Riot
The Angry Mob

R.E.M. (22:45-00:12)

Πρίγκιπες του college rock των eighties, βασιλείς του alternative rock των nineties, ολοζώντανοι θρύλοι της παρούσας δεκαετίας και σημειώνοντας την απαστράπτουσα επιστροφή τους στο προσκήνιο με το άλμπουμ "Accelerate", οι R.E.M. φοράνε γαλόνια, που κάθε τους κρόσσι είναι ένα αγαπημένο pop/rock τραγούδι. Η νηφάλια είσοδός τους στη σκηνή του Καλλιμαρμάρου σήκωσε τους πάντες στις μύτες των ποδιών.



Το μυώδες "Living Well Is Τhe Best Revenge" κρέμασε τον Michael Stipe από τη βάση του μικροφώνου και η απαθής αγωνία της χροιάς του έγινε φλόγα στα στήθη χιλιάδων. Οι σαλεμένοι χοροί του συνεχίστηκαν στο "What's The Frequency, Kenneth?", κατά το οποίο, φορώντας ογκώδη τετραγωνισμένα γυαλιά ηλίου, επιδόθηκε σε σπασμωδικές ρομποτικές κινήσεις. "Drive" και "Man-Sized Wreath", συνθέσεις έμψυχες και η μπάντα του χθες κοιτά τη μπάντα του σήμερα κατάματα. Η αρρωστημένη ζωντάνια του "Ignoreland" άγγιξε την ουσία του επιθετικού προσδιορισμού «alternative» και προετοίμασε το έδαφος για τη δαιμονισμένη ασυδοσία της φυσαρμόνικας του "Bad Day". Το εξαίσιο "Hollow Man" πέρασε μια κόκκινη γάζα στην ασπρόμαυρη εικόνα των γιγαντοοθονών, απαντώντας σε μια αναγνωρίσιμη θλιμμένη αισθητική.



Όταν έσβησε το «saloon» πιάνο του "Electrolite", ο μπασίστας Mike Mills, με το ψάθινο καουμπόικο καπέλο, ανέλαβε το κεντρικό μικρόφωνο στο "(Don't Go Back To) Rockville", ένα τραγούδι που είναι πλέον εικοσιτεσσάρων ετών. Το "The Great Beyond" επέστρεψε σε πιο αναγνωρίσιμες μελωδίες, προς τέρψη της σιωπηλής πλειοψηφίας, και το "The One I Love" προκάλεσε ιαχές ενθουσιασμού, με το λατρεμένο ρεφραίν να ξεχύνεται από χιλιάδες λάρυγγες, ενώ ο Michael Stipe γινόταν μαέστρος της συγκίνησης, αγκαλιασμένος με τους στοιβαγμένους στις πρώτες σειρές. Το σπάνιο γλύκισμα "She Just Wants To Be" ακούμπησε το δραματικό στόμφο της φωνής, πάνω στο υπέρβαρο riff, ενώ από τα απλοϊκά ουρλιαχτά της lead του Peter Buck ενορχηστρώθηκε θελξίνους κάθαρση. Ονειρεμένη, η αμείλικτη μαγεία του "Losing My Religion" ξεσήκωσε το πλήθος, που ερωτεύτηκε δια βοής τα μέρη του μοναχικού μαντολίνου του Buck.



Ένα μικρό (τα πάντα είναι σχετικά) τμήμα του κοινού άρχισε να κατευθύνεται προς τις δύο εξόδους, στα πλάγια της σκηνής, φαινόμενο αναμενόμενο, δεδομένου ότι τα αντίτιμα της απουσίας αντιτίμου είναι αφενός μια κάποια προσέλευση παρακινημένη από απαθή «περιέργεια» και αφετέρου μια άστοργη ψυχολογία του «τζάμπα». Θεία δίκη, φαιδρό στριμωξίδι προκλήθηκε καθώς οι εξερχόμενοι μαγνητισμένοι από την παρουσία των R.E.M., άλλαζαν γνώμη και στέκονταν ακίνητοι για να παρακολουθήσουν τη συναυλία, εμποδίζοντας τη διέλευση. Επί σκηνής, οι R.E.M. συγκεντρώθηκαν γύρω από το πιάνο, σα μυστική παρέα, για το "Let Me In" και συνέχισαν με την ηλεκτροπληξία του "Horse To Water" και με το "Orange Crush", από μεγαφώνου. Το πανέμορφο "Imitation Of Life" και οι δήθεν επηρμένες χειρονομίες του Michael Stipe ξετρέλαναν τη λαοθάλασσα. Η σκηνή άδειασε.



Ακολούθησε μια ιδιαίτερη συνεννόηση μεταξύ του «όχλου» και ενός γιγαντίου χεριού, το οποίο έγραφε τις ατάκες του στο τέλος του setlist της βραδιάς, που εμφανίστηκε στις γιγαντοοθόνες.

-«Hello», είπε το χέρι.
-«Εεεεεε!», φώναξε ο όχλος.
-«(encore?)» είπε, με πονηριά, το χέρι.
-«Εεεεεε!», φώναξε πιο δυνατά ο όχλος.
-«thelete ki allo?», είπε το χέρι και ενώ ο όχλος παραληρούσε από χαρά, προσέθεσε επιδεικτικά την υπογραφή: «R.E.M. Athens».



Οι ήρωες της βραδιάς επέστρεψαν στη σκηνή και παρέδωσαν ένα πολυτελές encore. Άλλη μια απόδειξη της σύγχρονης καλλιγραφίας των R.E.M., το "Supernatural Superserious" άναψε το φυτίλι με το διαολεμένο riff του. Τη μεγάλη έκρηξη έφερε το "It's The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)", με το κοινό να χορεύει και να τραγουδά, καθώς δεκάδες λευκά μαξιλαράκια των καθισμάτων άρχισαν να εκτοξεύονται από τις εξέδρες. Τα θρύψαλά μας παρηγόρησε το μαγεμένο "Man On The Moon". Μετά από χαιρετισμούς, συστάσεις και μια καταστροφή εγχόρδου, η μεγάλη γιορτή του MTV είχε φτάσει στο τέλος της και η ερώτηση «πώς περάσατε;» ήταν σαφώς ρητορική. Όσο για το ίδιο το ελληνικό MTV, ευχόμαστε «καλορίζικο» και προσευχόμαστε για ποιότητα και ποικιλία.



Setlist:

Living Well Is the Best Revenge
What’s The Frequency, Kenneth?
Drive
Man-Sized Wreath
Ignoreland
Bad Day
Hollow Man
Electrolite
(Don’t Go Back To) Rockville
The Great Beyond
The One I Love
She Just Wants To Be
Losing My Religion
Let Me In
Horse To Water
Orange Crush
Imitation Of Life
----------------------------
Supernatural Superserious
It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)
Man On The Moon