Dirty Grammy Tales

Πόσο rock είναι η Beyonce;

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/12/2016 @ 11:58

Υποθέτω ότι οι περισσότεροι πλέον διασκεδάζουμε λιγότερο ή περισσότερο με τις ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία Grammy. Αν και σε πρώτη ανάγνωση υπάρχει κάτι το ενοχλητικό, μετά από λίγο μπορείς μόνο να γελάσεις με τις περισσότερες επιλογές. Ακόμα και οι φαινομενικά σωστές επιλογές δεν μοιάζουν να έχουν καμία αξία μετά τα συνεχή και απίστευτα ατοπήματα στα οποία έχουν υποπέσει. Πολλοί ανάλογοι θεσμοί έχουν μηδενική αξία, αλλά ο δείκτης «σημασία που τους δίνεται/πόσο μπαρούφα είναι» πρέπει να τερματίζει σε αυτά τα βραβεία.

Τις περισσότερες φορές, η φάση μοιάζει απροκάλυπτα στημένη. Διασκευές, ζωντανές εκτελέσεις και ένα σωρό άλλα τεχνάσματα επιστρατεύονται από μια ομάδα «ειδικών», ώστε να δοθούν οι υποψηφιότητες και τα βραβεία εκεί που θέλουν.

Γιατί, να «πρέπει» να δοθούν κάπου; Προφανώς, διότι προσδίδουν marketing αξία σε έναν καλλιτέχνη, σε μια εταιρεία κ.ο.κ. Ως εκ τούτου, κανένας εξ αυτών δεν διαμαρτύρεται ιδιαίτερα για την αδιαφάνειά τους. Προτιμούν να περιμένουν μπας κι έρθει η σειρά τους.

Αδυνατώ να παρακολουθήσω τις άλλες κατηγορίες. Μου φτάνει ο σουρεαλισμός στα πεδία του rock και του metal, που και πάλι μπερδεμένα τα έχουν. Μια μαζί, μια χώρια. Άλλο το τραγούδι κι άλλο η απόδοση. Όπως βολεύει κοινώς...

Μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ μερικά παραδείγματα που αντικατοπτρίζουν τη σοβαρή δουλειά που γίνεται πίσω από τις υποψηφιότητες και την επιλογή των νικητών:

Ενδεικτική είναι η περίπτωση των Metallica, οι οποίοι - μεταξύ άλλων - έχουν κερδίσει βραβεία Grammy για τη διασκευή στο "Stone Cold Crazy" των Queen, για το "Better Than You" (!) από το "Reload", για το "St.Anger" (!) και για το "My Apocalypse" από το "Death Magnetic". Μιλάμε για επιτυχία στις επιλογές, όχι αστεία.

Από την άλλη, οι Motorhead μάλλον δεν είχαν κάτι αρκετά καλό δικό τους κι έτσι κέρδισαν το βραβείο για τη διασκευή στο "Whiplash" των Metallica. Τι εννοείς ότι δεν θυμόσουν καν πως είχαν κάνει αυτήν τη διασκευή; Όπως, επίσης, με διασκευή έφυγαν νικητές πέρσι οι Tenacious D. Εκεί το καταλαβαίνω. Το solo φλάουτο που προσέθεσαν στο "The Last In Line" του Dio ήταν ακαταμάχητο...

Ή μήπως δεν ήταν το καλύτερο τραγούδι του 2000 το "Iron Man" των Black Sabbath;

Έτσι, λοιπόν, και φέτος περίμενα με ανυπομονησία τι ομορφιά θα αποφανθούν οι ειδικοί.

Και δεν με απογοήτευσαν, καθώς με την υποψηφιότητα της Beyonce για καλύτερο rock τραγούδι το πήγαν σε νέο επίπεδο, έστω κι αν «καλύπτεται» από τη συνεργασία με τον Jack White.

Κάποιος θα αναρωτηθεί αν η Beyonce δεν μπορεί ή δεν δικαιούται να τραγουδήσει ένα rock τραγούδι κι αν έχει τη δυνατότητα να το πει και καλά. Υποθέτω πως ναι. Αλλά ποιος άνθρωπος που ακούει rock μουσική ενδιαφέρεται είτε για το αν μπορεί ή αν τελικά το έκανε; Και τι σημασία έχει αυτό για τη rock μουσική; Κανείς και καμία.

Πριν βγουν αυθαίρετα συμπεράσματα, να ξεκαθαριστεί ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες ή την όποια αξία της εν λόγω τραγουδίστριας (της οποίας το "Halo" είναι απλά καταπληκτικό).

Το θέμα πάει αλλού. Έχει να κάνει με το ότι οι όροι πλέον τείνουν να χάσουν το νόημά τους - αν δεν το έχουν χάσει ήδη - και κάποιοι το εκμεταλλεύονται αυτό κατά το δοκούν.

Ο καθένας βαφτίζει ως rock, ως metal (ή ακόμα κι ως prog πλέον) ό,τι στο καλό γουστάρει.

Είναι γεγονός πως άλλο πράγμα σήμαιναν οι όροι rock και metal τη δεκαετία του '70, άλλο στα '80s, άλλο στα '90s κι άλλο στα '00s, κάτι που παραδέχονται -έστω και με δυσκολία- ακόμα κι οι πιο συντηρητικοί ακροατές των ιδιωμάτων, αναγνωρίζοντας τα νέα στοιχεία που εισέρχονται σε αυτά και τις νέες διαστάσεις που τελικά λαμβάνουν οι εν λόγω προσδιορισμοί.

Όμως, όσο κι αν διαφωνώ με όσους που επιλέγουν να εθελοτυφλούν και προσπαθούν να κρατάνε τους όρους περιχαρακωμένους ως εκεί που τους αντιλαμβάνονται ή ως εκεί που θέλουν, ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω αυτούς που ισχυρίζονται ότι καλλιτέχνες σαν την Beyonce ή τον Kanye West έχουν την παραμικρή σχέση με τη rock μουσική.

Μπορεί να βρίσκουν απίστευτα ευφυή τον Kanye West ή να θεωρούν την Beyonce την καλύτερη τραγουδίστρια της εποχής μας. Επίσης, μπορεί να πιστεύουν ότι η rock μουσική έχει πεθάνει, όπως κι ο Gene Simmons, ή ό,τι άλλο θέλουν. Αλλά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθούν να πείσουν τους υπολοίπους για το πόσο τους έχει ανάγκη η rock μουσική, για το πόσο πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας ή ακόμα περισσότερο για το πόσο πιο rock είναι από αυτά που ακούμε...

...ειδικά, επειδή τους «βαφτίζουν» rock κάτι τύποι σαν αυτούς που κάνουν κουμάντο στα Grammy.

  • SHARE
  • TWEET