Morrissey, Kristeen Young @ Θέατρο Λυκαβηττού, 16/07/12

Καθώς ο ήλιος της θερμότερης μέρας του φετινού καλοκαιριού έδυε η ...άνοδος των μυρίων λάτρεων του Morrissey -και φυσικά των Smiths- προς το θέατρο του Λυκαβηττού είχε ξεκινήσει, με τα μπουκαλάκια ανά χείρας και τις μπύρες να ζεσταίνονται με εκνευριστικά γρήγορους ρυθμούς. Η θερμοκρασία και η δυσκολότερη μέρα της βδομάδας (η Δευτέρα ωρέ) δεν στάθηκαν εμπόδιο στο γρήγορο sold out του χώρου, λίγα λεπτά μετά την είσοδο στη σκηνή της Kristeen Young.



Ο κόσμος συνέχισε με αμείωτο ρυθμό την είσοδό του στο θέατρο του Λυκαβηττού ακόμα κι όταν η Kristeen Young έκανε την εμφάνισή της στην σκηνή. Μια αινιγματική μουσική φιγούρα, που τόσο τα φωνητικά της όσο και η σκηνική της παρουσία θύμιζαν κάτι ανάμεσα σε Bjork και PJ Harvey. Προσωπική επιλογή του ίδιου του Morrissey και με βιογραφικό εγκεκριμένο από τον μεγάλο Bowie, παρουσίασε για περίπου μισή ώρα μέρη από το τελευταίο της EP, "V The Volcanic", έχοντας για μοναδική της παρέα ένα synthesizer με πλούσια μπάνκα προηχογραφημένων ήχων.



Απόδειξη για το τελευταίο είναι το γεγονός ότι ουκ ολίγες φορές απομακρυνόταν από αυτό, άλλοτε πιάνοντας τα άκρα του εύρους των τεσσάρων φωνητικών της οκτάβων κι άλλοτε ξαπλώνοντας στη σκηνή για περεταίρω δραματοποίηση των ερμηνειών της. Αυτός ήταν και ο λόγος που, όπως είπε και η ίδια, αντιμετώπισε μικρά τεχνικά προβλήματα, ευτυχώς δίχως να καθυστερήσει την εμφάνιση του μεγάλου Morrissey.

Εριφύλη Παναγούλια

«I am the son and the heir of a shyness that is criminally vulgar», μας εξομολογήθηκε ο Morrissey με την είσοδό του στη σκηνή, μπροστά στο ενθουσιώδες κοινό το οποίο είχε καταλάβει κάθε σπιθαμή του συναυλιακού χώρου, όπου στην κυριολεξία δεν έπεφτε καρφίτσα.



"How Soon Is Now"? Όταν περιμένεις να ακούσεις έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Morrissey, ο οποίος έχει επηρεάσει εκατοντάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες του mainstream rock χώρου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, δεν είναι ποτέ νωρίς. "You Have Killed Me" για τη συνέχεια, με το δεύτερο καλύτερο κομμάτι της solo καριέρας του (το πρώτο δεν το έπαιξε, το "Irish Blood, English Heart", μα παράπονο δεν έχουμε), το οποίο διόλου δεν δυσκολεύτηκε να προκαλέσει την ζωηρότατη αντίδραση του κοινού. Αν μας ζητούσαν να επιλέξουμε δύο πιο ταιριαστά κομμάτια για να ανοίξουν τη συναυλία, ειλικρινά δε θα βρίσκαμε καλύτερα.



Στα 53 του έτη, η φωνή του Morrissey περιττό να πούμε ότι είναι αψεγάδιαστη. Η μελωδικότητα της χροιάς του δεν έχει χάσει τίποτα από τη μελαγχολία και τον ερωτισμό που πάντα εξέπεμπε, ενώ το επιβλητικό παρουσιαστικό του που κυριαρχούσε στο χώρο της σκηνής, απόρροια της μεστής εμπειρίας τόσων χρόνων, καθήλωνε τα πλήθη. Αρωγοί σε όλο αυτό στάθηκαν ο ατμοσφαιρικός φωτισμός και ο κρυστάλλινος ήχος, τουλάχιστον από τη θέση των καθήμενων απ' όπου μπορώ να έχω κρίση, ο οποίος αναδείκνυε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του μπάσου, πάντα προεξέχουσας της φωνής, σαφώς. Ο Morrissey ήταν κεφάτος και δεν δίσταζε να το δείχνει, είτε πετώντας το μικρόφωνο στο κοινό (το οποίο η αλήθεια είναι ότι ...κόμπλαρε όταν του δόθηκε ο λόγος) είτε κάνοντας τα δηκτικά σχόλιά του που εκτείνονταν από τα Ελγίνεια μάρμαρα, τους πολιτικούς και τα κλεμμένα του Buckingham Palace μέχρι το μαύρισμα των Ελλήνων και τα κουνούπια!



Συνολικά, προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων, ακούσαμε έξι τραγούδια των Smiths, όχι ότι μας χάλασαν βέβαια κομματάρες από τις προσωπικές δουλειές του, όπως το χιτάκι "Everyday Is Like Sunday" ή ακόμα καλύτερα τα "Maladjusted" και "I'm Throwing My Arms Around Paris". Ωστόσο, όταν ακούς τέτοιους ύμνους σαν  το ασφυκτικά γεμάτο από διάχυτα συναίσθηματα "Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me", το ψυχεδελικό "Meat Is Murder" με το noise τελείωμά του ή το "I Know It's Over" που έκλεισε το set με το κοινό να σιγοτραγουδάει σύσσωμο μαζί με τον Morrissey, τότε μπορείς με σιγουριά να πεις ότι πέρασες μία από τις ομορφότερες βραδιές του καλοκαιριού.



"Still Ill" για encore και φύγαμε για τα σπίτια μας να ανατρέξουμε για ακόμη μια φορά στη δισκογραφία των Smiths και του Morrissey, εν αναμονή της επόμενης επίσκεψής του στην Ελλάδα –το συντομότερο δυνατό θέλουμε να πιστεύουμε. Συνοψή; Μια πραγματικά ΟΜΟΡΦΗ βραδιά.

Setlist:

How Soon Is Now? (The Smiths)
You Have Killed Me
I'm Throwing My Arms Around Paris
You're The One For Me, Fatty
Shoplifters Of The World Unit (The Smiths)
Ouija Board, Ouija Board
Maladjusted
Everyday Is Like Sunday
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me (The Smiths)
I Will See You In Far-Off Places
Action Is My Middle Name
Meat Is Murder (The Smiths)
Let Me Kiss You
To Give (The Reason I Live) (Frankie Valli cover)
Speedway
Scandinavia
When Last I Spoke To Carol
I Know It's Over (The Smiths)
-------------
Still Ill (The Smiths)

Μάνος Πατεράκης

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν